Andrej Pavuk abvinavačvaje svaju byłuju dziaŭčynu, što taja skrała jaho kamieru

Błohier źviarnuŭsia ŭ palicyju.

Błohier Andrej Pavuk. Fota: sacsietki

U Andreja Pavuka byli adnosiny ź biełaruskaj ź Vilni. Pa jaho słovach, čas ad času jana prasiła ŭ jaho techniku.

«Ja davaŭ. Potym my razyšlisia, paprasiŭ viarnuć, a jana skazała, što ŭsio pradała. Nie dumaju, što tak, bo chto heta kupić. Ale naličyŭ ja ŭsiaho na sumu 1500 jeŭra»,

— raskazvaje błohier. 

U litoŭskaj palicyi Andreju Pavuku skazali, što kali techniku jon addaŭ sam, to heta nie ličycca kradziažom.

«Atrymlivajecca, u luboha možna paprasić u karystańnie i paśla nie addavać? 

Spačatku ŭsio było dobra, pretenzij nie było. A paśla… Ja tak zrazumieŭ, što dziaŭčaty chočuć, kab jany byli adzinymi i niepaŭtornymi. Albo zamuž, albo «čaściej žyć razam». Što rabić u takoj situacyi mužčynie, u jakoha žonka i dzieci i jon ź imi žyvie?

Sam pra siabie dumaju: z adnaho boku, ja mahu abyścisia biez hetaha barachła, jakoje ŭ mianie lažyć. Ź inšaha boku, mianie nachabna ašukali, z hetym niaprosta źmirycca. Tak razumieju, što, vidać, na jaje dumku, ja jaje taksama padmanuŭ i pavinien adčuć pa anałohii niepryjemnyja pačućci».

«Naša Niva» źviarnułasia pa kamientar da byłoj dziaŭčyny Andreja Pavuka, ale jana admoviłasia razmaŭlać i paprasiła nie ŭkazvać jaje imia ŭ tekście. 

Kamientary da artykuła