Як 23-гадовы хлопец з гомельскай вёскі збірае сотні мільёнаў праглядаў на каскадзёрскіх труках і мае кантракт з Red Bull
Кожны хлопчык, які праводзіў лета ў вёсцы ў бабулі, азіраючыся на свае тагачасныя забавы з сябрамі, часам задаецца пытаннем: «Як мы ўвогуле выжылі?» Ад усіх гэтых «А давай залезем на 30-метровую трубу?» ці «А давай разаб'ем «Масквіч» дзеда?» сёння вее хіба што жаданнем лішні раз праверыць тэрмін дзеяння страхоўкі. А зараз уявіце, што ў маленькай вёсцы ў Гомельскай вобласці жыве хлопец, які маштабаваў усе гэтыя хуліганскія прыколы ў кантракт з Red Bull, сотні мільёнаў праглядаў і дзясяткі тысяч падпісчыкаў. Толькі падчас здымак гэтага рэпартажу Onliner 23-гадовы Арцемій лёгка і нязмушана рызыкнуў жыццём тройчы.
«У вёсцы не засталося небяспечных для жыцця лакацый, дзе я нешта не зняў»
Субота пачалася пасярод агарода ў маленькай вёсцы Кавалі пад Бабруйскам. Дарослыя хлопцы абмотваюць два ўкапаныя ў зямлю слупкі ў сотні слаёў туалетнай паперы, каб Арцемій змог урэзацца ў іх на скутары і праверыць, «парвецца ці не». Часам дзіцячыя хуліганскія забавы выходзяць на зусім іншы якасны ўзровень. Арцемій даказвае гэта кожны тыдзень. Пакуль ён не надзеў шлем і не сеў на свой «драндулет», задаём яму два галоўныя пытанні: навошта гэта ўсё і як да гэтага дайшло?
— Мы ўсё дзяцінства ў вёсцы кудысьці залазілі, аднекуль скакалі, а дадому прыходзілі толькі паспаць. Проста ў нейкі момант я прынёс з сабой камеру. Думаў, паздымаю паўгода — паглядзім, пойдзе ці не. Трэці ж ролік заляцеў на паўтара мільёна. Пачалі прыходзіць рэкламадаўцы, трукі сталі ўскладняцца, лічбы — расці. Напэўна, у вёсцы ўжо практычна не засталося небяспечных для жыцця лакацый, дзе я нешта не зняў. У мяне ў шапцы профілю ў Instagram ідзе падлік, колькі разоў я па-сапраўднаму рызыкнуў жыццём. Пакуль што там лічба 25 — па колькасці патэнцыйна смяротных трукаў.
Пачынаў Арцемій з вясковых свавольстваў з сябрамі і за тры гады вырас у аднаго з самых буйных блогераў-трукачоў у краіне.
На яго Instagram падпісана 83 тыс. чалавек, а да сітуацыі, калі новы ролік збярэ дзясяткі мільёнаў, хлопец ужо прывык. Самы папулярны — на 228 млн праглядаў.
— А хто быў за рулём?
— Тата. Такія рэчы я толькі яму давяраю. Кажу: «Ты дакладна мяне цэніш больш, чым хто-небудзь з сяброў, і зробіш усё як трэба». Ён неахвотна, але згаджаецца.
— Бацькі наогул як, ужо прывыклі да таго, што ты робіш?
— Мама перажывае. Просіць паказваць відэа толькі тады, калі ўжо ўсё гатова, калі яна разумее, што я ўжо дома і цэлы. Наогул, у мяне траўм было няшмат, у асноўным хіба што драпіны. Ну добра, двойчы я сцёр аб асфальт палову ягадзіцы. Мы прычапілі санкі да машыны, разганяліся да «соткі», і я павінен быў схапіць слоічак спансарскага энергетыка «на ляту». Кіроўца недастаткова блізка пад'ехаў, я пацягнуўся, і санкі перакуліліся. Але ў цэлым нічога страшнага, загаілася.
Арцемій апранае шлем, разганяецца і прарываецца скрозь слаі паперы. Адзін, потым пяцьдзесят, потым трыста. А вось шэсцьсот ужо збіваюць яго са скутара, практычна прымушаючы зрабіць задняе сальта. Мапед адлятае метраў на дзесяць наперад, пластык на ім трэскаецца.
На Арцеміі не трэскаецца нічога — вось хто сапраўды машына. Ён смяецца, хлопцы падбягаюць яго падымаць — усё як у тых самых выпусках Jackass, якія, паводле яго ўласнага прызнання, хлопец нават не глядзеў.
