«Tramp — eta ŭchadziaščaja viešč, a kachańnie — viečnaje». Pavieł Haradnicki raspavioŭ pra novy albom RSP

«Biełsat»: — Žoŭta-zialona-čorny! Maješ fajny švedar. Ja i padumać nie moh, što razmova z salistam RSP pačniecca voś tak — z abmierkavańnia novaha ramanu Ščepana Tvardocha «Null». Ale dobra: kali siońnia išoŭ da nas na intervju — pra što dumaŭ?

Pavieł Haradnicki: — Pra treciuju suśvietnuju. Pieršaja navina, jakuju ja siońnia adčyniŭ z ranicy była pra heta. Ekśpierty miarkujuć, što praź dziesiać hod budzie treciaja suśvietnaja vajna, u 2035 hodzie pačniecca, z udziełam Rasiei, Kitaja, Iranu, ZŠA, Karei Paŭnočnaj… Karaciej, ja idu, soniejka pryhravaje, i dumaju taki: nu, choć dziesiać hadoŭ jašče žyćciom naciešymsia…

Siomy ci dziaviaty

— I pry hetym — što pad nos napiavaješ? Što-niebudź z novaha, užo anansavanaha albomu?

— Oj, nie. U mianie siońnia ŭ hałavie niejkija ŭsio miełodyi z savieckich filmaŭ kruciacca, siadziać u hałavie. Ja niejak refleksavaŭ pra heta, dumaŭ, jak pazbycca hetych piesień, naprykład, ź jakoj-niebudź «Kavkazskoj pleńnicy». Reštki «saŭka», jakija para b daŭno z hałavy pavykarčoŭvać, a jany ŭsio tam siadziać i siadziać. Heta naš praklon. Zaraz pasprabuju napieć. Nie, užo nie pomniu, dziakuj Bohu. Bo kali ŭspomniu, budu napiavać sabie potym ceły dzień.

— Byvaje takoje, što, kali rychtujecie novy albom, ty chodziš i ŭ tvajoj hałavie niaspynna krucicca niejkaja pieśnia z novaha prajektu?

— Byvaje. Zvyčajna, kali niejkuju pieśniu robim, to na repietycyi hrajem jaje razoŭ 10. I potym jedzieš dadomu, i jana ŭ tvajoj hałavie, i nastupnyja kolki dzion — jana ž, i až da nastupnaj repietycyi, pakul nie pačnieš niešta novaje rabić. Krucicca ŭ hałavie, i heta niejki kašmar (śmiajecca). Pačynaje nadakučvać, až pakul novaja nie prychodzić. A potym vy zakančvajecie pracu nad albomam, zapisvajecie jaho, jon zvodzicca, i ŭ čas, kali jon zvodzicca, ty jaho nie słuchaješ, bo zvodzić inšy čałaviek. I potym, prasłuchoŭvajučy ŭžo źviedzieny materyjał, ty raptam taki: vaŭ, niaŭžo heta my tak kruta prydumali?

Pavialičyć

— «Bo kruhom śvinarnik, a ty prekraśniej ŭsiech» — heta vośmy albom RSP? Papraŭ mianie, kali nie tak.

— Mabyć, trochu nie tak. Davaj padličym. «Rozavy zakat», «Nie nalivaj», «Č/B», «Pasredstvam sredstv», «Karniapłody lubvi», «Aščuščenija». Heta ŭžo šeść. Mini-albom «EP» («Raźvie tut») budziem zaličvać? Kali budziem, to siem. I «Šans/off» — vosiem. Hety tady dziaviaty atrymlivajecca. Dziaviaty, ale kali brać mienavita «erespešnyja» albomy, zdajecca, siomy budzie. Bo «Šans/off» i «EP» nie ŭ stylistycy RSP byli, heta takija, jak by, ekśpierymienty, možna skazać, bisajd-prajekty. Karaciej, hety novy niedzie pamiž siomym i dziaviatym (paśmichajecca).

