Łukašenka kateharyčna admaŭlaje datyčnaść rasijskaha kiraŭnictva da hibieli ŭ niebie nad Ćviarskoj vobłaściu Jaŭhiena Pryhožyna. Maŭlaŭ, nie z pucinskim charaktaram takoje rabić.
«Toje, što chvost adarvaŭsia, užo dakładna paćvierdžana. Chutčej za ŭsio, byŭ vybuch na borcie. Chto heta ažyćciaviŭ, ja asabista nie viedaju.
Ale ja skazaŭ, što ja, viedajučy Pucina, nakolki jon piedantyčny, aściarožny, akuratny, nie vieru, što jon budzie hetym zajmacca. I potym. Dla kiraŭnika dziaržavy takoj heta varjactva. Jon nie varjat.
Ja daloki ad taho, kab jaho rabić biełym i puchnatym. U nas praca takaja, «hadkaja». Ja nie rablu jaho biełym i puchnatym, ale viedaju, što ŭsio budzie zvalena na jaho», — zajaviŭ Łukašenka.
Paśla ž jaho paciahnuła ŭ maralizatarstva:
«Ale toje, što adbyłosia, hniusna. Dla mianie heta nieprymalna. Jašče i z taho punkta hledžańnia: usie my mužyki, vajna jość vajna, ale ŭ čym vinavatyja troje piłotaŭ, ściuardesa?
Tam ža pałova ludziej, jakaja naohuł da hetaha «maršu spraviadlivaści» nie mieła dačynieńnia. Tamu ja hetaha nie razumieju i nie prymaju. Heta niedapuščalna».
Kamientary