Pažada»
Baraćba z akupantami ŭ šanchajskim łožku…
Šanchaj, akupavany japoncami. Udzielniki dramatyčnaha hurtka vyrašajuć zabić vysokapastaŭlenaha kalabaranta Ji, jaki katuje padpolščykaŭ. Pieknaja aktrysa Ŭon uvachodzić u davier da palicyjanta j vyklikaje ŭ jaho pažadu. Ale hulni ź juram – nat i dziela patryjatyčnych metaŭ – sprava niebiaśpiečnaja…
Akvarelnaja pieknata kadraŭ, strymanaść ruchaŭ – i płocievaja pažada, tvary-maski, kali kožny viadzie niekalki hulniaŭ, schavanyja namioki – i pieršaja kroŭ zabojstva.
Karcina Enha Linha daskanałaja, jak vytančanaja kičavaja padrobka – i jak šedeŭr ź biezdaniu sensaŭ.
Heta nie eratyčny film, chacia sceny nieprychavanyja j ryzykoŭnyja amal jak u “Karydzie kachańnia” (kitajskija hinekolahi nat zaklikali nie paŭtarać akrabatyku žestaŭ). U łožku razhortvajecca palityčnaja baraćba – ź cialesnym dotykam, sadamazachisckaj nianaviściu, niedavieram.
Heta j nie padpolnickaja histaryčnaja stužka, kali zdrada nabyvaje naŭprostaje ŭvasableńnie (a ŭjavicie padobny siužet u biełaruskim kino!).
“Pažada” – heta klasyčnaja meladrama z kanfliktam pamiž pačućciem i abaviazkami, luboŭnym trochkutnikam i niavykazanym pryznańniem – kali pamyłka harantuje hieraičnuju śmierć, a vorahu zastajucca rany ŭ sercy.