З'явілася ўчора ў маёй стужцы Каміла Цень, дзяўчына, якая напісала аповесць на трасянцы. Покуль я збіралася пачытаць тую аповесць (і думала: а з чаго гэта я? я шчэ ні «Сабак», ні «Ночы» не чытала, а тут — зазбіралася?!), аповесць прачыталі і адпісаліся іншыя, адгунулася прэса, і стужка сёння поўная вокладкай кніжкі маладой аўтаркі.
Дык я пра што. Пра сваё асабістае адчуванне ад гісторыі Камілы — не ведаю, ці гэта маркетынг, ці выпадак, я проста адчуваю вось што. Не хочацца асабіста мне, страшна не хочацца нічога з «літтусоўкі», нічога з «літпрацэсу», нічога з гэтага «прэміяльнага дыскурсу», ніякіх раманаў, ані тоўстых, ані тонкіх, напісаных дзеля таго, каб стаць падзеяй у гісторыі літаратуры, нічога такога, што трэба абмяркоўваць «правільна» і на што трэба адгукацца «з аглядкай», хочацца свежага, маладога, з-за літаратурнай мяжы, ад людзей, якія прагнуць пісаць, а не атрымліваць прэміі, хочацца быць побач з імі, сачыць, чытаць, адгукацца, згаджацца і не згаджацца, але каб толькі не трапіць у дрыгву чужых амбіцый і магчымасцяў, чужога ўяўлення пра разумнае і неразумнае, мець права на сваё — і ведаць, што кожны мае права на гэтае «сваё», працаваць на «ўключэнне» у літаратуру, а не на «выключэнне» з яе, хочацца ўжо праўды і не хочацца гэтага бясконцага фікшну.
Чытайце таксама:
Філолаг з Мінска напісала дэтэктыўную аповесць на трасянцы
Цяпер чытаюць
«Шынвізэ — кончаны садыст». Адзін з адыёзных начальнікаў калоніі Бабруйска перабраўся ў Германію24
Каментары