Беларусь — самая малавядомая і загадкавая краіна Эўропы. Гэта прыцягвае замежнікаў і гэтага ня цэняць самі беларусы.
Хто б мог падумаць: у Японіі існуе клюб па вывучэньні беларускай мовы, і туды ходзяць зацікаўленыя беларускай мовай японцы. Вядома ж, створаны самімі энтузіястамі, а не амбасадай Беларусі. (Цікава, ці яна за збытам трактароў увогуле зрабіла ласку даведацца пра яго існаваньне. Хаця, якая розьніца.)
Ёсьць некаторыя маленькія краіны, як Ірляндыя або Ісьляндыя, на чыю культуру і на якіх саміх у сьвеце існуе гіганцкая мода. Ёсьць маленькія Грузія і Армэнія, вельмі вядомыя сваёй кухняй і культурай, прынамсі, на постсавецкай прасторы. Зразумела, Італія з Рымам і кухняй, Вялікая Брытанія з каралевай і Beatles, ЗША з Галівудам і Нью-Ёркам і Расея з Чайкоўскім і Пэтэргофам — самі па сабе моцныя «брэнды», якія прыцягваюць зацікаўленых людзей з усяго сьвету.
А ёсьць Беларусь — бадай што самая невядомая ў сьвеце краіна Эўропы.
Пра яе замежнікі ў лепшым выпадку маюць у галаве штамп, што «гэта прыкладна тое ж самае, што Расея» або што «яны ўвесь час былі пад летувісамі і палякамі, а цяпер там дагэтуль Савецкі Саюз, галеча і чорна-белая тэлевізія».
І што яшчэ горш — многія насельнікі Беларусі з-за сваёй абыякавасьці, ляноты і адсутнасьці самапавагі ў размове з замежнікамі не знаходзяць анічога лепшага, як проста падтрымаць гэткія стэрэатыпы. Альбо наўпрост кажуць, што яны «з Расеі», каб пазьбегнуць неабходнасьці тлумачэньня, што такое Беларусь і дзе яна знаходзіцца.
Але на фоне гэтага я ніколі не перастану захапляцца тым, як
абсалютна старонніх да Беларусі людзей чапляе нейкая «магія» Беларусі,
і яны пачынаюць захапляцца гэтай малавядомай і вельмі своеасаблівай моваю, змрочнай і суворай гісторыяй, падобнымі і не падобнымі да іншых культурай і традыцыямі гэтага далёкага і загадкавага краю, Беларусі.
Вера Рыч, Гай Пікарда, Цзыўай Рафаэль Со, Патэрсан Франка, Сіёры Кіёсава, архімандрыт Сяргей Гаек і многія іншыя. Урэшце, Уладзімір Мулявін, пра якога ўжо і ня верыцца, што гэта не этнічны беларус і не ўраджэнец Беларусі.
Я лічу, што
МЗС Беларусі павінен з такіх людзей здзьмухваць пылінкі і насіць іх на руках, даваць ім максымальныя магчымасьці для рэалізацыі творчых і навуковых праектаў, зьвязаных зь Беларусьсю.
Такія людзі — неацэнны скарб і наймацнейшы рэсурс для пашырэньня беларускага ўплыву, для прамоцыі краіны ў сьвеце і для падняцьця патрыятызму людзей унутры Беларусі.
Хочаце вабіць у Беларусь турыстаў і інвэстараў? Дык якая можа быць лепшая ілюстрацыя прывабнасьці Беларусі, чым лёнданскі архітэктар-кітаец — знаўца і аматар беларускай драўлянай архітэктуры і прыхаджанін беларускай царквы? Чым японка, якая цікавіцца беларускай мовай і размаўляе па-беларуску лепш, чым большасьць жыхароў Беларусі?
Нам вельмі пашанцавала, што яны ёсьць, і што яны не перастаюць зьяўляцца. Значыцца,
Беларусь мае сваю «харызму», мае ў сабе штосьці такое «магічнае» прывабнае — чаго, на жаль, часта не заўважаюць самі беларусы.
«Мы яму давяраем». Чаму зніклую Мельнікаву замяніў менавіта экс-вайсковец Пацехін?1
Каментары