Рашэнне аб чарговай «будоўлі стагоддзя» нярэдка носіць палітычны, а не практычны характар. Чаму абвал пуцеправода на Нямізе быў непазбежным
Нягледзячы на тое, што на месцы абвалу пуцеправода на Нямізе ў Мінску ўжо пачалі забіваць сваі, завяршэнне работ праз тры тыдні выглядае ўсяго толькі марай кіраўніка Мінгарвыканкама. Аднак цяпер гутарка не пра ўдарныя тэмпы і тэрміны, а пра нягнуткасць у пытаннях горадабудаўніцтва і транспартнай палітыкі. Рэзананснае здарэнне можна было б выкарыстаць, каб зрабіць цэнтр сталіцы больш утульным і прывабным для людзей, але вырашана заліць у старыя мяхі новае віно, якое, вось пабачыце, абавязкова скісне. Калумніст Алесь Складаў адказвае на пытанне, чаму беларускія гарады пакутуюць ад гігантаманіі чыноўнікаў.
Здарэнне ў цэнтры сталіцы падаецца не проста сімвалічным, але і вынікам адсутнасці стратэгіі і разумення, навошта ўвогуле патрэбныя такія аб’екты і колькі будзе каштаваць іх эксплуатацыя. Рашэнне аб пачатку чарговай «будоўлі стагоддзя» нярэдка носіць палітычны, а не практычны характар.
На стадыі праектавання ў нас ніхто не можа дакладна сказаць, колькі карысці і шкоды прынясе новая дарога ці мост у доўгатэрміновай перспектыве. Нейкія разлікі ў дакументацыі, канечне, будуць прысутнічаць, але папяровая бухгалтэрыя звычайна мала адпавядае рэчаіснасці.
У выніку часта будуюць лішняе, на ўсялякі выпадак, з разлікам «хай будзе». У рэальнай дарожнай сітуацыі гэта працуе ў мінус, а не ў плюс. Як-небудь праедзьце па кавалачку першага кальца (дакладней па Дамашэўскай вуліцы ) ля высотнага бізнэс-цэнтра — там аўтамабілі прыпаркаваныя у два шэрагі. У праекце ж, напэўна, гэта паласа з прапускной здольнасцю не менш за тысячу машын за гадзіну. Толькі ж там стаяць, а не едуць…
Нават багатыя краіны не могуць дазволіць сабе эмацыйны падыход у пытаннях кшталту: а давайце пабудуем развязку ў гэтым месцы — у форме матыля, яна будзе прыгожа глядзецца з космасу!
На Захадзе будаўніцтва вялікага транспартнага аб’екта — вынік складаных падлікаў і абмяркаванняў. Будуюць там даволі хутка, а вось лічаць наадварот — доўга. Гарадскія ўлады спачатку павінны разумець, што гэта сапраўды абгрунтавана карысцю для горада і яго жыхароў.
Пры добрым раскладзе ў разлікі павінны быць уключаныя аптымізацыя часавых страт (скарачэнне шляху да работы павялічвае паступленні ў ВУП горада), скарачэнне шкодных выкідаў у паветра (менш страт на медыцынскае асблугоўванне), павялічэнне прапускной здольнасці і інш.
Іншымі словамі, заходнія краіны будуюць на доўгую перспектыву, таму педантычна падлічваюць, колькі гэта будзе каштаваць (мабыць, таму і багатыя?). І ў іх разліках вартасць вымяраецца не колькасцю выкарыставаных кубоў бетону і масай металу, а ў рэальнай каштоўнасці для людзей, між іншым, падаткаплацельшчыкаў, якія маюць права ведаць, куды накіроўваюцца іх грошы.
Непразрыстасць выдаткавання бюджэтаў мясцовых уладаў — ганебная практыка. Важныя пытанніі вырашаюцца без удзелу жыхароў. Мільён туды, мільярд сюды… Велізарнымі сумамі распараджаюцца, нібыта яны ніяк не тычацца нас.
А калі б нам казалі: гэты аб’ект абыдзецца ў сто рублёў для кожнага жыхара, нават таго, хто не мае ва ўласнасці аўтамабіль, то-бок іх возьмуць з нашай кішэні, многія б задаліся пытаннем, а ці варта гэта ўвогуле рабіць? Можа быць, лепей накіраваць грошы на развіццё парку альбо будаўніцтва веладарожак?
У развітых краінах не могуць дазволіць сабе кідаць вялікія сродкі ў паветра, а ў Беларусі, такое адчуванне, што могуць! Пры адкрыцці вялікага аб’екта можна атрымаць пэўныя палітычныя дэвідэнды, і гэта падаецца асноўным матывам для тых, хто прымае рашэнне.
Варта згадаць, колькі размоў было падчас будаўніцтва МКАД-2. Адзін з асноўных матываў: нібыта яна разгрузіць асноўную кальцавую дарогу. Аднак гатага не здарылася: МКАД застаецца самай напружанай магістраллю ў Беларусі. Нават кіроўцы фур не хочуць рабіць крук, дык што ўжо казаць пра звычайных аўтамабілістаў…
А пакуль нехта пераразаў чырвоную стужку, побач нервова дрыжалі тыя, каму цяпер даводзіцца прыбіраць, латаць і пасыпаць рэагентамі няпростую для абслугоўвання магістраль. Калі прымаецца рашэнне аб будоўлі стагоддзя, мала хвалююцца пра такія «дробязі» як эксплуатацыя, бягучыя рамонты і немінучы тэрмін, калі спатрэбіцца рэканструкцыя, лічыце, будаўніцтва таго ж самага пуцеправода з нуля.
Калі ж надыходзіць чырвоная рыса, то звычайна стараюцца абысціся малой крывёю, адкладваючы расходы. І вось неяк уначы (слава нябёсам, што не днём) знешне магутная канструкцыя нечакана дае слабіну, пачынаючы рушыцца на вачах збянтэжаных мінакоў…
Чытайце таксама: Кіраўнік Мінска расказаў, якім будзе новы мост праз Нямігу
Што вядома пра мост на Нямізе, які абрынуўся гэтай ноччу
Цяпер чытаюць
Заканчваецца тэрмін даўніны па народным пратэсным артыкуле. Больш нікога не пасадзяць? Не, ёсць нюансы9
Каментары