Навукоўцы высветлілі, чаму некаторыя дзеці пачынаюць хадзіць пазней за іншых
Немаўляты, якім патрабуецца больш часу, каб навучыцца хадзіць, могуць у выніку дасягнуць лепшых вынікаў у школе.
Як піша The Telegraph, маштабнае даследаванне, праведзенае брытанскімі навукоўцамі з універсітэтаў Сурэя, Эсэкса і Лондана, дазваляе па-новаму зірнуць на адну з найважнейшых вех у развіцці дзіцяці — першыя самастойныя крокі. Вынікі, апублікаваныя ў навуковым часопісе Nature Human Behaviour, паказваюць: калі дзіця пачынае хадзіць крыху пазней за сваіх аднагодкаў, гэта не абавязкова павінна выклікаць занепакоенасць. Час пачатку хады значна залежыць ад генетычных асаблівасцяў.
Немаўляты звычайна робяць свае першыя крокі ва ўзросце ад васьмі да 24 месяцаў, прычым большасць пачынае хадзіць самастойна да 18 месяцаў. Аднак бацькі часта хвалююцца, калі іх дзіцяці патрабуецца больш часу, каб дасягнуць гэтай важнай вехі развіцця.
Дагэтуль лічылася, што асноўны ўплыў на пачатак хады аказваюць знешнія ўмовы: стан здароўя, фізічная актыўнасць, магчымасці для руху. Аднак новае даследаванне ўпершыню маштабна ацаніла генетычны ўплыў.
Каб даведацца, што вызначае пачатак хады, даследчыкі прааналізавалі генетычную інфармацыю больш чым 70 000 немаўлят.
У выніку яны вызначылі 11 генетычных маркераў, звязаных з часам, калі дзіця пачынае хадзіць. Паводле ацэнак навукоўцаў, гэтыя маркеры могуць тлумачыць да 25% адрозненняў у тым, калі дзеці пачынаюць хадзіць.
Навукоўцы таксама падкрэсліваюць, што, акрамя генетыкі, на пачатак хады ўплываюць і іншыя фактары: сіла і тонус мышцаў, агульны стан здароўя і магчымасць трэніраваць рухальныя навыкі.
Позняя хада і школьныя поспехі?
Адзін з нечаканых вынікаў даследавання — генетычныя адрозненні, звязаныя з позняй хадой, могуць таксама ўплываць на кагнітыўнае развіццё і псіхалагічнае здароўе. Немаўляты, якім спатрэбілася больш часу, каб пачаць хадзіць, у далейшым могуць паказваць лепшыя вынікі ў навучанні. Больш за тое, даследчыкі выявілі, што такія дзеці маюць і ніжэйшую рызыку развіцця сіндрому дэфіцыту ўвагі і гіперактыўнасці (СДУГ).
Аўтары даследавання спадзяюцца, што атрыманыя вынікі дапамогуць глыбей зразумець працэс развіцця рухальных навыкаў і будуць выкарыстаныя для больш эфектыўнай падтрымкі дзяцей з парушэннямі руху і цяжкасцямі ў навучанні.
Пры гэтым навукоўцы нагадваюць: хоць бацькам варта звярнуцца да доктара, калі яны непакояцца, сам па сабе крыху пазнейшы пачатак самастойнага хады зусім не азначае, што з развіццём дзіцяці нешта не так. Кожнае дзіця развіваецца ў сваім уласным тэмпе — і гэта нармальна.
Цяпер чытаюць
«Мы кідалі камяні, каб яны не ўзляталі». Адным з тых, хто спрабаваў спыніць дроны, што выляталі з фур, быў беларус Антон46
Каментары