— Першая думка — «Ці не зачапіў скутар каго-небудзь? Ці ўсе цэлыя?» А потым ужо думаеш, што так, моцна тузанула, і добра, што быў шлем.
Смешнае быццам глупства, але ведаеце, у вас няма кантракта з Red Bull і вам не пішуць з рэспектамі сусветна вядомыя каскадзёры. У Арцёма ўсё гэта ёсць, а яшчэ яму весела. Якія тут могуць быць пытанні?
Алімпійскія гульні сярод вясковых хлапчукоў і чатыры разбітыя машыны
Арцемій скончыў звычайную вясковую школу. Гэта калі ў вас усяго адзін клас на 11 чалавек, а на выпускны пасля адзінаццатага сустракаюць усяго чацвёра.
Служыў у авіяцыйных войсках. Па адукацыі ён дызайнер мэблі. Зараз працуе на кампанію, якая возіць машыны з Еўропы і Амерыкі.
— Хлопцы жартуюць: «Калі Арцём прыйшоў на працу, значыць, ён учора выжыў». Таму яны развітваюцца кожны раз як апошні — жартам, зразумела. Ім я, дарэчы, таксама відэа здымаю. Аднойчы мы сабралі некалькі вельмі дарагіх машын — Tesla, «гелік», кабрыялет BMW — адвезлі ў глухую вёску, расставілі па дварах. А потым я зняў ролік у стылі «Глядзіце, як беларусы жывуць!» Паўтара мільёна. Усё ж такі ў гэтай справе галоўнае — крэатыўнасць, а не толькі экшэн.
За ўвесь час сваёй прафесійнай, так бы мовіць, трукацкай дзейнасці Арцемій разбіў чатыры машыны. Гэта былі і «Масквічы», і іншамаркі — ад кожнай з іх у яго засталося па трафеі. Як у маньяка: дзесьці ручка пераключэння перадач, дзесьці гадзіннік, дзесьці значок. Здаецца, усе персанажы серыяла «Тачкі» аб'язджалі б яго дом за кіламетр.
— Часам бывае, што купіў машыну, зрабіў трук — і ўсё, на металалом. Такія відэа затратныя, вядома, хоць я стараюся знаходзіць машыны на інтэрнэт-барахолках як мага танней. Што я толькі з імі ні рабіў: пераскокваў з тачкі ў тачку на хуткасці, ставіў адну на адну і ездзіў, скокнуў шчупаком у палаючае кола з даху «Масквіча» на хаду. Усе яны ў выніку гінулі нездарма, атрымлівалася відовішчна.
Арцемій паказвае ролік, дзе шасцёра вясковых хлапцоў змаглі ўтрымаць на канаце Dodge Hellcat з надпісам Hot Wheels на дзвярах.
У нас змагаюцца дзве думкі: першая — «Дык вось чаму мужчыны жывуць менш», другая — «Вау, дзіцячыя цацкі ажылі!» На сутыку гэтых двух адчуванняў Арцемій і працуе.
— Сярод вясковых хлопцаў ты, напэўна, зорка?
— Ну як… У асноўным сярод вясковых хлапчукоў. Вось яны пад домам дзяжураць гадзінамі, грукаюцца, пытаюцца ў бацькоў, дзе я, калі прыеду. Я адчуваю за іх нейкую адказнасць, таму, калі прыязджаю, часта праводжу сярод іх «вясковыя Алімпійскія гульні». Ладжу спаборніцтвы: хто хутчэй прабяжыць, больш падцягнецца, даўжэй у планцы прастаіць. Адзін малы ў нас, дарэчы, 27 хвілін у планцы прастаяў, уяўляеш? Пераможцам дару медалькі, стыкеры, нейкія грошы — здымаю ўсё ў гісторыі Instagram. Яны потым пішуць: «А калі новыя спаборніцтвы? Мы яшчэ хочам». Я рады, што іх так матывую.
У асноўным Арцемій зараз жыве ў Мінску, але рабіць трукі прыязджае заўсёды ў родную вёску. Па-першае, так прасцей усё арганізаваць. Тут і дапамогуць, і пытанняў лішніх не зададуць. Па-другое, ёсць за гэтым і ідэя паказаць, што папулярным можна стаць, жывучы дзе заўгодна.
