Сям'я знайшла ідэальную здымную кватэру, але сусед аказаўся зацятым меламанам

Пры гэтым закон чалавек не парушае: музыка іграе ў дазволены час. Рабіць цішэй адмаўляецца, паколькі гучны гук дапамагае яму засяродзіцца на навуковай працы. Сяргею гэта і ўяўляць не трэба: заехаўшы ў новую двухпакаёвую кватэру, ён ужо праз два тыдні захацеў яе змяніць, піша Onliner.by.

«Расклад дакладны і не мяняецца гадамі»

Сяргей (усе імёны зменены), яго жонка і маленькая дачка ўжо некалькі гадоў жывуць у Бараўлянах. Пара працуе з дому: ён — айцішнік, жонка таксама вядзе праекты дыстанцыйна. Да нядаўняга часу сям'я здымала кватэру ў комплексе «Бярозавы гай», некалі пабудаваным «А-100 Дэвелапмент».

— Мы арандавалі яе пяць гадоў, — успамінае суразмоўца. — Дамы класныя, сучасныя, усё падабалася. Абжыліся, знайшлі сяброў… Нікуды перасяляцца не планавалі.

Але гаспадыня вырашыла прадаць кватэру, і давялося пераехаць.

Павялічыць

Добрая аб'ява трапілася хутка — непадалёк здавалася двухпакаёвая кватэра. Добры рамонт, добрая і спагадлівая ўладальніца, адэкватная цана, яшчэ і не прывязаная да курсу даляра, — здавалася, сям'я сарвала джэкпот. Але так толькі здавалася…

— Ужо падчас пераезду мы заўважылі дзівацтвы: праязджаючы каля дома, чулі нейкі шум, гучныя галасы… Але не надалі гэтаму значэння.

Каля двух тыдняў таму сям'я ўпершыню начавала ў новай кватэры. Раніцай панядзелка муж і жонка прачнуліся а 07:00 ад гукаў музыкі на кухні — граў гурт «Кіно». Доўжыўся канцэрт да 08:30. Увечары, з 18:00 да 23:00, у пакоях выразна чуліся іншыя рок-кампазіцыі. На наступны дзень сітуацыя паўтарылася.

Меламанам аказаўся сусед зверху.

— Завуць Дзмітрый, на выгляд яму крыху за 40. Расклад у яго дакладны і, як мы высветлілі, не мяняецца гадамі. Раніцай абавязкова Віктар Цой. Днём — прагляд фільмаў. Увечары ўключаецца плэйліст фестывалю Woodstock 1969 года, «Гражданская оборона», Foo Fighters, Nirvana… Пару разоў на тыдзень ён слухае гімн КНДР. Часам перастаўляе нешта месцамі, але ўключае ўсё дакладна па часе. І ні дня не прапускае.

Павялічыць

Журналістам пашанцавала заспець вечар кіно. У гасцінай гучнасць даволі адчувальная — здаецца, што фільм глядзяць прама ў пакоі. Больш за тое, рэплікі герояў добра чуваць нават на вуліцы. І невыпадкова.

— Калі цёпла, ён адкрывае вокны, выстаўляе калонкі і ўключае на поўную моц. Кажа, што працы Хічкока геніяльныя і пра іх павінны даведацца ўсе. Так як закон не забараняе трансляваць гук на вуліцу, ён гэтым карыстаецца.

Па словах Сяргея, пастаяннае праслухоўванне музыкі — зусім не капрыз суседа, а вымушаная неабходнасць.

— Ён піша навуковую працу ў галіне энергетыкі. Кажа, што ёсць нейкае адзінае поле — праз яго можна звязвацца з рознымі людзьмі. Праўда, у многіх у галаве стаяць «блакіратары», якія не дазваляюць гэта рабіць. Здаецца, Дзмітрый такім чынам звязваўся з Дональдам Трампам (яго другому імпічменту прысвечана іншае даследаванне). У суседа ёсць свае формулы, свая тэрміналогія — патрэбны дзясяткі гадзін, каб унікнуць. Без музыкі ён працаваць не можа.

Патрэбную гучнасць ён таксама разлічыў матэматычна — слухаць цішэй ні ў якім разе нельга.

Сваю навуковую працу Дзмітрый лічыць справай дзяржаўнай важнасці, здольнай змяніць мільёны жыццяў. Таму «спакоем цэлага пад'езда можна пагрэбаваць».

— Я пагутарыў з іншымі суседзямі, і высветлілася, што некаторыя жыхары не вытрымалі і з'ехалі. Іх кватэры зараз пустуюць.