«Ka ldu prymiorźli tapki, i ja idu da «Žabki»…»

— Kolki ŭ novym albomie budzie piesień i ci čuli my ŭžo jakija ź ich?

— U im nie tak šmat piesień na samaj spravie — usiaho siem. Jon taki karatyš, ale davoli, jak pa mnie, bajavy. Cikavy. My sami pasprabavali siabie ździvić. Tam jość pieśni i miakkija takija, u stylistycy muzyki chipi 1960-70-ch hadoŭ. A jość i davoli badzioryja, pankaŭskija.

— Havoryš, pasprabavali samich siabie ździvić. Chiba čym-niebudź možna ździvić pacanoŭ z raźbitymi sercami? Čym takim?

— Nu, dapuścim, tam jość pieśnia, u jakoj my hrajem maleniečki kavałačak fry-džazu. Biez słoŭ, aha. Taki instrumientał. I jon jak by ŭ pieśni. Zakančvajecca pank-pieśnia i pačynajecca fry-džaz.

— Vy nikoli takoha nie rabili? Nie dazvalali sabie?

— Heta vyrasła taksama z zabavy, z bałaŭstva, na repietycyi. Zakončyli pank-pieśniu, pa-sapraŭdnamu žorstkuju takuju, jak nazyvaje naš bubnač — «sapahi». Pa «Siektaru haza», karaciej. I niejak jano samo vyliłasia, što my pačali adrazu paśla jaje hrać fry-džaz. I vyrašyli heta pakinuć na albomie. Śmiešna i cikava. Niezvyčajna. Karaciej, tam-siam buduć takija pierliny ŭ albomie.

Pavialičyć

— Kruta, nu dyk pracytuj nam tut paru radkoŭ ź jakoj-niebudź pierliny, jakaja moža zrabicca chitom.

— Mnie zdajecca, chitom budzie pieśnia «Biedronka». Darečy, my jaje ŭžo vykonvali ŭ Varšavie, na fiestyvali ŭ kłubie «Adesa» (fiestyval «Graj» — red.). I jana tam dobra zajšła, ludzi adrazu pačynajuć padpiavać. Jana śmiešnaja i vielmi chitovaja. Jak pa mnie, dyk favaryt u albomie. Jašče adnu pieśniu my vykonvali ŭ šoŭ «Noč z Čałym». Karaciej, niekalki piesień ludzi mahli pačuć, ale bolšaść nie čuli.

— Dyk što tam, u «Biadroncy»?

— «Hdzie rviocca, tam i tonka, lubimaja «Biedronka» Zakryta słovna dźviery Da serca tvajaho. Ka ldu prymiorźli tapki, I ja idu da «Žabki»…» Nu što-ta cipa takoha (śmiajomsia). Voś, bačyš, starajemsia realii, u jakich my akazalisia, intehravać u tvorčaść. Aktuałačka, tak skazać.

«Eta ŭže krest naš — pra luboŭ havaryć»

— Ale adčuvaju, što ŭ cełym albom ŭsio roŭna pra luboŭ?

— Aha, usio roŭna pra luboŭ, maješ racyju. Pra luboŭ. My ad hetaha nie možam nijak adyści. 

Eta ŭže krest naš — pra luboŭ havaryć.

— Nu tak, daviadziecca i ŭ Polščy jaho nieści. Nie padałosia tabie, što śvinarnik, jaki «kruhom nas», staŭ za niekalki apošnich hadoŭ jašče bolš zapaskudžany? Va ŭsich sensach. Zasrany…

— Tak, jaho ŭžo, pa-mojmu, i nie vyčyścić. Eta ŭže nada, znaješ, tudy niejkuju hrupu ŭ chimzaŝycie zakidvać, kab ŭsio… Nu, karaciej, da. Piesimistyčny pohlad na śviet, jaki nas akružaje. Ale druhaja častka nazvy albomu daje nadzieju, što kachańnie nam dapamoža. Kachańnie.

