«Праблема можа прыйсці адкуль не чакалі». Мінчукі пра тое, як выбіралі кватэры і пра што потым пашкадавалі

«Як што не так, суседзі адразу пісалі ў агульнадамавы чат і лаяліся»

Ірына, 35 гадоў:

− Мы з мужам жылі ў Новай Баравой. Для многіх мінчан гэты раён — мяжа летуценняў, але ў нас іншая гісторыя. 

Пражыўшы ў Новай Баравой 2 гады, мы зразумелі, што нам тут не падабаецца. Па-першае, вокны нашай студыі выходзілі на закрытую тэрыторыю, дзе размяшчалася дзіцячая пляцоўка. Тамака збіралася вельмі шмат дзяцей, і адпаведна былі крыкі. А па-другое, і гэта напружвала больш за ўсё, нават знаходзячыся ў сваёй кватэры, нам увесь час трэба было прытрымвацца нейкіх правіл. 

Ледзь што не так, суседзі адразу пісалі ў агульнадамавы чат і лаяліся. Хтосьці ўключыў музыку, хтосьці вырашыў прыняць ванную пасля 23:00, хтосьці свідруе ў абед (а ў кагосьці дзеці спяць). Гэта ўсё было ў пастаянным рэжыме, і мы ад гэтага вельмі стаміліся. 

У выніку год таму мы купілі аднапакаёвую кватэру ў Зялёным Лузе. Як бы смешна ні гучала, але мы шукалі кватэру менавіта на першым паверсе. Мне здаецца, што першы паверх — гэта нейкая свабода. Як быццам ты жывеш не ў шматкватэрніку, а недзе ў прыватным доме. На гэты раз мы выбралі не новабудоўлю, а стары трохпавярховы дом. 

У нашым падʼездзе ўсяго 9 кватэр! Жывучы ў Новай Баравой, пра такое можна было толькі марыць. Мы любім спакой, і такі дом — гэта тое, што нам трэба. Рамонт у кватэры быў, мы толькі крыху дадалі ў інтэрʼер вінтажнага стылю. І так — тут у нас трохметровыя столі.

Цяпер я вельмі шчаслівая, што мы купілі менавіта гэтую кватэру і пераехалі з элітнага раёна ў звычайны. 

Тут шмат зеляніны, побач Цнянскае вадасховішча, а цераз дарогу — Севастопальскі парк. 

Калі глядзець на сённяшні дзень, то адзінае, на што мы не звярнулі ўвагу пры выбары кватэры (а трэба было б) — гэта балкон. У нас на першым паверсе яго няма, і гэтай опцыі крыху не хапае. У астатнім жа на новым месцы, дзе мы жывем ужо год, нас усё задавальняе. 

«Я б ні завошта не брала 5-ы паверх без ліфта»

Алена, 62 гады:

− Мы куплялі кватэру ў далёкім 2000-м годзе. Выбар кватэр у Мінску тады быў зусім невялікі, таму бралі тое, што прапанавалі. Гэта быў новы маналітны дом з цікавымі планіроўкамі і вялікімі кватэрамі. 

Усё што нас цікавіла — гэта як мага большы метраж і наяўнасць эннай колькасці пакояў у кватэры. У нас — дзве дачкі, хацелася, каб у кожнай быў свой пакой. А яшчэ мы марылі аб гардэробнай, кабінеце, вялікай сталовай.

Павялічыць

Пасля стандартных трошак, у якіх усе тады жылі, хацелася не абмяжоўваць сябе. Таму калі нам прапанавалі вялізную 100-метровую кватэру на апошнім пятым паверсе — мы былі шчаслівыя. Паверх у тыя гады наогул не бянтэжыў. Што да метражу, то ўзялі б і больш, але іншых варыянтаў не было. 

