Кропкавыя рэпрэсіі ў краіне "рацыянальнага калябаранцтва"
Злавесным, брутальным працэс паўстае толькі ў вачох палітычна ангажаванай публікі. Маса ж пра гэтую па-свойму акуратную, пэрсаналізаваную зачыстку і ня ведае. Мільёны зрасьліся з Сыстэмай, навучыліся атрымліваць бонусы. І перамены для іх — нерацыянальная рызыка. Піша ў сваім блогу Аляксандар Класкоўскі.
Пакуль высокі кіраўнік бавіць час на лыжах у субтропіках, Сыстэма спраўна працуе. Яна даўно набыла ўласную лёгіку. Выпрацавала, калі хочаце, альгарытмы.
Сапраўды, хіба не знаёмая схема? Напярэдадні Дня Волі, як і летась перад выбарамі, апазыцыянэры — трэба ж! — улеглі ў публічную брудную лаянку. І асабліва шчыраваў вытанчаны філёляг, знаўца васьмі ці дзевяці моваў Вінцук Вячорка (мне асабіста даводзілася назіраць, напрыклад, як ён скараў летувісаў, прамаўляючы на іхняй матчынай).
Зразумела, што выключна праз побытавы інцыдэнт і трапіла ў рукі органаў адна з ключавых фігураў меркаванай палітычнай імпрэзы...
Камар дзюбы не падаткне. Тым болей што Вячорку, як і Сіўчыка, на нейкі час гуманна адпусьцілі. Нашто псаваць спн.Цапф асалоду ад фантастычнага дыялёгу ў алмазе ведаў?
(Эх, Эўропа!.. Тут і сапраўды хочацца выказацца з філялягічным размахам.)
Тым часам па ўсёй краіне нэўтралізуюць актыў "Маладога фронту".
Аднак злавесным, брутальным працэс паўстае толькі ў вачох палітычна ангажаванай публікі. Маса ж пра гэтую па-свойму акуратную, пэрсаналізаваную зачыстку і ня ведае.
Канешне, пры жаданьні ўсё можна знайсьці ў інтэрнэце. Але ці многія лезуць туды дзеля палітыкі? Палітычнае сеціва лучыць таксама адносна вузкае кола людзей.
...Сёньня (выбачайце, ужо ўчора: пакуль пісаў, настала поўнач) давялося размаўляць зь Юр'ем Зісэрам, кіраўніком TUT.by. Я пацікавіўся: чаго можна чакаць ад новага закону аб інфармацыі?
Паказальна, што аб самім праекце — інфармацыі практычна нуль. У інтэрнэце ня вывешаны, у Палаце кажуць, што самі толькі знаёмяцца (атрымалі з Саўміну). Незалежныя мэдыі тым часам пачалі біць трывогу, бо ведама ж, якая спэцыфіка ў айчыннай законатворчасьці. Нібы ў тым анэкдоце пра канвэрсію: што ні робяць, атрымліваецца аўтамат Калашнікава.
Карацей, Сеціва запярэсьціла загалоўкамі пра татальную інфармацыйную зачыстку і ўсё такое.
Да тэмы законапраекту, бадай, яшчэ будзе нагода зьвярнуцца. Сп.Зісэр жа, калі коратка, мяркуе, што да славы Паўночнай Карэі ва ўрадзе ўсё ж наўрад ці імкнуцца. Ну а дзеля кропкавай нэўтралізацыі неўпадабаных рэсурсаў, кажа ён, ніякі закон асабліва і не патрэбны: згадайце кібэрвойны падчас мінулых электаральных кампаніяў.
Сапраўды, нашто глушыць інтэрнэт масава? Забаўляльны, бізнэсовы і яшчэ шэраг сэгмэнтаў можна не чапаць. А каб прыдушыць тое, што трапечацца ў сэнсе палітычным, шмат высілкаў ня трэба.
Праўда і тое, што праўны абсяг стаў эфэмэрным дарэшты. Законы самі па сабе ня маюць прынцыповага значэньня. Сыстэма існуе паводле паняткаў.
І самае страшнае, што правілы гульні прымаюцца вялікай колькасьцю суайчыньнікаў.
Вось артыкул на "Нашем мнении". Дачытайце, прадзярыцеся скрозь гушчар навуковага стылю (ці, у рэшце рэштаў, адразу пераходзьце да апошніх абзацаў).
Жорсткая выснова: мільёны зрасьліся з Сыстэмай, навучыліся атрымліваць бонусы. І перамены для іх — нерацыянальная рызыка.
Ну а дзеля вузкага слою ірацыянальных нонканфармістаў дастаткова і кропкавых рэпрэсіяў... Непрыкметных для Уты Цапф і айчынных аматараў Паліны Смолавай.
Каментары