Павялічыць

Сяргей жа быў упэўнены: з любым чалавекам можна знайсці кампраміс. Але яго апанент аказаўся дужым арэшкам.

— Тлумачыў, што музыка нам перашкаджае. Прапаноўваў раніцай з 07:00 да 08:00 і ўвечары пасля 21:00 уключаць яе ў навушніках. Гатовы быў купіць яму самыя лепшыя. Але Дзмітрый быў няўмольны: «Рок-н-рол у навушніках слухаць нельга». Тады я паспрабаваў намякнуць, што яму б падышоў прыватны дом — ніякіх суседзяў, скаргаў. Можа, я б нават дапамог яму з арэндай… Але і гэтую ідэю ён адхіліў: яму адсюль зручна ездзіць на працу — ён уладкаваны ў нейкай кампаніі на 0,25 стаўкі.

Размовы з суседам так ні да чаго і не прывялі, таму наш герой працягнуў жыць па чужым графіку.

— Зараз мой дзень выглядае так: слухаю музыку да 23:00, потым яшчэ пару гадзін не магу супакоіцца і ў выніку кладуся ў дзве-тры гадзіны ночы. У 07:00 прачынаюся. Вязу дзіця ў Мінск у школу, вяртаюся да 09:00. Толькі з 09:30 да 10:30 мы з жонкай можам нармальна паспаць. Гэта адзіны час, калі мы дакладна ведаем, што будзе ціха. Рэжым цалкам збіўся. Апошнія гады я галіўся амаль кожны дзень, а зараз на гэта нават няма сіл.

Павялічыць

Сяргей паказвае нам жоўтыя будаўнічыя навушнікі — падарунак ад сябра. Але нават яны не ратуюць ад шуму.

— Надзяваю, ката не чую, людзей не чую, а басы ўсё роўна чую…

Жонка мужчыны ў нейкі момант не вытрымала такога рытму і з'ехала да бацькоў у іншы горад.

— Жонка вельмі адчувальная да шуму, ужо ўся знервавалася. Я ёй сказаў: «Лепш адпачні, а мы з дачкой самі тут справімся».

Павялічыць

З суседам тым часам звычайныя размовы змяніліся ўзаемнымі зваротамі ў міліцыю.

— У ноч з пятніцы на суботу Дзмітрый не стаў выключаць музыку пасля 23:00, таму я патэлефанаваў у 102. Патрапіць у кватэру зверху супрацоўнікі міліцыі змаглі толькі з другога разу — сусед не адчыняў нікому дзверы. У выніку яго забралі ў аддзяленне — як я даведаўся, бываў ён там ужо не адзін раз. Але на раніцу ён вярнуўся і зноў уключыў Цоя. Увечары разам з сябрам мы зноў паспрабавалі пагаварыць, але нешта пайшло не так, і ўжо Дзмітрый выклікаў на нас нарад: заявіў, што на яго напалі. Прыйшлося ехаць у аддзяленне і даваць паказанні.

Пражыўшы ў новай кватэры ўсяго два тыдні, муж і жонка зразумелі: трэба з'язджаць.

— Калі шчыра, Дзмітрый — нязлобны чалавек. Мне здаецца, мы нават паладзілі, хоць і былі ўсе гэтыя разборкі з міліцыяй. Але кампраміс так і не знайшлі: мы трываць шум не можам, а ён цішэй рабіць не хоча. Так што, напэўна, нам лепш пашукаць іншае жыллё.

«Я буду змагацца да апошняга»

Пагаварыць з самім Дзмітрыем ўдалося не адразу. У вечар візіту ён адмовіўся мець зносіны з журналістамі, так як быў вельмі заняты (хутчэй за ўсё, праглядам фільма). Але затое з задавальненнем пагаварыў на наступны дзень, аднак ужо па тэлефоне.

— Сяргей прыехаў нядаўна — мая акустыка за гэты час ну ніяк не магла яго дастаць. Музыка ў мяне іграе на такой гучнасці, што закранае пяць кватэр, не больш. Раней, калі я ўключаў апаратуру на поўную моц, музыку было чуваць з першага па восьмы паверх. А зараз калонкі маленькія, — запэўніў суразмоўца. — У любым выпадку я заканадаўства Рэспублікі Беларусь не парушаю: згодна з санітарнымі нормамі, узровень шуму не павінен перавышаць 55 дэцыбел, чаго ў мяне не бывае. Так, чуваць, але я нічога не парушаю. Уключаю ў дазволены час.

На пытанне, ці праводзіліся замеры шуму санстанцыяй ці іншымі ўпаўнаважанымі арганізацыямі, Дзмітрый адказаў адмоўна. Затое мужчына пацвердзіў, што музыка сапраўды неабходна для яго навуковых пошукаў.

