Мінчанка шые бомберы з бабуліных посцілак — цэны ад 100 даляраў
Пакрывалы з пазнавальным узорам, якія былі амаль у кожнай сям'і, дываны, што гадамі віселі на сценах бабулінага дома, — хто б мог падумаць, што гэта стане асновай моднага гардэроба. Крысціна Жаўрыд з Мінска расказала Office Life, як ёй прыйшла ідэя шыць бомберы з тых самых пакрывалаў і чаму гэта карыстаецца такім попытам.
Фота: асабісты архіў Крысціны Жаўрыд
Па адукацыі Крысціна Жаўрыд — тэатральны рэжысёр. Спачатку працавала па спецыяльнасці, займалася пастаноўкамі, ездзіла на фестывалі, а потым захапілася цырульніцкай справай.
«Мая «бяда» ў тым, што ўсе хобі хутка становяцца маёй працай. Зараз я прафесійны цырульнік, запіс да мяне распісаны на некалькі месяцаў. І гэта амаль выцесніла маё тэатральнае жыццё. Але вось у гэтым годзе «выстраліла» швейная гісторыя з бомберамі, і я разумею, што яна ўжо пачынае выцясняць маю цырульніцкую справу.
Шыць, нешта прыдумляць, змяняць у адзенні — гэта з майго дзяцінства. У мяне вельмі творчая мама, яна столькі ўсяго ўмее! Анестэзіёлаг па прафесіі, у 90-х, каб гадаваць дзяцей, яна стала шыць і вязаць на продаж. Гэта значыць, яе хобі, што стала заробкам, нас карміла».
«Замоў было столькі, што я нават спужалася»
Брэнд Крысціны будуецца на філасофіі upcycling — калі нешта старое становіцца новай унікальнай рэччу.
З 2023 года яна часта паказвала ў Instagram аўтарскія кашулі. З некалькіх старых Крысціна стварала ўнікальную новую. З незвычайнымі ўстаўкамі, валанамі, адваротамі… І іх актыўна куплялі.
А вясной гэтага года яна пашыла першы бомбер з цёплага пакрывала.
«Я проста сёрфіла па Pinterest, убачыла там мадэль курткі, зробленай з сіне-белага пакрывала — дакладна такога, як было ў мяне ў дзяцінстве. Я вельмі люблю яркія, незвычайныя рэчы. Так, база ў адзенні ў мяне можа быць стрымана-класічнай, але ўсё роўна часта хочацца фарбаў. А якраз верхняе адзенне так рэдка бывае такім. Чорныя, падобныя адзін да аднаго пухавікі, сумныя фасоны — было складана знайсці тое, што парадуе.
Таму я так загарэлася, хутка знайшла на «Куфары» падобнае пакрывала, купіла, памыла і пашыла за два вечары. Сфатаграфавалася ў гэтым бомберы ў парку — і такі водгук атрымала!
Якраз заўважыла, што попыт на кашулі пачаў паступова падаць, і мяне гэта ўжо не так моцна захапляла. Зразумела, што бомберы — гэта добрая тэма. І вось у ліпені я пашыла пяць бомбераў, усе іх проста ў адзін момант купілі сяброўкі. Выставіла фота ў сацсетках, расказала, што прымаю замовы. Іх пасыпалася столькі, што я нават крыху спалохалася. У нейкі момант замовы давялося спыніць, у лісце чакання ў мяне зараз некалькі дзясяткаў чалавек.
Разумею, што трэба ствараць каманду, якая будзе адшываць усё гэта, інакш я не спраўлюся. Але пакуль мне з менеджарскімі момантамі проста ў асноўным дапамагаюць сястра з мамай.
Да гісторыі з бомберамі ў маім Instagram было падпісчыкаў трыста, а зараз — 31 тысяча. І гэта без рэкламы і моцнага прасоўвання. Жывыя людзі і рэальныя ахопы. Я вельмі гэта цаню.
Швейная машынка і аверлок стаяць у мяне проста дома. А галоўная праблема: няма дзе захоўваць матэрыял, ён вельмі аб'ёмны. Хачу сваю асобную майстэрню ў Мінску, і, думаю, праз паўгода яна ў мяне ўжо будзе. Патрэбна памяшканне, дзе можна адшываць, фатаграфаваць, пакаваць… У планах — вясной пачаць адшываць новыя сілуэты. Зараз я раблю класічную мадэль бомбера, з гумкай. Але запыты ёсць і на іншыя.
