Pryjšła ŭ milicyju pa dapamohu — sudzili za «bčb-pryčosku». Što kaža dziaŭčyna, čyje vałasy pryznali pikietam
Dziaŭčyna raspaviała «Našaj Nivie», što 9 vieraśnia sama pryjšła ŭ milicyju, kab napisać zajavu nakont siamiejnych prablem. Ale ŭ kalidory da jaje padyšoŭ supracoŭnik — i ŭ vyniku dziaŭčyna pajechała ŭ IČU na Akreścina.
«Ja pryjšła kala 7 ranicy ŭ Frunzienskaje RAUS — chacieła napisać zajavu. Heta źviazana ź siamiejnymi abstavinami, nijakaj palityki ci čahości takoha. Ja siadzieła ŭ kalidory, mima išoŭ niejki milicejski načalnik. Zaŭvažyŭ mianie i adrazu kaža: «Nu usio, pajechali na Akreścina!»
Ja padumała, što heta niejki žart i jamu niama čaho rabić, bo spačatku heta było praz «chi-chi, cha-cha», — kaža dziaŭčyna. — Ale jon advioŭ mianie ŭ svoj kabiniet, vyrvaŭ z ruk telefon, pačaŭ u im kałupacca. Prahladzieŭ absalutna ŭsio, nie tolki fota, navat natatki.
Zadavaŭ pytańni na temu taho, što ja «bčbšnica». A ja navat nie razumieła, za što mianie zabirajuć — usia maja vopratka była čornaj, jakoje b-č-b?
Ale ja nie maju nijakaha dačynieńnia da palityki. Ja nie chadziła navat na maršy. Kasički zaplała prosta tamu, što zachacieła. I mnie nie chapiła biełaha i čornaha, zastavaŭsia tolki čyrvony koler — ja zrabiła niedzie piać pasmaŭ čyrvonych.
Ja nie vielmi razumieła, što adbyvajecca. Nu i ja ž šmat čaho nie viedała — nie viedała, što jon nie mieŭ nijakaha prava zabirać moj telefon i kałupacca ŭ im, naprykład.
Niedzie praz paŭhadziny jon prosta mnie skazaŭ: «Što ty jak tupaja siabie pavodziš? Nie razumieješ nibyta? Ty ž bčbšnica, vuń vałasy kalarovyja!» Tolki tady ja zrazumieła. Ja tłumačyła, što heta prosta pryčoska.
U telefonie ničoha «takoha» nie znajšłosia. Ale mianie pasadzili ŭ kamieru, pakul składali pratakoł. Heta ŭsio adbyvałasia vielmi doŭha i marudna. Niekalki razoŭ mianie viartali ŭ kabiniet štości spytać, paśla znoŭ zavodzili ŭ kamieru.
Paśla hety milicyjant, skažam tak, sapsavaŭ mnie pryčosku. Ja kazała: nie treba, ja sama zaraz ich rasplatu, jon adkazvaŭ z maciukami i abrazami, što ŭžo pozna. Ja płakała».
Paśla, kaža surazmoŭca, jaje pavieźli dadomu na pieratrus:
«Było dvoje ŭ cyvilnym. Mianie zabrali, pavieźli ŭ kvateru, ja žyvu niedaloka ad RAUSa. Jany dastali klučy z majoj sumački, sami adkryli imi dźviery, usio pieraryli. Paniatych nie było. Papieru na pieratrus ja nie bačyła».
Kali dziaŭčynu viarnuli ŭ kamieru ŭ RAUSie, to paviedamili, što paviazuć na Akreścina.
«Ja prasiłasia, kab mianie tudy nie vieźli. Toj načalnik sa mnoju ŭžo nie kantaktavaŭ, tolki «zvyčajnyja» miłcyjanty. Adzin ź ich kazaŭ: «Dyk na Akreścina pakormiać, daduć srodki hihijeny! Tam usio jość, tam usio dobra!»
Ale ja ž čuła, što adbyvajecca na Akreścina, u mianie heta vyklikała paniku, — pryznajecca dziaŭčyna. — Niedzie kala 16-j hadziny jany narešcie sabrali ŭsie dakumienty i pavieźli mianie ŭ sud».
«Praces» prachodziŭ u pamiaškańni suda Frunzienskaha rajona, ale pa skajpie. Sudździa Natalla Buhuk navat paprasiła dziaŭčynu paviarnucca i pakazać pryčosku. Taja pakazała.
U vyniku, sudździa Buhuk pryznała dziaŭčynu vinavataj u pikietavańni i pakarała štrafam u 80 bazavych (2320 rubloŭ).
«Ja nie viedaju, jak budu spłačvać štraf. Ja sama ŭ dekrecie, padpracoŭvała nieaficyjna. Ale praz hetyja padziei prapuściła dva dni na pracy, bo ŭ adzin dzień byŭ toj sud, na nastupny ja jeździła znoŭ u sud pa dakumienty. U vyniku, za heta mianie zvolnili.
U baćkoŭ hrošaj na štraf taksama niama, z mužam my razam nie žyviom i ŭvohule razvodzimsia. Čuła, što možna aformić rasterminoŭku na štraf, pastarajusia tak i zrabić», — kaža dziaŭčyna.
Ciapier čytajuć
Chto taja Alina, ź jakoj Łukašenka tancavaŭ hetym razam na navahodnim bali18
Kamientary