Стась Карпов: Единственное, что расстраивает, — это отъезды превентивных мучеников
Адзінае, што мяне засмучае — гэта ад'езды прэвентыўных пакутнікаў. Прычым засмучаюць не ад'езды, а прэвентыўнасць пакутніцтва, піша ў сябе ў фэйсбуку Стась Карпаў.
Я тут, ведаеце, не першы год жыву. Я ведаю шмат імёнаў рэпрэсаваных. Ведаю шмат імёнаў пацярпелых. Я ведаю, на вялікі жаль, шмат імёнаў забітых.
Карацей, я ведаю, як выглядаюць ахвяры і як завуць ахвяраў.
Некаторыя з'язджалі за мяжу лёгка. Некаторыя да апошняга чапляліся за родны грунт, але ўсё ж былі вымушаны з'ехаць. Некаторыя не з'язджаюць, нягледзячы ні на што.
Некаторыя… некаторыя, на жаль, не паспелі альбо не захацелі, і вечная ім памяць.
І таму вельмі прыкра чытаць пра людзей, якія аб'яўляюць сябе выгнаннікамі, пакутнікамі і ахвярамі проста таму, што ім падаецца, што з іх статусам нельга проста узяць і ціха з'..сці.
З'..сці трэба абавязкова неяк гераічна. У статусе галоўнага ворага рэжыму, хаця рэжыму было на іх насраць усю дарогу. Рэжым ведаць пра іх не ведаў.
Па шчырасці, я проста не магу зразумець, як некаторым людзям хапае сумлення, скінуўшы тапкі і перакачаваўшы праз вакзал у забугорную здымную хатку, імгненна імкнуцца памясціць сябе на народную алею славы, самастойна выпісаўшы сабе даведку выключнасці пакут, сутнасць якіх вядомая толькі закрытаму колу.
Яны будуць піць кофій, купляць булкі ў багетных, катацца на роліках і карміць галубоў. Гэта ўсё здорава.
Проста не трэба гэта ўсё рабіць у імя Беларусі. Проста піце, карміце і катайцеся.
Старанна наведваць мерапрыемствы па лініі АБСЕ, сустракацца з пасламі і зачытваць свае адозвы.
Гэта ўсё таксама, напэўна, важныя заняткі.
Але трэба быць шчырымі перад сабой.
Скажам, калі злёгку памацаная за задніцу цётка праз 100 гадоў раскопвае ўнутры сябе ахвяру гвалту, яна ставіць сябе на адну прыступку з сапраўды згвалтаванымі.
Сваю прагу ўвагі яна ўраўноўвае з чужой прагай справядлівасці.
Гэта не тое, каб вялікае злачынства — на гэтай лаве роспачы хапае месца, проста я не думаю, што такія цёткі спачуваюць нават тым, з кім сябе параўноўваць.
Ну, вы разумееце.
-
«Сначала нужно рассчитаться с «русским миром». Позняк выступил резко против акции Тихановских в Варшаве
-
Каверин: Я думаю, Тихановский заплакал потому, что прекрасно понимает: пять лет ада были напрасными
-
Позняк вспомнил о Тихановском как «человеке Москвы на спецзадании в Беларуси», но допустил его исправление
Комментарии