Цёплы яблык з-за пазухі верасня
неўпрыкмет падыму…
восень вуснамі тонка мацае
лістападаў сурму,
праз платы заімшэлыя хіліцца
жоўты кветкавы шар,
і палае ў небёснае бездані ад стажараў
пажар…
вецер тчэ павуцінныя ветразі,
уздымае ўгару…
я народжаны ў гэтым верасе,
але ў ім не памру —
адлятаю з вандроўнымі птушкамі,
з веснавым аджываю лісцём,
так зрастаюся з гэтым краем
зноў жыццё за жыццём.
Каментары
Гэтак і дэпрэсьняк агорне, і вокам не моргне й носам не шморгне.