— Pačakaj užo pra kachańnie. Mnie, naprykład, vielmi chočacca, kab RSP śpieŭ pieśniu pra Trampa. Upeŭnieny, u vas by trapna atrymałasia b. Trapna pra Trampa. U kantekście śvinarniku.

— Słuchaj, nu Tramp — eta prychadziaščaja i ŭchadziaščaja viešč. A kachańnie i niejkija inšyja temy — viečnyja. A nakont Trampa, dyk pamiž im i śvinarnikam možna było b prosta pastavić znak raŭno. Jon nie toje što pryčyna — jon vyciakaje z hetaha śvinarnika, za jaki my ŭsie taksama musim nieści adkaznaść, bo ŭ hetym jość i našaja vina. Niaprosta ž jaho niechta vybraŭ — jaho vybrali ludzi, amierykancy. A ŭ Jeuropie niemcy vybirajuć ultrapravych.

Ja nie viedaju. Historyja cykličnaja. Niejkaje varjactva, jakoje było ŭ XX stahodździ, kali vybirali Hitlera i ludziam padavałasia, što treba nam takija «ludzi ź silnaj rukoj». Zdajecca, historyja robić novy vitok. A my prychodzim — i nastupajem na tyja ž hrabli. Ale tut strašna, što hetyja hrabli stanoviacca vysokatechnałahičnymi. Pałochajuć kanflikty jadziernych krainaŭ i vajna ŭ kosmasie, «kaśmičaskija vajska» Trampa.

— Nu ale ž majem jašče 10 hadoŭ, jak kažaš. Jak biełarusam i astatniamu čałaviectvu najlepšym čynam skarystacca sa svajho luboŭnaha patencyjału za hetyja 10 hadoŭ? Što dumaješ?

— Dapamahać adzin adnamu. Iści na kantakt. Nie raźjadnoŭvacca. Ja b chacieŭ, kab ludzi bolš stali kamunikavać ofłajn. Prosta stali bačycca i sustrakacca žyŭcom. Bo nas tak šmat u anłajnie. Ale tam ty nie bačyš surazmoŭcu — i vielmi lohka čałavieka pakryŭdzić. Ty nie razumieješ, ź jakoj intanacyjaj jon tabie piša i što maje na ŭvazie. Vielmi lohka ŭspychvajuć kanflikty — i my razjadnoŭvajemsia.

— Prychodzić, jak my, u kaviarniu, zamaŭlać kavu i bałabonić pra treciuju suśvietnuju, muzyku i knihi…

— Kłasna, ja voś učora bačyŭ rekłamu ŭ mietro. Typu, vyłaźcie sa smartfonaŭ, uśmichajciesia nie smartfonam, a ludziam. Razmaŭlajcie. Heta vielmi kruta, navat ź nieznajomym čałaviekam, jedučy ŭ lifcie, stojačy ŭ čarzie ŭ kramu. Karaciej, sprabavać prajavić usio dobraje, što ŭ ciabie jość, a nie drennaje, bo hetaha i tak užo da chrana.

— Vylivać usiu luboŭ svaju na ludziej, a nie ŭ biazdonnaje žarało internetu.

— Mienavita. Padsumuju: nie siary jašče bolš u hety śvinarnik!

«Tut u Polščy my zachoŭvajem čystatu trasianki»

— Pavieł, kali nie pamylajusia, RSP sioleta adznačaje svajo 20-hodździe. Nakolki za hety čas źmianiŭsia vaš liryčny hieroj?

— Kałasalna źmianiŭsia! Źmianiajecca z kožnym albomam, hetak sama, jak i my źmianiajemsia. Bo nas nielha admiežavać ad jaho. Heta ŭsio pra nas. Usio, što adbyvajecca ŭ pieśniach, adbyvajecca z nami. Hetyja pieražyvańni, hetyja pakuty — heta ŭsio pra nas. My stalejem, pierajazdžajem u inšyja krainy, naviedvajem inšyja kramy, žyviom u inšych abstavinach. Ale ŭ našaha hieroja zastajecca taja ž samaja padrastkovaja apantanaść i praha da žyćcia, praha da kachańnia. I što nie źmianiajecca ŭ jaho, dyk heta toje, što jon nie hrubieje dušoj, zastajecca taki troški naiŭny. Jaho kidajuć, raźbivajuć jahonaje serca, a jon z novymi siłami kidajecca ŭ hetuju luboŭ. Nie čarstvieje, nie zakryvajecca, karaciej. I ŭvieś čas spadziajecca, što heta historyja nie paŭtarycca nikahda. Ale jana ŭsio paŭtarajecca…