— Яна дапамагае фармаваць крэатыўную думку. З ёй я магу без перапынку працаваць па шэсць гадзін, не адчуваючы стомленасці. У 2021—2022 гадах, калі мог залазіць за 23:00 і сядзець да 06:00, я пракручваў такія аб'ёмы інфармацыі… А ў цішыні не магу больш за паўгадзіны правесці: нехта тупнуў нагой на вуліцы ці машына праехала, я адразу ж збіваюся. А музыка ўсё заглушае. Гэта спрыянне маёй працы. Я не магу перапыніць адзіны энергетычны ланцужок музыкі і фільмаў, які цягнецца з 2021 года. Калі я перарвуся на дзень ці два, то не буду здольны яе слухаць зусім, а таксама займацца навукай — энергабаза Беларусі не падтрымлівае такую дзейнасць.

— А зрабіць цішэй нельга? Ці слухаць у навушніках?

— Цішэй зрабіць ужо нельга — і так нягучна, — упэўнены Дзмітрый. — І я лічу знявагай для рок-н-ролу ўключаць яго ў навушніках. Тым больш музыка іграе доўга. Я не магу залезці ў навушнікі на шэсць гадзін — стомяцца вушы і галава.

Павялічыць

— Пра што ваша навуковая праца?

— Тэма энергетыкі як стану быцця. Я першапраходзец у дадзенай вобласці, ужо дасягнуў поспехаў як у тэарэтычнай, так і ў практычнай плоскасці. Сфармуляваў некалькі дзясяткаў тэрмінаў і зрабіў высновы энштэйнаўскага ўзроўню. Але каб усё растлумачыць, не хопіць і 20 гадзін. А наогул гэта сакрэтная інфармацыя, прызначаная для спецслужбаў. Нядаўна я накіраваў ліст кіраўніку ФСБ Расіі, чакаю адказ (Дзмітрый ужо некалькі разоў пісаў звароты ў гэта ведамства, але адказу, які б яго задаволіў, так і не атрымаў).

— Раз вы займаецеся навуковай дзейнасцю, ці азначае гэта, што вы ў навуковай супольнасці Беларусі, маеце навуковую ступень? Можа быць, працуеце ў Акадэміі навук?

— Не, у Акадэміі навук я не працую — можна сказаць, я вулічны бадзяга. Гэтым пытаннем я займаюся са студзеня 2015 года. У школе, у ліцэі, у ВНУ гэтаму не навучалі, на працы таксама ніхто не падказваў. Гэтая тэма ганімая — адны перашкоды. Сітуацыя можа павярнуцца такім чынам, што мне давядзецца пакінуць краіну. Тады настане поўная цішыня, якая захаваецца назаўжды, і праблема ўсіх гэтых незадаволеных людзей вырашыцца.

— І ўсё ж такі ці спрабавалі вы знайсці кампраміс з суседзямі?

— Сяргей прыходзіў знаёміцца — я яму паказваў сваю навуковую працу. Ён слухаў з цікавасцю, ківаў, згаджаўся з довадамі. Я даў яму свой расклад і наўпрост спытаў: «Ці зможаце вы з ім ужывацца?» Яны з жонкай параіліся і вырашылі, што такі аб'ём акустыкі не вытрымаюць і будуць з'язджаць. А потым раз — і Сяргей паскардзіўся на мяне ў міліцыю. З моманту майго пасялення тут у 2018 годзе гэта ўжо 16‑ы эпізод: 14 разоў на мяне выклікалі міліцыю, два разы выклікаў я. Быў і іншы прэсінг ад суседзяў: грукалі, тэлефанавалі, запіскі вешалі — штук 70 было, напэўна. Я з кожным, хто хацеў, асобна размаўляў. Усіх заўсёды пускаю, спрабую растлумачыць. Але скажу прама: за свой усталяваны распарадак я буду змагацца да апошняга.

Павялічыць

Пакуль рыхтаваўся матэрыял, канфлікт двух суседзяў нечакана вырашыўся: Дзмітрый вырашыў з'ехаць.

— Магчыма, на яго паўплывалі зносіны з журналістамі. Таксама я звяртаўся да старшыні ТС. Ён пагаварыў з бацькамі Дзмітрыя — уласнікамі гэтай кватэры. Напэўна, яны зразумелі, што іх сыну з яго рэжымам лепш жыць у больш спакойным і адасобленым месцы. А мы пакуль вырашылі нікуды не пераязджаць, — падсумаваў Сяргей.

• 1
• 1
• 0
• 0
• 1
• 2
• 0
• 0