«Minčuk pierajechaŭ u hłybinku, kab štodzionna čuć rodnuju movu»
Piša Dźmitry Hurnievič.
U susiedniaj vioscy minčuk-piensijanier kupiŭ lecišča. Tam pieravažna i žyvie. Pryjšoŭ u kramu znajomicca, i pytaje pradavačku.
— Skažitie, a s kiem tut u vas možno pohovoriť po-biełaruski? Ja lublu słušať, kak čisto na biełaruskaj movie hovoriat, v Minskie ž joje nie usłyšiš.
Hučyć dzika, ale niešta ŭ hetym jość i pazityŭnaje. Ja i nazvu naviny prydumaŭ: «Minčanin pieriejechał v hłubinku, čtoby ježiednievno słyšať rodnuju rieċ».