Беларуска расказала, як з'ездзіла ў Дубай і колькі зарабіла
Танцоўшчыца з Гродна Дар'я Ілючак вярнулася з Дубая, дзе працавала па кантракце ў начных клубах. Дзяўчына расказала пра складанасці такога жыцця. Яна патлумачыла, чаму пасля вяртання дадому можа спатрэбіцца дапамога псіхолага, піша Onliner.
У сям'і адгаворвалі: «Табе гэта не трэба»
Дашы 25 гадоў, яна замужам. У верасні 2024 года гродзенка разам з дзвюма сяброўкамі паехала на заробкі ў Дубай. Тады дзяўчына круцілася на чатырох работах: танцавала ў музычным тэатры і шоу-балеце, вучыла дзяцей харэаграфіі, а па начах выпісвала go-go ў вокнах начнога клуба.
— У танцах я з 5‑гадовага ўзросту — ужо 20 гадоў. Адправіла мама, яна таксама харэограф. Так і пачалося маё танцавальнае жыццё. Паспрабавала ўсё, што толькі можна, але народныя танцы зачапілі больш за ўсё. Спачатку гэта быў ансамбль «Мара», затым я паступіла ў каледж мастацтваў і трапіла па размеркаванні ў калектыў «Белыя росы». Там мне і прапанавалі першы гадавы кантракт на Тайвані.
Сям'я і хлопец перажывалі, не хацелі адпускаць мяне на такі доўгі тэрмін, адгаворвалі: «Табе гэта не трэба», — бо тады мне быў усяго 21 год. Але я заўсёды хацела паспрабаваць, што гэта такое. Акрамя таго, танцорам прапаноўвалі заробак у $1000.
Галоўнай цяжкасцю былі часы каранавіруса. На Тайвані з гэтым усё аказалася нашмат стражэй, чым у нас. Першыя два тыдні мы жылі ў гасцініцы па адным чалавеку ў пакоі, пасля чаго нам зрабілі тэсты. Прыходзілася падвяргацца пастаяннаму кантролю: адсочваць тэмпературу і насіць маскі 24/7. Менавіта ў гэты момант прыйшло ўсведамленне, што я цэлы год буду ўдалечыні ад сям'і. Але неўзабаве пачалася падрыхтоўка да шоу, і сумаваць не было калі.
Праз сем-восем месяцаў я стамілася ад руціннай працы і захацела дадому.
Тым не менш гэты кантракт пакінуў пасля сябе цёплыя ўспаміны і добрыя знаёмствы.
Пасля вяртання з Тайваня я вырашыла ўзяць паўзу і адвучылася на броўнага майстра. Але танцы не ўдалося кінуць. У цыганскім калектыве «Рада» даведаліся пра маё звальненне з «Белых рос» і паклікалі папрацаваць у сябе. Там я пратанцавала два з паловай гады, да самага падарожжа ў Дубай. Мне ўсё падабалася, я зноў адчула сцэну і што значыць быць артыстам.
Акрамя таго, я ўжо шэсць гадоў навучаю дзяцей сучаснай эстрадзе і каля трох гадоў выступаю ў мясцовым шоу-балеце на розных пляцоўках. А ўвогуле, танцую ўсюды патрошку.
Некаторыя нават жартуюць: «Ты, напэўна, усе калектывы і халтуры гэтага горада паспрабавала».
— А як інакш? Калі хочаш добра зарабляць, трэба круціцца. Для мяне нармальны даход — $1000 і вышэй. У танцавальных калектывах складана выйсці на такія грошы, калі працаваць толькі ў адным месцы. Вось я і кручуся на чатырох работах: па начах, раніцай і днём. Але мне падабаецца такое актыўнае жыццё, не скарджуся, — расказвае Дар'я.
Першыя думкі пра Дубай
— Танцуючы ў «Радзе», я пазнаёмілася з той самай сяброўкай, якая дакладна ведала, што пасля заканчэння адпрацоўкі пачне кантрактную дзейнасць. Размаўляючы з ёй, зразумела, што хачу паспрабаваць яшчэ раз з'ездзіць у такое падарожжа і зарабіць. Таму стала ўгаворваць мужа адпусціць мяне хоць куды-небудзь ненадоўга.
Мы з Крысцінай (так завуць сяброўку. — Заўв. Onlíner) яшчэ не ведалі, куды паляцім. Разглядалі і Кітай, і Турцыю. Дзесьці не падыходзілі па росце, дзесьці трэба было рабіць візу — нюансаў вельмі шмат. Але для нас галоўнымі крытэрыямі былі:
аплачаныя пералёт, пражыванне і харчаванне;
пажадана без візы;
тэрмін кантракту — максімум тры месяцы;
добрыя ўмовы жыцця і працы;
годны заробак;
каб узялі нас трох (з яшчэ адной сяброўкай-танцоўшчыцай з Кобрына).
