«Napoŭnicu nasyciŭ svaju sientymientalnaść». Hurnievič pra film z Džylijan Andersan, źniaty pa skandalnaj historyi
«U filmie niama asabliva hłybokich dyjałohaŭ, jaho nie nadta raźbiareš na cytaty. Jon padkuplaje svajoj naturalnaściu».
Kadr z trejlera Salth Path
Žurnalist Dźmitryj Hurnievič padzialiŭsia ŭ fejsbuku vodhukam na brytanski film «Salany šlach» (Salth Path) z Džylijan Andersan u hałoŭnaj roli. «Napoŭnicu nasyciŭ svaju sientymientalnaść», — adznačaje jon.
«Siamiejnaja para siaredniaha ŭzrostu ŭ vyniku sudovaha pracesu straciła dom. Pakolki žyć niama dzie, jany vyrašajuć prajści pieški pa samym doŭhim maršrucie Anhlii — bolš za 1000 km. Prablema jašče ŭ tym, što mužu pierad hetym staviać śmiarotny dyjahnaz, iści na nahach jamu vielmi składana. Ale jany ŭsio roŭna rušyli, — piša Hurnievič. —
U filmie niama asabliva hłybokich dyjałohaŭ, jaho nie nadta raźbiareš na cytaty. Jon padkuplaje svajoj naturalnaściu. Para z namiotam na plačach traplaje na svaim šlachu ŭ roznyja niepryjemnaści, to niama čaho jeści, to navalnica, chaładeča. Ale jany dbajuć adno ab adnym, kłapociacca, namahajucca palehčyć šlach adno adnamu i heta pakazana vielmi piaščotna:
«— Nadzień kapialuš, sonca ž. — Nie, tyja jaho vaźmi. — Nie, tabie jon bolš patrebny, u ciabie daŭžejšy nos». Tam nie ŭsio idealna, pamiž hierojami chapaje i ŭzajemnaha žalu, pretenzij, jany jaho vykazvajuć, i praz heta film robicca jašče bolš ščyrym. Krajavidy dadajuć jamu šykoŭnaści i hłybini. I pryroda maje tam taksama svaju rolu.
Kamuści film moža padacca nudnavatym, zaciahnutym, ale možna pahladzieć na heta jak na miedytatyŭnaść. Hałoŭnaje tam — adnosiny pamiž hierojami, navat kali jany nie kažuć ani słova (a moža najpierš). A samy hałoŭny dyjałoh, na maju dumku, adbyŭsia pamiž imi naprykancy, kali jany dajšli da kropki. Važna, što ŭ hetaj scenie niama nijakaj saładžavaści, charakternaj Halivudu, jość jeŭrapiejskaja naturalnaść.
— Ja dumaŭ, što dom i ŭsio astatniaje — heta i jość my, ale ja pamylaŭsia. Dom byŭ prytułkam. Bačyć Boh, usim patrebny prytułak. Ale bieź jaho stała svabadniej. Kali ja pamru, to chaču kab mianie kremiravali. Niachaj dzieci pryviazuć moj prach siudy, źmiašajuć jaho z tvaim, i rassypluć tut (na ŭźbiarežžy). I my budziem razam.
— Pamiataješ, kali ty ŭpieršyniu pryznaŭsia mnie ŭ kachańni? Da ciabie mnie nichto nie kazaŭ takich słoŭ. Nie svajaki i nie blizkija. Kali ty ich skazaŭ, ty staŭ maim domam.
I tut maje być samy pradkazalny momant filma — usie hledačy pavinny pačać płakać. Nasamreč, jość ab čym. Pahladzicie».
Hety film zasnavany na adnajmiennaj knizie piśmieńnicy Rejnar Uin 2018 hoda. Jon padajecca jak historyja pa realnych padziejach, adnak jość sumnievy da taho, nakolki jana praŭdzivaja. U rasśledavańni The Observer pisałasia, što para zastałasia biez doma nie praź niaŭdałuju inviestycyju ŭ biznes, jak raskazvajuć miemuary, a praz machlarstva i daŭhi, i nasamreč u ich byŭ jašče adzin niedabudavany dom. Pad pytańnie staviłasia i najaŭnaść chvaroby ŭ mužčyny. Piśmieńnica admaŭlała abvinavačańnie.