Вядомы беларускі футбаліст і трэнер Людас Румбуціс даў інтэрв'ю gazetaby.com, дзе распавёў пра сваё дзяцінства, пераезд у Мінск у пачатку 1980-х, жыццё ў «саўку» і выезды за мяжу.
«Калі мяне, маладога, запрасілі ў Мінск, я спачатку адмаўляўся. Казаў: я ж беларускай мовы не ведаю! На мяне паглядзелі са здзіўленнем: ты што, зусім дзеўбануты, там жа на рускай размаўляюць. Калі прыехаў, то ўбачыў — сапраўды на рускай. А мне вельмі падабаецца беларуская мова. Беларуская мова настолькі прыгожая!
Не ведаю, можа, жывучы разам з Расіяй, у вас пачуццё павагі да сваёй нацыі прытупілася.
Але я думаю, з часам яно павінна вярнуцца. Бо калі чалавек не ведае сваёй роднай мовы … гэта не ёсць добра.
Чым хутчэй беларуская мова вернецца ва ўжытак, тым хутчэй вернецца ўсведамленне таго, што трэба паважаць і любіць сваю Беларусь.
Вельмі паважаю людзей, якія ў кампаніях размаўляюць па-беларуску, слухаюць суразмоўцу на рускай, а самі працягваюць адказваць на роднай мове. Яны не баяцца паказаць сваю беларускасць, свае беларускія карані. І калі казаць пафасна, то яны нясуць беларускую мову і беларускую ідэю ў масы. Мне гэта вельмі падабаецца.
Я ў захапленні калі рэклама на тэлебачанні на беларускай. Калі гляджу перадачу на беларускай, то спрабую ўлавіць ўсе словы».
— Людас Іонавіч, чаго вам сёння больш за ўсё хочацца?
— Каб не было ўспышак гвалту, як цяпер гэта адбываецца ва Украіне. Бо гэта зусім побач. Бо гэта толькі пачатак, і ніхто не ведае, чым усё скончыцца.
Калі жыў на Нямізе, то рэгулярна заходзіў у царкву, дзе прасіў: Божанька, дай ўсім розуму і здароўя. Гэтыя словы магу паўтарыць і цяпер.
Цяпер чытаюць
Стаў героем Магілёўскага ўнівера, збіраў фальклор, працаваў на беларусізацыю садкоў — расказваем пра Яўгена Бойку, асуджанага за салідарнасць з палітвязнямі66
Каментары