— Paŭtarajecca. I niahledziačy na toje, što zaraz jon hojsaje pamiž polskimi «Žabkaj» i «Biadronkaj», tak i nie navučyŭsia «havaryć na narmalnym jazykie»?..

— Nu, tut, nie znaju, ciažka navučycca. Prakcičaski niemahčyma, tamu što ŭ hałavie jašče bolš usio pieramiašałasia. Polskaja, ukrainskaja, biełaruskaja, anhielskaja, rasiejskaja… Kab heta nie pieśni byli, a jazyk cieła, to jon by vyražaŭsia vyklučna na jazykie cieła. Heta kak-ta jamu bolše padchodzit. 

A kali surjozna, ja jašče tut padumaŭ, što… Nu, byli ciaham karjery RSP u nas roznyja dumki nakont taho, što ŭsio ž taki varta zrabić jakiści albom na čystaj biełaruskaj movie. Usie nas k etomu padtałkivajut. I ja niekali dumaŭ, što realna treba zrabić. Ale tut, akazaŭšysia ŭ Polščy, ja padumaŭ: nu, ni chrana! Kali my byli ŭ Biełarusi, tam trasianki chapała, jana vakoł nas była. 

A tut, u Polščy, my jak by zachoŭvajem čystatu trasianki. Bo dzie ty jaje pačuješ? Tolki na kancercie RSP, pa sutnaści.

— Absalutna, u vas misija, možna skazać.

— Tamu nie pierajdziom nikahda!

«Ty prekraśniej usiech, Nadzia!»

— Dobra, a liryčnaja hierainia, jakaja «prekraśniej usiech», ci za 20 hadoŭ jana stała inšaj?

— Jana i tut prekraśniej usiech. Kropka. Takoj i zastajecca. Ci tabie jaje źniešnie apisać?

— Nie, nie treba, naŭrad ci jana apisujemaja. Ale my ŭ Polščy. A biełarusy kažuć, što žančyny ŭ Miensku pryhažejšyja, čym u Varšavie, dyk…

— Viedaješ, ja tut pa tonkaj hrani chadžu: hetaje intervju maja žonka budzie čytać. I… Ty prekraśniej usiech, Nadzia!

— Nu, heta i tak vidavočna! Słuchaj, ty zapisvaješ novy albom, zdymaješsia ŭ kino, staviš śpiektakli, vykładaješ aktorskaje majsterstva. U ciabie kuča prajektaŭ, ci chapaje tabie času…

— Nie, nie chapaje!

— …na pryvatnaje žyćcio?

— A, chapaje, kaniešnie! U Varšavie my zdymajem kvaterku: ja, žonka, kot i sabaka. Maja žonka — psichołah, i jana mnie vielmi mocna dapamahaje raźvivacca. Nie jak psichołah, ale my razmaŭlajem, i ja prosta ad jaje vučusia. My dzieviać hadoŭ užo žanatyja, a sustrakajemsia ŭvohule 12 hadoŭ. Jana vielmi mocna na mianie paŭpłyvała…

Pavialičyć

— Što doryš kachanaj žoncy na 8 sakavika?

— Nu jasna što — kaniešnie, hiel dla duša (rahočam). I kvietki. I da kvietak niešta.

— Na pačatku viasny ŭsim zadaju pytańnie pra pieršaje kachańnie. Pamiataješ jaho?

