18-hadovaja biełaruska sa słužby pratakoła jaskrava raskazała pra toje, chto z vysokich haściej i čym joj zapomniŭsia
18-hadovaja Ksienija Kaminskaja ź Viciebska na fotazdymkach z aficyjnych mierapryjemstvaŭ źjaŭlajecca tak ža časta, jak i hałoŭnyja dziejučyja asoby: premjer-ministry, hubiernatary, čynoŭniki, pačesnyja hości i navat prezident.
Ksienija — taja samaja dziaŭčyna ŭ narodnym stroi, što vitaje haściej chlebam-sollu, supravadžaje na aficyjnych mierapryjemstvach, sustrečach, uznaharodžańniach.
Z «Našaj Ninaj» Ksienija padzialiłasia tonkaściami svajoj prafiesii.
Dziaŭčyna ciapier vučycca ŭ Viciebskim kaledžy kultury i mastactvaŭ, jana budučaja akciorka teatra i kino, raniej zajmałasia tancami. Ksienija raskazvaje, što pastajanna pracuje z hubiernataram Viciebskaj vobłaści Mikałajem Šarstniovym. Kudy jon — tudy i Ksienija: z kvietkami ci dypłomami, miedalami ci karavajami.
U minułym hodzie Ksienii daručyli prosta ź viertalota sustrakać Alaksandra Łukašenku.
«Za dva dni da adkryćcia ŭ Viciebsku futravaha zavoda, na hetaje mierapryjemstva i musiŭ pryjechać prezident, dyrektar našaha kaledža adabrała čatyroch dziaŭčat. Nas pakazali mužčynu z administracyi horada, toj vybraŭ mianie. Pavieźli na zavod, dzie čakali ludzi prezidenta. Mianie paprasili skazać što-niebudź, ja im taksama spadabałasia. Mnie vydali «prezidencki» narodny kaścium. I ciaham dvuch dzion ja vučyłasia chadzić i havaryć tekst, jaki mnie treba było skazać Łukašenku. Tekst prosty: «Pryvitańnie, pavažany Alaksandr Ryhoravič, rady bačyć vas na viciebskaj ziamli, u znak pašany prymicie hetyja kvietki». Nas vučyli chadzić na scenie ŭ kaledžy, chadzić na zavodzie, a sustrakać daviałosia akurat ź viertalotnaj placoŭki», — raskazvaje Ksienija.
Adbyvałasia heta 2 listapada minułaha hoda. Ksienija raskazvaje, što viecier byŭ u toj dzień vielmi mocny.
«I jašče ad viertalota taksama dźmuła. Ja vielmi pieražyvała, kab nie ŭpała namitka. Jaje prymacavali da majoj hałavy bieźličču zakołak. I ŭsio adno vymušanaja była prytrymlivać namitku rukami. Vyjšaŭ prezident ź viertalota, ja ŭručyła jamu kvietki, skazała svoj tekst, jon uśmichnuŭsia, skazaŭ, što ja cudoŭna vyhladaju i taksama ŭ adkaz padaryŭ kvietki. Usio», — śmiajecca Ksienija.
Adnak, raskazvaje dziaŭčyna, na takich sustrečach kazusy ŭsio ž zdarajucca.
«Akazvajecca, nie ŭsie, asabliva zamiežniki, viedajuć, što rabić, kali ja padnošu karavaj. Byvaje, što staim i hladzim adzin na adnaho. Niajomka i hościu, i mnie. A voś sustrakać našaha premjera Siarhieja Rumasa — zaŭsiody adno zadavalnieńnie. Jon zaŭsiody pacałuje karavaj, adłomić kavałak, u sol maknie, z nami, dziaŭčatami sfatahrafujecca. Mnie zdajecca, što jon samy žyćciaradasny premjer», — raskazvaje Ksienija.
U Ksienii jość chobi: jana ŭ admysłovy sšytak źbiraje aŭtohrafy zorak, ź jakimi joj davodzicca pierasiakacca padčas jaje pracy.
«Na «Słavianskim bazary» ja pracavała za kulisami, zabirała mikrafony ŭ tych, chto tolki što skončyŭ vystupać. Nu i była mahčymaść i sfatahrafavacca, i niekalkimi słovami pierakinucca. Bolš za ŭsich Stas Michajłaŭ spadabaŭsia», — pryznajecca Ksienija.
Ciapier čytajuć
«Ja skazaŭ na videa, što mianie nie katujuć — na toj momant heta było praŭdaj. A paśla mianie bili dźvie hadziny». Ukrainski žurnalist dva hady pravioŭ u rasijskim pałonie — voś što jon pieražyŭ
Kamientary