Сябры юнацтва ўсё часцей
мне з цёплаю ўсмешкай сняцца.
Мне з імі хочацца абняцца,
і што, здавалася б, прасцей?
Ды ледзь маленькі крок раблю -
адно паветра ловяць рукі,
і галасоў цішэюць гукі,
і я адзін, і проста сплю…
А сны, ці толькі ўспамін,
прыходзяць пад вясновы ранак,
як сябра з мячыкам пад ганак,
дзе ў зацішку расце язмін.
Ён ведае той самы час,
калі вось-вось я выйду з дому,
і сцежкай добра нам вядомай
пакоціць верны ровар нас…
І мроя чэзне.
У шыбы б'е
бязлітасны прамень гарачы.
Мінула ўсё, ды лёсу ўдзячны -
за сакавік,
за сны мае.
Комментарии