— Kaniešnie. My płastylin žavali ŭ pradloncy. Ja kazaŭ, što heta žvačka. Davaj, kažu, pažujom vmiestie płaścilinu. Pieradača śluny ŭ nas była. Adbyvaŭsia takim čynam, možna skazać, što i…

— …pieršy połavy kantakt…

— Nu, nie połavy — śluniavy. Niejkija takija ŭspaminy prykolnyja. Pradlonka… A potym jana abpisałasia i była vielmi confused. Ale ja nikomu nie skazaŭ pra heta. Pieršaje kachańnie. Takaja historyja.

«A kupicie butelečku charošaha vina!»

— Bačyš, ja starejšy za ciabie, i my płastylin nie žavali — žavali niejkuju čornuju pramysłovuju smału. Dajacie 8 sakavika kancert u Varšavie (razmova adbyvajecca napiaredadni kancertu) «Našaja luboŭ». Ale hraje tam nie RSP, a DSP?

— Tak, u RSP jość jašče taki akustyčny bisajd-praekt, ź jakoha, ułasna, i pačałosia RSP. My ź Dzianisam (Dzianis Tarasienka — adzin ź lidaraŭ RSP) hrajem tam udvoch. Bajan i pijanina. Nazyvajecca prajekt DSP. Adna z rasšyfrovak — «Dzionia S Pašam». Heta, možna skazać, RSP draŭlanaha pieryjadu. My vykonvajem pieśni, jakija čaściakom nidzie nikoli nie vydavalisia, pieśni z našych studenckich časoŭ, vielmi śmiešnyja. I adtul voś, dapuścim, «Rozavy zakat» pajšoŭ. To bok heta pieśnia z repiertuaru DSP, jakaja potym pierakačavała ŭ RSP. Ale my jaje vykonvajem mienavita ŭ ramkach DSP.

— Słuchaj, pakul budzie hučać «Rozavy zakat» i pakul ź ludźmi buduć zdaracca takija historyi, jak u «Rozavym zakacie», nijakaja treciaja suśvietnaja nikoli nie pačniecca.

— Spadziajusia, što tak. 

,,

Tamu kachajciesia, dapamahajcie adzin adnamu i nie hublajcie nadzieju, što tatalnaha tryndziaca ŭ 2035-m nie budzie.

 Ale tak, padrychtavacca — nie zaškodzić (śmiajecca). U mianie jość znajomy ŭ Biełarusi, jaki jašče hadoŭ 20 tamu pačaŭ nazapašvać u padvale lichtaryki, viaroŭki niejkija, kansiervy. Čałaviek rychtujecca. U jaho ideja jość! Nacyjanalnaja: u luby momant być padrychtavanym da tryndziaca.

— A budučym słuchačam novaha albomu RSP ci treba rychtavacca da znajomstva z vašymi pieśniami? Jakuju pozu pryniać?

— A kupicie butelečku charošaha vina! Tak, možna źbiehać u «Biadronku». Potym zrabicie ramantyčnuju atmaśfieru, zapalicie śviečy, zanavieście firanki — i ŭklučajcie na poŭnuju hromkaść! Lepiej — u kampanii.

— Na samocie budzie słuchać strašna baluča?..

— Nie, možna i na samocie. Ja adzin słuchaŭ — mnie było niastrašna.

— Kali ŭžo možna budzie całkam pasłuchać novy albom RSP «Bo kruhom śvinarnik, a ty prekraśniej usiech»?

— Albom «Bo kruhom śvinarnik, a ty prekraśniej usiech» budzie prezientavany 1 krasavika, to bok źjavicca na roznych muzyčnych płatformach u internecie. A pieršy kancert žyŭcom my adyhrajem 16 krasavika ŭ Poznani, potym 17 krasavika — u Krakavie, 18-ha — u Hdańsku, 19-ha — u Biełastoku, 24 krasavika ŭ Vrocłavie. U Varšavie zładzim kancert 9 traŭnia, u Vilni — 10 traŭnia. Taki tur płanujem zrabić.

• 1
• 0
• 0
• 1
• 0
• 0
• 0
• 0