«Галоўны спажывец — наш сын». Шматдзетная сям’я заснавала ў Беластоку хатнюю дзіцячую бібліятэчку

Юлія расказвае, што яны з мужам і дзецьмі з’ехалі з Беларусі вымушана, таму, вядома, хочуць вярнуцца дадому.

У пары трое маленькіх дзяцей. Юлія з мужам думалі пра тое, як прывіваць дзецям любоў да беларушчыны: «Па-першае, [муж] Алег гаворыць з дзецьмі па-беларуску, па-другое, старэйшы сын у нас цяпер вучыць беларускую мову на бясплатных анлайн-курсах — гэта ўсяго адзін урок на тыдзень, але ўсё роўна вялікая дапамога. Дзеці глядзяць фільмы і мульцікі на беларускай мове, слухаюць беларускія аўдыякнігі ў дадатку «Кніжны воз». Таксама імкнёмся да таго, каб яны спажывалі як мага менш рускамоўнага кантэнту».

Калі сям'я з’язджала, то ўзяла з сабой толькі самае неабходнае, што ўлезла ў багажнік, і пакінула кнігі ў Беларусі. Але пры першай магчымасці перавезла беларускамоўныя кнігі з уласнай хатняй бібліятэчкі.

А далей у бацькі сямейства з’явілася ідэя, што можна было б дзяліцца гэтымі кнігамі з тымі беларускімі дзеткамі, якія жывуць у Беластоку. Але кніг у пары было не вельмі шмат, таму яны выдзелілі бюджэт у некалькі соцень рублёў, на які зрабілі некалькі буйных закупаў.

Набылі больш за 30 кніг — і цяпер у бібліятэцы больш за 50 дзіцячых беларускамоўных кніжак. Прыдумалі назву «Скрынка Скарынкі», зрабілі адмысловы тэлеграм-канал, куды выкладваюць фота кніг з невялікімі анатацыямі. У адны рукі даюць да чатырох кніг на месяц, і гэта, вядома, бясплатна.

Місія, расказвае Алег, такая: «Даём магчымасць чытаць па-беларуску, знаёміцца з вядомымі творамі ў беларускім перакладзе, не забываць, адкуль яны. Дапамагаем бацькам, якія хочуць знаёміць дзяцей з беларускай мовай, рабіць гэта праз цікавыя кнігі».

Цяпер сям'я набывае па адной кніжцы на месяц. Спісваліся з некалькімі выдавецтвамі, каб расказаць пра праект і папрасіць зніжку на кнігі, і гэта не было марным — усе выдавецтвы і крамы пайшлі насустрач «Скрынцы Скарынкі». 

Усе кнігі з бібліятэкі Алег і Юлія выпрабоўваюць на ўласных дзетках, і кожны дзень выдзяляюць час на чытанне на роднай мове. «Галоўны спажывец — гэта наш старэйшы сын, які вучыцца ў другім класе, але малодшыя таксама любяць чытаць. Мы амаль не купляем кнігі для зусім малых дзетак, дзе ёсць толькі вялікія карцінкі з подпісамі. Але ў нас хапае кніжак для сярэдняга ўзросту, 6—7 гадоў, і даволі шмат кніжак для падлеткаў — напрыклад, маем «Гары Потэра» па-беларуску», — дзеліцца Юлія.

Цяпер, калі беластоцкая супольнасць ведае пра «Скрынку», кнігі трапляюць у сям’ю розным чынам. «Ад адной з нашых чытачак мы даведаліся, што ў Нідэрландах жыве беларуская пісьменніца, аўтарка кнігі пра нячысцікаў. Я з ёй спісалася, і яна даслала нам у Польшчу кнігу поштай. Бывае, людзі, якія ведаюць пра «Скрынку», прапануюць нам набыць кнігі для яе. А яшчэ мы прапануем аддаваць нам кнігі, калі ў некага дзеці выраслі і кнігі ляжаць без справы», — расказвае Юлія.

Сям'я дзеліцца, што было б цікава зрабіць такія праекты і ў іншых гарадах. Для пачатку на бібліятэчку хапіла б 30 кніг.

«Можна знайсці або сем’і накшталт нашай, якія я магла б навучыць таму, як мы працуем, або беларускія прасторы ці хабы. Думала пра Вільню, Прагу і некаторыя гарады Польшчы», — кажа Юлія.

Мікіта Мелказёраў: Мы навучаныя з дзяцінства, што ёсць якаснае рускае, а наша — нібыта пародыя на ўсё

«Не варта да смерці гуляць у моцнага чалавека». Крысціна Дробыш — пра агучку дзіцячых кніг, працу на ТБ і антыдэпрэсанты

Тыктокерка-асветніца Ліза Ветрава: Я імкнулася зруйнаваць стэрэатып, што вывучэнне беларускай мовы — складаная і нудная справа

• 17
• 0
• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0