Што змянілася сёння, праз 20 год? Па-першае, я б ні завошта не брала 5-ы паверх без ліфта. Мы з мужам не маладзеем і з кожным годам паднімацца ўсё цяжэй. Хтосьці скажа — нічога, затое заўсёды будзеце ў форме. Так, але гэта калі хадзіць улегцы. А вы спрабавалі зацягнуць на паверх напаўняльнік для кацінага туалета ці цяжкі чамадан?! Вядома, часткова праблему вырашаюць курʼеры, але спускацца ўніз і паднімацца назад без ліфта — ужо напружвае. 

Другі момант — вялікая плошча кватэры. 

Цяпер дочкі выраслі і разʼехаліся. У кватэры засталіся толькі мы з мужам. Нам дваім дастаткова пары пакояў, астатнія ж проста служаць складам для мэблі і непатрэбных рэчаў. Вялікая прастора гасцінай — зараз таксама хутчэй мінус, чым плюс, бо плошча не выкарыстоўваецца, але ўвесь час мае патрэбу ва ўборцы. Пры гэтым прадаць вялікую кватэру цяжэй, чым звычайную двушку-трошку. 

«Для мяне прынцыповым быў бок свету»

Карына, 26 гадоў: 

− У Мінску я жыву каля 5 гадоў. За гэты час паспела змяніць шмат раёнаў і пажыць у розных частках горада. Калі зʼявілася магчымасць купіць уласную кватэру, я зыходзіла з таго, што самае галоўнае для мяне — гэта месцазнаходжанне. Некаторы час я жыла ва Уруччы і дабірацца да цэнтра адтуль, шчыра кажучы, было нязручна. Мне хацелася быць недзе бліжэй да офіса плюс каб гэта быў нейкі адносна малады раён. 

У выніку, я выбрала ЖК «Каскад». Да гэтага квартала я даўно прыглядалася, была тут у гасцях. Той момант, што тут некалі была турма, мяне не збянтэжыў. 

Перасяліўшыся сюды з Уручча, я была проста ў захапленні ад таго, як хутка можна кудысьці дабрацца. Яшчэ ва Уруччы мне вельмі не хапала кавярняў, а цяпер я радуюся, калі магу выйсці з дому і праз пару хвілін купіць любімую матчу літаральна ў суседнім будынку. 

Калі я выбірала кватэру, то паглядзела шмат варыянтаў. Ездзіла ў іншыя комплексы, але недзе яшчэ не было вакол інфраструктуры, недзе трэба было чакаць пакуль дабудуюць сам дом, недзе былі пытанні з дакументамі. У выніку, выбар упаў на гэтую кватэру. Я ўбачыла абʼяву, у той жа дзень яе паглядзела, а на раніцу мы ўжо дамовіліся з гаспадарамі аб кошце. Асноўным крытэрам для мяне было — пераехаць адразу без асаблівых укладанняў. Так і атрымалася: ужо праз тыдзень я заехала ў сваю кватэру.

Павялічыць

Апроч месцазнаходжання, для мяне важным быў кошт. За квадрат у мяне выйшла каля 1450 даляраў. Улічваючы, што мне не прыйшлося купляць сюды ўвогуле нічога, гэта — выдатны варыянт. 

Адзначу, што пачынала я глядзець кватэры, калі цэны былі ніжэйшыя, і тады мне была прынцыпова важная планіроўка. Я хацела кватэру з вялікай гардэробнай і паасобным санвузлом. У выніку, за паўгода цэны на жыллё выраслі, і мне прыйшлося прыбраць гэтыя патрабаванні. У той кватэры, што я купіла, ёсць толькі маленькая гардэробная і сумешчаны санвузел. Але гэта аказалася не так важна. 

А вось бок свету (а я хацеў менавіта паўднёвы ўсход) для мяне быў прынцыповым. У гэтым плане ў маёй кватэры, якая яшчэ і знаходзіцца на 20-м паверсе, усё сышлося ідэальна. 

Раніцай і днём у мяне сонца, а ўвечары я бачу цудоўныя захады. 

