Кацярына Ваданосава распавяла, што яе маці дэпартуюць з Польшчы ў Літву
Вядоўца Кацярына Ваданосава распавяла ў фэйсбуку, у якой роспачнай сітуацыі апынулася яе сям'я: 74‑гадовую маці Кацярыны хочуць дэпартаваць з Польшчы ў Літву, дзе ў пажылой жанчыны нікога няма. Прыводзім гэты пост.
Маю маці хочуць дэпартаваць.
Я не выносіла гэтую гісторыю ў публічнае поле, але цяпер мушу, бо адчуваю бяссілле.
Кароткая вытрымка апошняга году нашага жыцця.
Больш за год таму да мамы прыйшло КДБ. У яе пры іх здарыўся інфаркт. Я стала шукаць магчымасць вывазу маці.
Польшча не давала візы. Кожны дзень я пачынала з ліставання. Пісала ўсім і ўсяму. Ніводнага адказу не дачакалася. А справа была пільная. Эвакуацыю праз лясы і балоты маці б не перажыла: ёй 74 гады, яна па інфаркце, амаль не ходзіць, праблемы з сэрцам, ціскам, нагамі, сасудамі, цукрам, вачыма — усім.
З дапамогай праваабаронцаў я выбіла маці літоўскую візу. Па ёй яна ўехала АДРАЗУ ў Польшчу, каб пазбегнуць Дубліна.
Мы падалі маму на міжнародную ахову. Рашэнне — высылка ў Літву, маўляў, літоўская віза. Ані на ўзрост, ані на хваробы, ані на мой рак, ані на адсутнасць хоць каго ў Літве, ані на тое, што мая маці ўжо 35 гадоў удава, і мы — яе адзіная сям’я, і гатовыя яе ўтрымліваць, — не паглядзелі. Ctrl c — ctrl v — адмова пад капірку.
Мы нанялі адваката, падалі апеляцыю. Вынік — зноў адмоўны. Прычым зноў з беспрэцэдэнтнымі памылкамі: нават прозвішча не тое ў адным месцы было, нават па-ўкраінску сказ…
Мы зноў апелявалі і звярнуліся ў апошнюю інстанцыю — ў суд. Я маўчу, колькі гэта здароўя каштуе (грошай таксама, але грошы — пыл).
Суд прызначаны на 28 кастрычніка.
А сёння да нас у чарговы раз прыйшлі стражы гранічныя, і пад подпіс уручылі маці апавяшчэнне, што яе самалётам дэпартуюць у Літву. 6 кастрычніка. І яна падпісала, не разумеючы нават, што падпісвае. Мужчыны, што прынеслі ліст, не растлумачылі нічога. Нават я не зразумела, хаця была побач. Можаце зараз уявіць стан мамы. Увогуле, за апошні год, згубіўшы ўсё сваё папярэдняе жыццё, яе здароўе пагоршылася настолькі, што я яе часам не пазнаю. Гэта выклікае мой вялікі страх.
Вось кароткая і даволі сухая вытрымка нашага існавання цягам году. Я не магу адправіць маці ў Літву. Я баюся за яе здароўе кожны дзень. У яе няма нікога, акрамя нас.
Я не давала розгалас гэтай справе, бо не хацела здавацца слабой. Не хацела грузіць нікога нашымі праблемамі.
Але аказалася, што супраць такога лому ў мяне няма прыёму.
Стома, роспач, горыч, жах.