Шыю зараз шмат. Вось усвядоміла, што немэтазгодна шыць па адным бомберы: траціцца вельмі шмат часу. Зараз я арганізавала працэс так: у адзін вечар крою некалькі штук, у другі — іх збіраю і шыю, потым — аздабленне, потым — адпарванне. Гэта значыць, кожны вечар у мяне новы занятак, так я не выгараю. І за тыдзень выйшла восем бомбераў».
Пакрывала можа проста ляжаць у шафе 30 гадоў
«Пакрывалы купляю з рук, адшукваю на ўсялякіх сайтах, езджу за імі па ўсім горадзе, па пошце мне дасылаюць. Часам атрымліваецца купіць абсалютна новае, яно проста ляжала ў шафе 30 гадоў, — расказвае Крысціна. —
Цэны розныя — ад 15 да 150 рублёў. У людзей часам такія скарбы дома знаходзяцца! Стосы пакрывалаў, нават нешта самаробнае ад прабабуль. І яны гэта прадаюць! Забіраю, іду, проста абдымаю гэта ўсё і думаю: які скарб я толькі што купіла!
Зараз яшчэ пачала шыць з велюравых пакрывалаў, памятаеце, былі такія з аленямі і медзведзянятамі на паляне. Вось іх складана знайсці ў добрай якасці, яны зношваліся хутчэй.
На адзін бомбер патрэбна пакрывала паўтара на два метры або два сярэднія. Але вось быў заказаны памер XXXXL — на яго пайшло два вялікія пакрывалы.
Бомберы не паўтараюцца. Нават калі шыюцца з аднолькавых пакрывалаў, усё роўна нешта дадаецца, нейкія элементы і колеры».
Крысціна робіць бомберы двух варыянтаў: адзін — з падшэўкай на баваўнянай тканіне, ён больш лёгкі. Другі — на тонкім сінтэпоне, крыху больш цёплы. Заказваюць іх на «еўрапейскую зіму» і ў Піцер, дзе даволі холадна.
— А вы не баіцеся, што рана ці позна гэтыя пакрывалы проста скончацца?
— Не. Я кожны дзень абнаўляю сайты з аб'явамі, кожны дзень раблю замовы — і кожны дзень яны знаходзяцца. І гэта я яшчэ аб'явы на пад'ездах хрушчовак не клеіла! Думаю, павінна прайсці яшчэ некалькі дзясяткаў гадоў, каб такія пакрывалы зніклі.
«Адзенне, якое змагло разблакаваць эмоцыі»
Кошт бомбераў — ад 330 беларускіх рублёў.
«Гэта будзе самы маленькі памер і баваўняная падшэўка. У сярэднім жа цана — рублёў 500, або 150 долараў,
— расказвае Крысціна. — Як людзі рэагуюць на такі кошт? Па-рознаму. Вось, напрыклад, пад маім рылсам, які заляцеў на мільён праглядаў, каля 400 тысяч меркаванняў. Так, хтосьці абураўся «Таксама мне, прыдумала бізнэс, старызну за такія грошы прадаваць!», а іншыя з гэтым спрачаліся.
Мяне парадавала, што многія ўсё ж зразумелі тую ідэю, якую я хацела данесці: гэтыя рэчы пра дзяцінства, любоў, абарону. «Мяне як быццам бабуля абдымае!», «Мне пяць гадоў, я зноў у вёсцы, і шчаслівы!» — вось што адчулі мае пакупнікі. І я рада, што змагла разблакаваць у людзей гэтыя эмоцыі і ўспаміны. Гэта ў нечым таксама мой ход як рэжысёра.
У цэлым, мне здаецца, гэты трэнд на адзенне з савецкіх пазнавальных тканін такі папулярны, таму што вяртае наc да нашага генетычнага коду. Да гісторыі сям'і і сваёй вёскі або горада, да дзяцінства, да атмасферы, якая была дома, нягледзячы на ўсё, што дзеялася вакол, да вобраза бацькоў — маладых і моцных — і маленькіх нас, у якіх усё наперадзе…»