Просты мінскі зваршчык выйграў тры мільёны рублёў. Вось на што ён патраціць грошы
У пачатку лютага Уладзімір стаў уладальнікам найбуйнейшага выйгрышу за апошнія некалькі гадоў — трох мільёнаў рублёў. На гэтыя грошы разам з ім прэтэндавалі больш за 376 тысяч чалавек.
«Мабыць, я пакуль і сам не ўсвядоміў, што здарылася», — сціпла усміхаецца мужчына. На што беларус плануе выдаткаваць грошы і чаму статус мільянера не стаў падставай для звальнення з будоўлі, Уладзімір расказаў «Анлайнеру».
«Марыў пра вайсковую вучэльню, але падвяло здароўе»
З Уладзімірам журналіст сустрэўся на будоўлі дзесьці на ўскраіне Мінска. У будны дзень мужчына, як і належыць, на працы — больш за 25 гадоў ён працуе зваршчыкам. Каб пагутарыць, герой спускаецца з вышыні 17-га паверха новабудоўлі.
Пры знаёмстве аўтар жартам называе яго мільянерам, а мужчына ў адказ толькі сціпла усміхаецца і паціскае плячыма. Кажа, што як быў усё жыццё простым чалавекам, так ім і застаўся.
Вонкава Уладзімір зусім не адрозніваецца ад калегаў-будаўнікоў, якія праходзяць міма. На зваршчыку-мільянеры працоўныя штаны, швэдар, куртка і шапка. Здзіўляе хіба што «лёгкасць» аўтфіта, бо на двары трымаецца моцны мароз. Але таямніца простая: за больш за дзясятак гадоў працы на будоўлі выпрацавалася загартоўка.
«У маладосці я марыў паступіць у вайсковую вучэльню і стаць памежнікам, але падвяло здароўе. Больш мяне нікуды не цягнула. Далей прызвалі ў войска, там я атрымаў спецыяльнасць зваршчыка. Вярнуўся і шэсць гадоў прапрацаваў у калгасе. Потым ажаніўся і разам мы пераехалі ў Мінск», — расказаў Уладзімір.
З жонкай, расказвае суразмоўца, яны былі знаёмыя з дзяцінства: яе бабуля жыла ў суседняй вёсцы. Прапанову Уладзімір зрабіў, як толькі дзяўчыне споўнілася 18 гадоў. Разам яны пражылі больш за 20 гадоў, але сем гадоў таму жонка загінула. Прычынай, расказвае герой, стаў няшчасны выпадак. З таго моманту Уладзімір застаўся ўдаўцом.
«Калі б можна было вярнуць каханага чалавека — уклаў бы ўсе грошы туды», — упершыню вясёлы голас мужчыны стаў цішэйшы і раўнейшы.
«У «мінус» практычна не сыходзіў»
У наступны панядзелак Уладзіміру споўніцца 54 гады. Ён сам заўважае, што нарадзіўся 17.02.71 — атрымліваецца свая магія лічбаў.
«Шчаслівая лічба! — усміхаецца мужчына. — Хоць увогуле я не забабонны».
Але ўсё ж выпрабоўваць удачу на сабе Уладзімір пачаў прыкладна год таму. Запампаваў дадатак на тэлефон і ў вольны час патроху гуляў.
«Можна сказаць, што мне пашанцавала з першага абароту: паставіў трохі і выйграў 1000 рублёў. Потым былі яшчэ рублёў 200-300. Праглядаю статыстыку — у «мінус» практычна ніколі не сыходзіў», — кажа Уладзімір.
Што тычыцца мільённага выйгрышу, то было так: кожны ўдзельнік рабіў невялікі ўнёсак, які сумаваўся ў велізарную суму — тыя самыя тры мільёны рублёў. У розыгрышы ўзялі ўдзел 376 432 чалавекі, але пашанцавала толькі аднаму — Уладзіміру. Як заўсёды ў любой гульні, акрамя пераможцы будуць і тыя, хто прайграў. Таму нялішнім будзе падумаць двойчы: ці варта рызыкаваць нават невялікай сумай.