— Лічыцца ж, што з вёскі ўсе з'язджаюць, што тут, акрамя як выпіваць, рабіць няма чаго. Збольшага гэта праўда, на жаль. І я не хачу браць на сябе шмат, але я вось, напрыклад, не п'ю, не куру, бегаю па раніцах — мяне так выхавалі. Я магу пабыць нейкім прыкладам, паказаць, што можна па-іншаму. А стаць папулярным сёння сапраўды можна адкуль заўгодна, гэта абсалютная праўда. Галоўнае, рабіце і не кідайце.
— Ты абяцаў нам паўтарыць свой самы страшны трук. Не перадумаў?
— Не, вядома. Пойдзем!
«Я баюся таго, што я перастаў баяцца». Як Арцемій залез на велізарную трубу і стаў на галаву
Паняцця не маем, колькі менавіта ў вышыню гэтая труба, але для стаяння на галаве яе верхавіна сапраўды спраектавана не была. Сонца сляпіць пры спробе закінуць галаву і ўбачыць, дзе яна канчаецца. Ніхто са здымачнай каманды не палез бы туды, нават калі б ад гэтага залежала іх жыццё.
— У мяне быў страх вышыні. І вось наконт гэтага трука мы доўга сумняваліся, ці варта наогул яго рабіць. Мы на самай справе доўга рыхтуемся да кожнага труку, што б там хто ні думаў. Рэпеціравалі, падстрахоўвалі — я рэдка адчуваю мандраж, але тут ён быў яшчэ які. А калі зрабіў, адпусціла. Цяпер працаваць з вышынёй наогул не страшна. Нават так: мяне пачынае палохаць, наколькі мне цяпер не страшна. Гэта ж не здорава, так?
Арцемій стаіць на самай верхавіне трубы і пазіруе, потым звешваецца на адной руцэ. Устаў бы і на галаву, як у відэа, ды дошчачкі падыходзячай не знайшоў. І ніякіх «але-оп», ніякіх фанфар і апладысментаў — у вёсцы ціха, як можа быць ціха толькі ў вёсцы.
Тата Арцемія па сакрэце сказаў нам: «Мяне часам палохае, як лёгка ён усё гэта робіць. Быццам бы гэта і не рызыка для жыцця зусім, а так, практыкаванне».
Да вечара ў галаву прыйдзе ўсведамленне, што спецыяльна для нашых кадраў Арцемій рызыкнуў жыццём і здароўем тройчы за дзень. Два вы ўжо бачылі — трэці наперадзе. Пры гэтым ён не робіць уражання адбітага адрэналінавага наркамана. Гэта звычайны прыязны хлапчук з вечнай шырокай усмешкай, пісьменнай мовай, правільнымі думкамі. Яму непазбежна пачынаеш суперажываць на столькі, што хочацца сілком наляпіць на яго страхоўку.
— Цябе клікалі ў каскадзёры? Ты хацеў бы зрабіць гэта ўсё сваёй прафесіяй?
— Каскадзёры — крутыя хлопцы. Яны мне пісалі, хацелі завербаваць да сябе. Але мне не падабаецца, што яны заўсёды на заднім плане. Іх не відаць, яны выконваюць трукі за кагосьці. Я аднойчы за грошы працаваў дублёрам у аднаго папулярнага блогера. У роліку ён зрабіў выгляд, што скокнуў пад машыну сам, а на справе гэта быў я. Ну, цікавы досвед, але не маё. Я хачу рабіць трукі для сябе, каб было відаць твар. А, ну і яшчэ: у каскадзёраў абавязкова ёсць страхоўка. А гэта, як кажуць, ужо не тыя адчуванні.
— Табе зараз твой занятак прыносіць грошы?
— Вядома! У мяне заказваюць рэкламу розныя брэнды, я заўсёды спрабую прыдумаць што-небудзь крэатыўнае. У асноўным гэта чамусьці расійскія брэнды: нашы, мабыць, яшчэ пабойваюцца такога экшэну. Водгукі класныя, усе хваляць. Той жа Red Bull сказаў, што цікавей за мяне ў Беларусі экстрым ніхто не робіць, — гэта прыемна. Далей — больш. Я гатовы хоць з космасу скокнуць.
Арцемій спусціўся на зямлю — сябры і аператары выдыхнулі.
Цяпер па плане паўтарэнне таго самага трука з машынай, які сабраў 228 млн. Наш трукач нават не задыхаўся. У мяне пачынаюць трохі пацець далоні, таму што ў наступным труку я таксама павінен удзельнічаць. Дарэчы, па дарозе назад Арцемій навернуўся з мапеда на роўным месцы. Хаця толькі што выконваў смяротны трук.
