Pamior arhanizatar adnaho z asiarodkaŭ biełaruskaha žyćcia na Barysaŭščynie Uładzimir Łajkoŭ — «nastaŭnik, krajaznaŭca, amatar rodnaha słova i zavadatar šmatlikich kulturnickich namieraŭ i ździajśnieńniaŭ», jak pra jaho napisaŭ u fejsbuku historyk litaratury Jazep Januškievič.
Uładzimiru Łajkovu było 69 hadoŭ, z 1979 hoda jon pracavaŭ dyrektaram Miotčynskaj adukacyjna-vychavaŭčaj ustanovy «Škoła-sadok» na Barysaŭščynie, byŭ kiraŭnikom muzieja «Litaraturny kosmas Miotčy».
Hety apantany piedahoh nieadnarazova zhadvajecca ŭ dziońnikach Ryhora Baradulina. U adnym z zapisaŭ ź siaredziny 1990-ch paet napisaŭ:
«U Miotču da Uładzimira Łajkova. Utulnaja, čystaja, z pamytaj padłohaj škoła. Jak sa snu. Usio, jak doma. Litmantaž. Ščyryja školniki. Zajadła biełaruskija nastaŭnicy. Usia škoła hałasavała za Zianona. U Łajkova da ździvu čysty biełarus synok Janka. Dačuška Alina — studentka biełaruskaha adździaleńnia ŭniviersiteta. Dobra, što jość jašče takija kutki biełaruskaści. Ščyraje zastolle, jak niekali ŭ nas doma. Dziakuj Uładzimiru za jahony kłopat pra budučyniu nacyi. Škada, što hetakich dyrektaraŭ škołaŭ mała…»
«Da apošniaha Uładzimir Łajkoŭ apiekavaŭsia svaim duchoŭnym nabytkam, kab jak maha ŭ lepšym vyhladzie pieradać svoj «kaśmičny muziej» naščadkam-ziemlakam. Usim nam. Niachaj znojdzie duša jahonaja spačyn na Niabiosach», — napisaŭ pra jaho śmierć Jazep Januškievič.
Kamientary