У свой апошні дзень Мікіта Мелказёраў паспеў запісаць яшчэ адно інтэрв'ю

Апошнім госцем у ютуб-праекце «Жыццё-маліна» ў апошні дзень жыцця Мікіты Мелказёрава быў былы дырэктар «Радыё Свабода» Аляксандар Лукашук.

Фота: інстаграм Мелказёрава

Ён расказаў «Свабодзе», як прайшла іх сустрэча.

«Учора, у суботу, мы правялі з Мікітам Мелказёравым чатыры гадзіны перад камерамі студыі на варшаўскай вуліцы Aleje Ujazdowskie. Гэта была наша першая асабістая сустрэча, таму не магу параўноўваць, горш ці лепш ён выглядаў, але чатыры нялёгкія гадзіны запісу ён адпрацаваў на адным дыханні. Дакладней, на двух — мы ўсё ж зрабілі перапынак на каву пасля першых дзвюх гадзін. Мікіта тэлефанаваў дадому — там была нейкая праблема, ён пераймаўся, казаў, што ратуе свайго сабаку, перапытваў, як і што.

Аляксандр Лукашук. Фота: «Радыё Свабода»

Мікіта выглядаў як звычайна на экране — прыгожы, моцны малады чалавек, упэўнены, добра падрыхтаваны. Можа, твар быў бледны, вочы трохі праваліліся, але я не ведаў, ці гэта ад самаадчування, ці ад лёгкага макіяжу. Ды і гутарка была няпростая, тэмы — ад маіх кніжак да «Радыё Свабода», ад журналісцкай этыкі да архіваў КДБ, ад прэзідэнта Трампа да Зянона Пазняка, ад Святланы Алексіевіч да Крыма і палітвязняў. Пытанні былі не выпадковыя. Незадоўга перад тым Мікіта зрабіў цэлую перадачу паводле маёй апошняй кнігі «Гульня ў Освальда», прыемна ўразіўшы дакладным веданнем тэксту і разуменнем ключавых момантаў, добрым падборам відэашэрагу.

Таксіст пераблытаў адрасы, і Мікіта выйшаў мне насустрач, з паўкіламетра мы ішлі разам, даволі хутка, ён узяў маю валізку (я адразу меўся адправіцца ў аэрапорт), лёгка падняўся па лесвіцы. Нас чакала яго каманда, і неўзабаве пачаўся запіс — у добрым тэмпе, але нязмушаны, нават без асаблівых перабівак, мадэратар цярпліва даваў дагаворваць да канца.

Пра інтэрв'ю ён пачаў дамаўляцца некалькі месяцаў таму, але толькі ўчора планы здзейсніліся. Гэта была наша першая асабістая сустрэча, хоць мы, канечне, ведалі адзін пра аднаго. Таленавіты, дынамічны «Жыцьцё маліна» — асалода, перадача ўпэўнена стала з'явай у прафэсіі, вядучы стаў зоркай, супрацоўнічаў з «Белсатам», іншымі СМІ.

«Я неафіт», — казаў ён пра сваю апантанасць беларушчынай. У мяне склалася ўражанне інтэлігентнага, моцнага, шчырага, сучаснага, стылёвага, з вялікім прафесійным патэнцыялам чалавека — гэта, магчыма, было самае прыемнае знаёмства гэтага года.

Адной з тэмаў гутаркі, якая цікавіла Мікіту, была журналісцкая памяць, дакладней, успаміны журналістаў. Мы гаварылі, што іх, на жаль, мала, што журналісты маюць адказнасць перад прафесіяй, перад гісторыяй, што такая мемуарыстыка — патрэбная, неабходная не толькі для мінулага, але для будучыні.

Спадзяюся, каманда, якая працавала з Мікітам, ведае, што рабіць з яго апошнім інтэрв'ю. Бо Мікіта ўжо там — у будучыні».

Каментары да артыкула