«Пра выйгрыш даведаўся ўвечары, калі ехаў у метро. Першай патэлефанаваў сястры, усё ёй расказаў — паверыла адразу ж. Дамовіліся, што маме скажам раніцай: ёй 73 гады, каб не моцна расхвалявалася проці начы. Хутка даведалася і мая дачка. Яна мне вельмі шчыра сказала: «Тата, ты гэта заслужыў!»
Выйгранымі грашыма я падзялюся ў першую чаргу з сям'ёй: мамай, дачкой, дзвюма сёстрамі, стрыечнымі. Яшчэ ў мяне ёсць унук, яму тры гадкі, — планаваў і без выйгрышу падарыць яму электрычную машынку. Магчыма, адкрыю яму рахунак да паўналецця, напрыклад, каб былі грошы на вучобу», — дзеліцца Уладзімір.
На працы пра буйны выйгрыш таксама ўжо ў курсе. Адным з першых Уладзіміра павіншаваў калега, які ўбачыў навіну на «Анлайнеры». Суразмоўца з усмешкай кажа, што спачатку на пытанні таварыша аджартоўваўся, але хутка «раскрыўся».
— На выхадных быў у вёсцы: патэлефанавалі сусед і аднакласнік. Сям'я, калегі — вось і ўсе, хто тэлефанаваў, пісаў і віншаваў. Нават неяк крыўдна! — смяецца мужчына.
— А калі вас пачнуць пазнаваць на вуліцы і падыходзіць з пытаннямі?
— Не думаю, што нехта стане так рабіць. У нас усё ж людзі інтэлігентныя, — усміхаецца Уладзімір.
Са слоў беларуса, пакуль мільянерам ён сябе не адчувае. Магчыма, кажа Уладзімір, таму, што выйграныя грошы яшчэ не трымаў у руках. І з усмешкай дапаўняе: пакуль жыве звыкла — на заробак.
«Кватэры сваёй у мяне няма, жыву ў цешчынай. Але адтуль мяне не гоняць, — усміхаецца мужчына. — Цяпер жыву ў раёне Каменнай Горкі, да метро пяць хвілін — зручна дабірацца ў любы канец горада».
«Звальняцца я не планую»
Уладзімір ужо расказваў, што нават пасля атрымання мільёнаў не стане звальняцца. Гэтае рашэнне ён пацвярджае. У першую чаргу, тлумачыць герой, таму што праца сапраўды падабаецца. Працуе Уладзімір «простым зваршчыкам» пятага разраду, ніякіх падначаленых у мужчыны няма. Фізічная праца ў амаль 54 гады, запэўнівае беларус, яго цалкам задавальняе — прывык яшчэ з маладосці.
«Ды і калі звольніцца, чым займацца? Адзін дома ўвесь дзень — з глузду з'едзеш!» — кажа Уладзімір.
Нават у адпачынку сядзець і нічога не рабіць атрымліваецца ўсяго пару дзён. Уладзіміру цікавей займацца рамонтам або дапамагаць маме на вёсцы. А вось пераехаць у Мінск і пасяліцца ў кватэры, расказвае мужчына, яна дакладна не захоча.
Але як Уладзімір скарыстае выйграныя грошы, ці ёсць у яго мара «для сябе»? Мужчына ўспамінае, што яго даўно запрашалі паехаць на Байкал — цяпер з'явілася фінансавая магчымасць. Засталося толькі дачакацца адпачынку ў жніўні — і можна рвануць. А пакуль мільянер-зваршчык вяртаецца да працы ў мінскай новабудоўлі.
«У фінансавым плане мне, вядома, так па-буйному пашанцавала ўпершыню, — гаворыць напрыканцы Уладзімір. — Але галоўнае, што ўсё жыццё мне вельмі шанцуе з людзьмі».
Каментары