О смерти Николая Малявко, сообщил БелТА его лучший друг писатель Николай Чернявский. Они дружили более 60 лет.
«Вчера днем позвонила жена Николая и сообщила, что он примерно в 13:30 тихо ушел из жизни», — сказал Николай Чернявский.
Николай Малявко родился 13 декабря 1941 года в деревне Николаевщина Столбцовского района.
Писать стихи он начал еще в школьные годы. Малявко автор поэтических сборников «Едуць маразы», «Лотаць», «Кола», «Дар», «Дзічка ў полі», «Сланечнік», «Раманс на два галасы», «Слухаю дождж». Широкую известность получили сборники стихотворений «Зiмнi дождж», книга лирики «Рушнiчок на крыжы», этнографическая книга «Сядзiба, або Хата з матчынай душою» и др.
Самой важной книгой в своей жизни Николай Малявко считал сборник «Старая зямля», в который вошло около 300 сонетов. Эта книга посвящена его родной деревне и ее жителям.
На стихи поэта были написаны песни, по драматическим произведениям ставились спектакли. Он лауреат литературной премии имени Аркадия Кулешова и других наград.
По словам Николая Чернявского, прощание с Николаем Малявко пройдет в Минске на ул. Кульман, 33А, 6 апреля с 9.00 до 10.00. Похороны пройдут на родине покойного — в деревне Николаевщина Столбцовского района.
Читайте также:
Умер некогда известный блогер Телогрейкин
Умер белорус Алим Кошеваров, который героически спасал людей в «Крокус Сити Холле»
Сейчас читают
Вместо войны слоны в новой книге Саши Филипенко. И Москва4
Комментарии
КАІНАВА ПЯЧАЦЬ
Людзей не цаніла эпоха.
І за жыццём у чарзе
На Сталіна, як на бога,
Маліліся каіны ўсе.
Паклёпы страчылі спакойна,
З трыбуны крычалі ўзахлёб -
І ён дзяржаўнай рукою
Благаслаўляўся, паклёп.
Спявалі пра мір піянеры,
А іх бацькі і дзяды
Баяліся стуку ў дзверы,
Як самай вялікай бяды.
Віну выбівалі люта,
І лёгка было суду:
Не ўстануць з нябыту людзі,
А значыць - канцы ў ваду.
"Забойцы!" - клялі ахвяры.
Пра гэта суддзі маўчаць,
Ды праступае на твары
Каінава пячаць.
У сіле яно, пракляцце,
І па сягонняшні дзень -
І цяжка з такой пячаццю
Схавацца ў мінулага цень.
Баяцца каіны праўды.
Згубіўшы душу не адну,
Яны на Сталіна прагнуць
Зваліць і сваю віну.
Маўляў, і караў найболей,
І пілаваў ён, уладар.
А хто ўладару як богу,
Ахвяры прыносіў у дар?
Ці, можа, былі не рады,
Калі ад бога ў Крамлі
Атрымлівалі пасады,
І званні, і медалі?
Пра тое, за што ўзнагароды,
Яны, вядома, маўчаць,
Ды іх выкрывае заўсёды
Каінава пячаць.
Рэабілітаваны ахвяры,
А ім - апраўдання няма:
І смерць не сатрэ на твары
Ганебнай пячаці-кляйма.
РОДНАЯ МОВА - АДНА
Бываюць мовы блізкія,
А родная - адна.
І над маёй калыскаю
Схілялася яна.
З матуляю за грэбляй
У копы сена грэбла,
Спявала - чуў здалёк:
"Цячэ вада ў ярок..."
І на жніве, бывала,
Таксама запявала
Пад музыку сярпа:
"А ў полі вярба..."
Пачуццяў не таіла
І клікала-прасіла:
"Ляці, ляці, мой мілы,
Пазыч у птушкі крылы..."
На чоўне веславала,
Як пра сябе, бывала,
У рэчанькі пытала:
"Чаму ж ты не поўная,
З беражком не роўная?..."
Здаралася, і плакала,
Ды не рабіла зла,
Да гора абыякавай
Ніколі не была.
Аднак душа шчымела,
Марнела з году ў год,
Нібы асірацела,
Нібы прапаў народ.
Жыла адна ў запечку
З паніклай галавой,
Баялася, што свечку
Паставяць ёй, жывой.
Праз суд вялі за краты,
Глуміліся з яе,
Ды не забілі каты -
Чужыя і свае.
І выйшла ганарова
З запечка, як з турмы,
Каб з ёй, дзяржаўнай мовай,
Народам сталі мы.