Так мы і спыніліся на Дубаі: туды якраз набіралі на тры-чатыры месяцы, не патрэбная была віза, абяцалі даволі добры па беларускіх мерках заробак у $1000 (для ААЭ, магчыма, не вельмі) і бралі адразу ўсіх. Такім чынам, у верасні 2024 года разам з сяброўкамі мы паляцелі ў адзін з самых дарагіх гарадоў свету.
— Дзе і як вы знайшлі працадаўцу, які забяспечыў вам працаўладкаванне ў Дубаі?
— Збольшага дапамаглі сувязі, якімі я абзавялася яшчэ на Тайвані. Тыя хлопцы расказалі, што прапановы можна шукаць у групах у Telegram. Там жа існуюць суполкі з чорным спісам працадаўцаў, дзе можна праверыць кантракт: ці добры ён, якія водгукі пакінулі тыя, хто па ім ездзіў. Свой кантракт мы так і знайшлі.
Для анлайн-кастынгу трэба было скласці партфоліа, прымацаваць 8—10 фота і змантаваць найлепшыя моманты сваіх выступленняў.
У першую чаргу глядзелі на рост: чым ніжэй, тым складаней знайсці кантракт. Дзесьці, акрамя прафесійных навыкаў, звярталі ўвагу на знешнасць і колер валасоў.
І ўсё ж поўнай упэўненасці ў тым, што ўсё складзецца як трэба, а абяцаныя ўмовы будуць выкананыя, у нас не было.
Паездка ў новую краіну заўсёды звязаная з рызыкамі, бо ніколі не ведаеш, з чым давядзецца сутыкнуцца. Падчас свайго першага кантракту на Тайвані я зусім не хвалявалася: ён быў ад дзяржаўнай арганізацыі, правераны і бяспечны. Акрамя таго, побач знаходзіліся калегі, якія працавалі там раней. У выпадку ж з Дубаем выйшла крыху іншая сітуацыя.
У сувязі з гэтым мы з сяброўкай не толькі падбіралі самы выгадны і камфортны для нас варыянт кантракту, але і вельмі дасканала распытвалі менеджара: у драбнюткіх падрабязнасцях даведаліся, хто нас сустрэне, дзе мы будзем жыць, як харчавацца, папрасілі нават сфатаграфаваць месца працы.
Пасля прызямлення ў Дубаі нас забраў кіроўца, мы засяліліся ў гатэль і ўжо на наступны дзень выйшлі на працу. Гэта быў звычайны невялікі клуб з маленькай сцэнай для танцораў.
«Хочаш марнаваць грошы — можаш купляць ежу ў краме»
— Мы жылі ў Дэйры — самым бедным раёне для мігрантаў, дзе пражывае ў асноўным увесь рабочы персанал Дубая. Але гатэль быў добры і знаходзіўся проста праз дарогу ад працы.
Пералёт нам аплацілі, пражыванне таксама, харчаваннем забяспечылі альбо выдзелілі на яго суму зверху. Сняданкі, абеды і вячэры звычайна прыносілі ў боксах пад дзверы. Мяне ўсё задавальняла, але знаходзіліся дзяўчаты, якім было нясмачна ці з часам прыядалася. І тут ужо сам сабе гаспадар: хочаш — можаш купіць сабе нешта ў краме і гатаваць. Тым больш нумары гатэля былі ў фармаце кватэр-студый з кухоннай плітой і дазвалялі рабіць гэта.
Не магу меркаваць, колькі каштавала арэнда кватэры-студыі ў Дубаі накшталт той, у якой жылі мы, і якія там камунальныя плацяжы. Нам проста прадаставілі жыллё — мы ў ім і жылі.
І, па сутнасці, больш ніякіх выдаткаў не было — усё залежыць толькі ад таго, як ты хочаш там забаўляцца.
Паводле графіку нам трэба было танцаваць у начным клубе з адзінаццаці вечара да трох ночы. Увесь астатні час мы былі свабодныя і маглі рабіць што хочам. Раніцай звычайна адсыпаліся, а днём стараліся забаўляць сябе як маглі, каб не сядзець у нумары. Часцей за ўсё ездзілі ў горад ці глядзелі славутасці.
А вечарамі пачыналі рыхтавацца да выступленняў: рабілі макіяж, прадумвалі сцэнічныя касцюмы, фантазіравалі над прычоскамі. Вобразы кожны дзень маглі быць рознымі, што мне вельмі падабалася ў гэтай працы.