«Трэба было будаваць не двушку, а дзве аднапакаёўкі»

Наталля, 57 гадоў: 

− Мы пераехалі ў Копішча 3 гады таму з Першамайскага раёна. Галоўным фактарам пры выбары тады была цана. Бо мы 20 гадоў жылі ў інтэрнаце, то для нас любая асобная кватэра была радасцю. 

Гэтую кватэру мы, можна сказаць, набылі выпадкова. Убачылі абʼяву, заехалі ў офіс продажаў і купілі. Тады дом толькі будаваўся, з катлавана паказаліся два паверхі, мы на другім і ўзялі. Нам яшчэ і добрую зніжку далі за тое, што вокны будуць выходзіць на іншы дом. Дарэчы, у выніку, ніякі дом тут так і не зʼявіўся.

Павялічыць

У ідэале мы, вядома, марылі застацца недзе ў нашым раёне і спачатку вельмі перажывалі, што давядзецца пакідаць родныя мясціны. Тады здавалася, што жыць недзе ў іншым месцы будзе складана. Муж наогул не хацеў з Валгаградскай зʼязджаць, казаў: у нас тут ціха-спакойна, навошта мне гэта Копішча. 

Але зараз мы тут прыжыліся, і нам усё падабаецца. Аказалася, што гэта таксама вельмі нядрэнны мікрараён. Сам дом — новы, побач — лес, дзе можна прагуляцца, ёсць рэшткі вёсачкі, вакол таксама ціха. Адзіны момант — дзіцячая пляцоўка ў нас размешчана прама пад акном. Калі ўлетку да ночы тут стаіць шум-гам, не вельмі радуе. 

Змяніліся за гэты час і адносіны да метражу. Калі выбіралі кватэру, то хацелі больш-больш. Думалі аб трохпакаёвай, але атрымалася набыць толькі двушку. А вось зараз жывем і разумеем — добра, што не сталі браць кватэру большую. Што б мы з ёй рабілі? Так, калі дзеці былі малодшыя, мы марылі аб трохпакаёўцы, аб тым, як у кожнага будзе свой пакой. А зараз дачка і сын выраслі і не жадаюць жыць разам з бацькамі. Цяпер я наогул думаю, што было б больш грошай, трэба было будаваць не двушку, а дзве аднапакаёўкі, каб дзецям дасталася асобнае жыллё. 

«Абавязкова спытайце ў суседзяў аб суседзях»

Аляксандр, 34 гады: 

— Я купіў аднушку ў звычайнай панэльцы 80-х на Інстытуце культуры ў 2017 годзе. Прычым да гэтай падзеі я не асабліва рыхтаваўся, не вывучаў дзясяткі варыянтаў і не чытаў ніякіх парадаў. Мне проста хацелася жыць у гэтым раёне і знайсці тут танную кватэру. Так і сталася, прычым хутка. У выніку кватэра аказалася наогул беспраблемнай і цёплай. 

Але за гэтыя гады ўсплыло некалькі момантаў. 

Па-першае, у кватэры знізу па дыяганалі жывуць хлопцы, якія часам зʼязджаюць у ЛПП. Але калі яны прыязджаюць — там весялосць пачынаецца! Гэта напружвае, хоць ніводная іх сцяна не датыкаецца да маёй.

Па-другое, сёлета мяне затапіў сусед з пятага паверха, хаця я жыву на другім! Вада ж мае ўласцівасць бясконца сцякаць уніз. І мужык тамака аказаўся дзіўны — з вядром замест зліву ў кухні. Таму мая парада — калі вам спадабалася кватэра, прайдзіце па суседзях і папытайце, хто жыве не толькі пад і над вамі, але і наогул на некалькі паверхаў вышэй. Бо праблема можа прыйсці адкуль не чакалі.

• 11
• 0
• 7
• 4
• 8
• 3
• 11
• 0