Паўтараем трук на 228 млн праглядаў (журналіст таксама)
Арцемій рые сабе яму. Сімвалізм тут ні пры чым, проста менавіта туды ён будзе скакаць і ратавацца ад машыны, якая едзе на яго на поўнай хуткасці (наколькі гэта магчыма ў полі), за рулём якой будзе яго тата. Такія вось забавы ў сям'і Пракапенкаў.
— Вядома, кожны раз сэрца сціскаецца: крый божа яго неяк зачапіць. Але ён жа ўсё роўна зробіць. Няхай хоць я буду за рулём і сам буду ўсё кантраляваць. Ды і адгаворваць я яго не бачу сэнсу: ён, па сутнасці, увасабляе тое, што не змог я. Я па маладосці ў якіх толькі непрыемнасцях ні быў, але інтэрнэту тады не было, таму ніхто пра гэта нічога не ведае. І мяне б тады таксама наўрад ці хтосьці змог адгаварыць, — жартуе бацька героя.
Так, ну што, усё гатова. Арцемій становіцца на край ямы. Ён рабіў гэты трук ужо шмат разоў, але менш небяспечным ад гэтага той не становіцца. Дае адмашку. Чырвоная Mazda, якую Арцём ласкава называе Люсі (скарочана ад Люцыфер, зразумела), раве маторам і разганяецца.
Калі да сутыкнення застаецца літаральна пару метраў, Арцемій скача ў яму. Раздаецца глухі стук аб днішча. Тата тармозіць машыну і з вялікімі вачыма бяжыць да сына. Пранесла: усё добра.
— Тата, даверся мне. Усё ў парадку.
— У мяне ўсё жыццё пранеслася перад вачыма ад гэтага гуку, Арцём… Фу-у-ух.
Яшчэ да нашага прыезду мы дамовіліся з героем, што я таксама выканаю з яго дапамогай нейкі трук. Але я не думаў, што проста-такі вось гэты. Каленкі сталі трэсціся, а хлопцы тым часам ужо клічуць выконваць.
— Табе не трэба будзе скакаць, не перажывай, проста кладзіся адразу. І атрымлівай задавальненне. Зараз я спачатку павольна здам па табе назад, каб ты ўсё ўсвядоміў, а потым зробім як трэба.
Лёг, уціснуўся ў яму, скурчыўся. Люсі пачала здаваць назад, і я выразна ўбачыў усе дэталі яе днішча. Зазор паміж галавой і дном дай бог сантыметраў пятнаццаць (а здаецца, што тры). Калі ты павольна назіраеш, як над табой праязджае паўтары тоны, хочацца проста ўстаць і сысці, не выпрабоўваючы лёс. З іншага боку, мой сябар-дэсантнік расказваў, як іх вучылі так жа класціся пад танк, а потым кідаць яму ў вежу гранату. Ён мяне са свету зжыве, калі я пабаюся простай чырвонай Mazda. Так што робім!
Арцём разганяе машыну. Я мацюкаюся часцей, чым стукае сэрца. Затым адбываецца секундны «вжых» — усё, скончылася. Гэта так дзіўна: калі ты быў у смяротнай небяспецы, але літаральна на секунду. Ты не паспяваеш зразумець усю сур'ёзнасць сітуацыі. Калі Люсі павольна здавала назад па мне, было страшней.
Больш за ўсё я баяўся, што мой доўгі нос распора машыне «бруха». Абышлося. Ускокваю, даю Арцемію краба, вылаяўся, выдыхаю. Сказаў, што я разумею, навошта ён усім гэтым займаецца, але ну яго нафіг. Мы абняліся.
P. S.
— Ведаеш, а тата мяне тады і праўда крыху зачапіў. Але гэта мой «касяк». Там дробязь зусім, нічога сур'ёзнага, — сказаў Арцём праз гадзіну, калі мы ўжо расслаблена балбаталі, седзячы на даху Люсі, і паказаў невялікую драпіну на назе.
— Ты наогул хоць чаго-небудзь баішся? Скажы шчыра…
— Так кожны дзень чагосьці баішся. Баішся, што звольняць з працы, баішся не заплаціць за кватэру і іншыя вось гэтыя брыдкія штодзённыя страхі. Я стаміўся баяцца. Калі робіш трук, усё астатняе на імгненне становіцца пылам. Можа, таму я гэтым і займаюся. Наогул… Па-сапраўднаму страшна, што ў столькіх краінах зараз войны ідуць. А я ўсяго толькі ў яму пад машыну скачу, — сказаў хлопец.
Важна! Паўтараць трукі за героем не варта. Гэта небяспечна для жыцця і здароўя.
Каментары