З начнымі зменамі ў клубе была адмысловая схема: адтанцавала 15 хвілін, потым 40 хвілін сядзіш, затым зноў сэт — так мы і мяняліся з дзяўчатамі. Не скажу, што гэта было асабліва складана. Расклад пабудаваны па гадзінах, таму выходзіла шмат вольнага часу. Аднак, акрамя go-go, два разы на тыдзень ад нас патрабавалі шоу-праграму. Яе трэба было прыдумаць самім. Гэта была цікавая пастановачная праца, за якую даплачвалі.
Тым не менш доўга на адным месцы не заседзішся: кожныя тры месяцы ўстановы цалкам абнаўляюць склад.
— Як адпусціў муж?
— Гэта пытанне нумар адзін ад нашых сяброў, знаёмых і сваякоў, ад якога я стамілася. Максім проста разумее, што гэта прафесія, якой я гару. Ён не мог забараніць мне скарыстацца такой магчымасцю, за што я яму вельмі ўдзячная. Бо, па сутнасці, тры месяцы — гэта не так ужо і шмат. Муж давярае мне і гатовы чакаць, хоць ужо і сказаў, што пара заканчваць.
Паеду зноў ці не — пытанне, якое пакуль застаецца адкрытым. Але, вядома, хочацца.
«Сітуацыі бывалі розныя, у тым ліку трэшовыя»
— Тым не менш заўсёды можна натрапіць на кепскі кантракт, дзе цябе кінуць ці не выплацяць заробак своечасова. Ведаю, што ёсць клубы, дзе звальняюць без тлумачэння прычын і куплі зваротнага квітка. Таму на ўсялякі выпадак пажадана мець пры сабе грошы. Нам пашанцавала: аплату мы атрымлівалі ў тэрмін, усе ўмовы кантракту былі выкананыя. І ўсё ж у маім асяроддзі шмат дзяўчат-танцоўшчыц з іншым прыкладам.
Адна з сябровак, з якой мы ездзілі ў Дубай, зараз танцуе ў іншым клубе, і там лічыцца нармальным узяць новую дзяўчынку, а праз тыдзень сказаць «да пабачэння» — проста таму, што яна не спадабалася кіраўніцтву.
— А як адбылося ў вашым выпадку?
— Мы пачалі танцаваць у адным клубе, а скончылі ў іншым: іх ва ўладальніка было некалькі, так што асаблівых складанасцяў не ўзнікла. Там запроста могуць перакінуць з адной установы ў іншую, сказаўшы: «Заўтра ты працуеш тут». Насамрэч, сітуацыі бывалі розныя, у тым ліку трэшовыя, непрыемных момантаў дастаткова. Заўсёды нешта можа пайсці не па плане, а працадаўцы не страхуюць ад усіх магчымых сюрпрызаў.
Які заробак і колькі выходных
— Заробак плацілі двойчы на месяц: спачатку аванс, куды ўваходзілі «чаявые», а затым асноўную частку. Лічбы розныя: ад $1000 да $1500 на месяц. Гэта за чатыры гадзіны працы сэтамі па 15 хвілін з усімі ўмовамі для жыцця.
Па меры жыцця ў Дубаі да цябе па сарафанным радыё даносіцца, як яшчэ тут можна падзарабіць. Звычайна гэта адбываецца праз знаёмых і іх знаёмых альбо праз розныя групы, часцей за ўсё ў WhatsApp. Можна было ездзіць на фотасесіі, быць мадэллю брэндаў ці падпрацоўваць танцамі.
Многія дзяўчаты рабілі манікюр, макіяж і прычоскі, хоць кантракт гэта і забараняў, каб ты не спазнялася і не прыходзіла на змену стомленай.
Яшчэ праз нейкі час у Дубаі многія сыходзяць на фрыланс. Гэта, вядома, складаней: трэба самастойна арандаваць жыллё, а яно там вельмі дарагое, і харчавацца. Але і заробкі на вольных хлябах нашмат вышэйшыя. Калі б я зноў паляцела ў Дубай, то, напэўна, паспрабавала б існаваць там ужо самастойна.
— У вас былі выхадныя дні?
— Спачатку нам выдзелілі ўсяго два выхадныя на месяц, а потым і зусім адзін, дадатковы — толькі за свой кошт.
Працаваць з месяца ў месяц амаль без адпачынку было складана: усё ж такі начное жыццё давала пра сябе ведаць.
У выніку пад канец кантракту адчувалася стомленасць і хацелася хутчэй вярнуцца ў нармальны рэжым сну.
«Сілай цябе нікуды не зацягнуць…»
— Вакол Дубая вірусіцца шмат гісторый. Калі я вярнулася ў Беларусь, усе ахалі і охалі, як я там выжыла. Магчыма, там і існуюць закрытыя вечарынкі, на якіх адбываюцца ўсялякія рэчы, але гэта ёсць у любой краіне. Але сілай цябе нікуды не зацягнуць. Я, прынамсі, з падобным не сутыкалася — мы проста паехалі выконваць сваю працу.
