Колькі год спатрэбіцца працаваць мінчуку з медыянным заробкам, каб купіць «двушку» ў панэльцы
Пра гэта піша ў сваім тэлеграм-канале эксперт Наталля Літоўская.
Звычайна грамадзян засмучаюць звесткі па сярэднім заробку, ён падаецца надта высокім. Да медыяннага прэтэнзій менш — гэта якраз і ёсць «сярэдзінка»: палова работнікаў атрымлівае больш за гэтую суму, другая — менш. Медыянны заробак Белстат вызначае 2 разы на год: у маі і лістападзе.
Апошні з агучаных медыянных — за лістапад мінулага года. Тады гэта было 2252,6 рубля да ўтрымання падаткаў. Адкідаем падаткі і працэнт ФСАН — атрымліваем 1937,2 рубля.
Розніца паміж сярэднім і медыянным заробкам у мінулым годзе складала 27,6%.
Калі прапорцыі не змяніліся, цяпер можна прыкінуць медыянны за сакавік. Сярэдні намінальны быў 3332, адымаем 27,6%, атрымліваем намінальны медыянны ў 2412 рублёў. Ці каля 2074 рублёў на рукі.
Уласна, паводле апытанняў такі заробак у Мінску — самы «часта сустракаемы».
Давайце прыкінем, колькі за яго можна купіць «сярэднестатыстычных» квадратных метраў. У рублях «сярэднестатыстычны» цяпер — крыху вышэй за 5000.
Атрымліваецца, на медыянны заробак на рукі можна купіць каля 0,4 квадратнага метра.
Каб займець у Мінску 53-метровую «двушку» ў панэльцы з 80-х, трэба збіраць, не есці і не піць, 11 гадоў.
А як жа крэдыты?
Калі спытацца ў калькулятара Беларусбанка, які крэдыт ён выдасць нашаму ўмоўнаму грамадзяніну з медыяннай зарплатай на кватэру па «Іпатэка Экспрэс»?
Вось разлік. 53 635 рублёў і 80 капеек.
Лагічнае пытанне: хто купляе кватэры на другасным рынку ў Мінску?
У лістападзе 2024 года заробак больш за 5 тыс. рублёў у месяц атрымлівалі 8,4% працуючых мінчан. Цяпер, напэўна, гэты працэнт яшчэ крыху падрос.
То-бок у Мінску пад сто тысяч чалавек здольныя або хутка назапасіць на кватэру, або назапасіць плюс узяць крэдыт.
Зразумела, што большасці гэта не трэба, пытанне з жыллём даўно закрыта, але ўсё ж — людзі з грашыма ў сталіцы ёсць.
Ёсць добра зарабляючыя грамадзяне і ў рэгіёнах — яны могуць праспансаваць сабе пераезд або набыць кватэру дзецям.
Але самая вялікая катэгорыя пакупнікоў (і тут нічога не мяняецца гадамі) — гэта людзі, якім ёсць што прадаць (спадчына, у рэгіёне ў тым ліку), плюс ёсць назапашванні або магчымасць дакрэдытавацца.
Цяпер чытаюць
«Я хачу справядлівасці — і для жанчын, і для сябе». Шчырая гутарка з Андрэем Стрыжаком пра скандал з дыкпікамі, залежнасці і будучыню27
Каментары