Vystupajučy pierad rabočymi ŭ Barysavie, Łukašenka zakranuŭ pytańnie suvierenitetu Biełarusi i apraŭdvaŭsia za nasyčeńnie jaje terytoryi rasijskaj zbrojaj.
«My pavinny svoj los vyznačać sami. I nikoha tut unutry być nie pavinna. Voś mnohija kryčać: «Voś Rasieja tut akupavała». Pasłuchajcie, nie sa mnoj. Nichto tut nikoha nie akupavaŭ», — zajaviŭ Łukašenka.
Toje ž, što Rasija raźmiaščaje ŭ Biełarusi svaju mahutnuju zbroju kštałtu «Iskanderaŭ» i maje namiery heta rabić dalej, raźmiaściŭšy «Arešnik» — prosta «dapamoha» ź jaje boku.
«Dapamahajecie — dobra. Nie — značyć nie», — skazaŭ Łukašenka.
Prytym heta, pavodle jahonych słoŭ, praces uzajemny, bo i Biełaruś siońnia vielmi patrebna Rasii, u pryvatnaści, dla vytvorčaści mikraschiem dla rakiet i samalotaŭ. I ničoha ŭ hetym kiepskaha, bo, maŭlaŭ, «Ajčyna adna», choć dziaržaŭ i dźvie:
«Tak atrymałasia, što ŭ nas siońnia samastojnaja dziaržava. Nie Rasija. Kampaktnaja, narmalnaja dziaržava, ale, jak akazałasia, vielmi patrebnaja siońnia dla Rasii. Voś toje, što vy robicie, u Rasii heta nie robiać, u takim płanie heta nie robiać. I rynak tut vielizarny, i pa mnohich napramkach, u tym liku pa mikraelektronicy».
Pucin nibyta navat pry kožnaj nahodzie raschvalvaje biełarusaŭ, što «vy ŭsio zachavali, vy ničoha nie razburyli». Praŭda, dla sučasnych ajfonaŭ i inšych telefonaŭ rabić biełarusy čypy nie mohuć, i ich treba kuplać.
«A voś dla samalotaŭ, rakiet i inšaha, dla kosmasu — [rabicie] pabolš, i jany, akazvajecca, bolš patrebnyja dla rasijan. My heta robim i pradajem. Siońnia jany nam dali hrošy, kab my madernizavali svaju vytvorčaść. Dziakuj. My hetym zajmajemsia», — śćviardžaje Łukašenka.
Pry hetym jon znoŭ uspomniŭ pra nibyta najaŭnyja paŭsiudnyja źniešnija pahrozy i padkreśliŭ ułasnaje miralubstva:
«My vystajali, my budziem vybudoŭvać svaju krainu. Chaču, kab byŭ mir. Adsiul i prośba da Rasii: dajcie toje, dajcie heta. Dzieści niešta my kupim, ale mnohaje ŭžo pačali rabić sami. Z nami vielmi ciažka budzie vajavać, kali, nie daj boh, što zdarycca ŭ našaj, jak ja kažu, lasista-bałocistaj miascovaści. Amal niemahčyma».
Za miežy ž Biełarusi jon pasyłać vojski nie źbirajecca:
«Nam patrebny mir, kab voś pracavać tut. I nikoha nikudy my nie źbirajemsia pasyłać. Nam treba svajo adstajać».
Što da jadziernaj zbroi, to Łukašenka zaklikaje nie vieryć tym, chto havoryć, nibyta na terytoryi Biełarusi jaje nasamreč fizična niama:
«Ja siudy zavioz jadziernyja bojehałoŭki. Nie adzin dziasiatak štuk. Mnohija pišuć: «A, heta žart, nichto ničoha nie zavioz». Zavieźli. A toje, što jany [apanienty] havorać, što heta žart, značyć, jany praziavali. Jany navat nie zaŭvažyli, jak my siudy ich zavieźli».
Łukašenka: Nijaki Asad nie dyktatar. Jon lačyŭ ludziej, nikoli nikoha nie zabivaŭ
Łukašenka praciahvaje havaryć pra «Arešnik»: Celi vyznačać budziem my ŭ Biełarusi, nie rasijanie
Łukašenka skazaŭ, što niekalki razoŭ naviedvaŭ reanimacyi padčas pieršych chvalaŭ kavidu
Łukašenka prapanavaŭ rabić aŭtobusy sa škłopłastyku
Łukašenka prakamientavaŭ situacyju ŭ Siryi
Ciapier čytajuć
«Šynvize — končany sadyst». Adzin z adyjoznych načalnikaŭ kałonii Babrujska pierabraŭsia ŭ Hiermaniju5
Kamientary
Ŭžo maŭču pra orden ad Maskovii za vyniščeńnie ŭ Biełarusi ŭsiaho biełaruskaha, zakryćcio biełaruskich škoł, vyniščeńnie biełaruskaj movy, kultury, historyi, spalvańnie biełaruskich knih i pryznańnie biełaruskich kłasikaŭ "ekstremistami".