— Як наконт сустрэць шэйха?
— Я ведаю шмат дзяўчат, якія мэтанакіравана паехалі ў Дубай шукаць свой лёс. Але трэба разумець, што дубайскія мужчыны вельмі адрозніваюцца ад беларускіх. Яны будуць завальваць цябе кампліментамі, абяцаць залатыя горы, але толькі адзінкі здольныя стрымаць слова. Трэба быць вельмі акуратнымі. Зрэшты, я ведаю дзяўчат, якія знайшлі там сваё каханне і засталіся жыць. Але ёсць прыклады, калі адносіны заканчваліся сумна: пара разводзілася і дзяліла дзяцей.
— Ці патрабаваў ваш кантракт агаляцца?
— Па кантрактных дамоўленасцях на працы ад нас не патрабавалі моцна агаляцца, паколькі гэта мусульманская краіна. У касцюмах — ніякай эротыкі. Дарэчы, яны ў нас былі свае, з Беларусі. У грамадскіх месцах сумленне таксама не дазваляла з'яўляцца ў адкрытых строях, нягледзячы на спякоту. Хацелася паважаць людзей і іх лад жыцця.
У цэнтры Дубая — «Бурдж-Халіфе» ці «Дубай-Моле» — можна было сустрэць пакрытых мясцовых жанчын. Што да «нашых» турыстак, раней усё было нашмат стражэй і за адкрытую вопратку маглі зрабіць заўвагу. Цяпер усе ставяцца да гэтага больш лаяльна. Ёсць дзяўчаты, якія гуляюць у вельмі кароткіх сукенках і спадніцах з адкрытым дэкальтэ, але ўжо мала хто звяртае на гэта ўвагу.
Так што з сацыяльнымі лімітамі ў плане адзення кантроль, паводле маіх уражанняў, аслабілі. Але ёсць такія месцы, як Global Village — міжнародны кірмаш, куды мяне не пусцілі са словамі «Ідзіце купіце хустку». Я зрабіла гэта, пасля чаго мне проста павязалі яе на поясе.
З жэсці ў дубайскім грамадскім транспарце раскажу пра выпадак у метро. Аднойчы ў вячэрні час пік мы з дзяўчатамі вярталіся ў гатэль і доўга не маглі зайсці ў вагон з-за перапоўненасці. Ужо прапусцілі некалькі цягнікоў і разумелі, што можам не паспець сабрацца на працу, таму вырашылі праціснуцца хоць у які-небудзь. Тады мы яшчэ не ведалі, што ў Дубаі вагоны дзеляцца на агульныя і жаночыя, таму зайшлі ў агульны.
Там аказалася шмат мужчын, адзін з якіх пачаў літаральна «лапаць», карыстаючыся тым, што стаіць з дзяўчатамі. Было відаць, што гэта мігрант. На шчасце, другі мужчына побач убачыў нашы ашаломленыя твары і адагародзіў сабой ад гэтага чалавека. Шакаваныя, мы выйшлі на наступнай жа станцыі.
Для нас гэта стала ўрокам, пасля якога мы ездзілі толькі ў жаночых вагонах.
Пасля вяртання — да псіхолага
— У лістападзе 2024 года наш першы кантракт у Дубаі падышоў да канца, і ў снежні я ўжо была ў Беларусі. Вярнуцца ў халоднае, ветранае надвор'е пасля сонечнага Дубая аказалася вельмі нязвыкла. Захацелася працягу.
Да таго часу ў Дубаі ў нас ужо ўтварыліся сувязі. Калегі са старога клуба клікалі назад, абяцаючы дапамагчы і пра ўсё паклапаціцца. Такім чынам, праз месяц мы ірванулі яшчэ на два месяцы. Праўда, танцавалі ўжо ў іншай установе, але на тых жа ўмовах.
Другі камбэк у Беларусь пасля Дубая ў сакавіку 2025‑га адчуваўся яшчэ вастрэй.
Я выпала з рабочага рытму — вярнуцца ў нікуды было вельмі складана, бо да гэтага ў мяне было насычанае жыццё. Маральныя перажыванні зацягнуліся на некалькі месяцаў.
Спрабавала займаць сябе чым толькі можна: хадзіла на мерапрыемствы і спорт, запісалася на англійскую. Дарэчы, у Дубаі ў асноўным на ёй і размаўляюць, нават мясцовыя. І мне яўна варта было падцягнуць свой узровень.
У нейкі момант я вырашыла папрацаваць над унутраным станам — схадзіла да псіхолага, каб лепш зразумець сябе і свае мэты. Гэта таксама дапамагло паступова вярнуцца ў актыўны рытм: фотасесіі, творчыя праекты, выступленні ў шоу-балеце і клубах, з верасня пачаліся заняткі з дзіцячымі групамі — сумаваць не даводзіцца.