«Šmonu ŭžo niama»: jak ciapier praviarajuć biełarusaŭ na miažy ź Litvoj

Tochka.by vyśvietliła, jak spravy abstajać ciapier. Pahladzieli baćkoŭski čat Biełastoka — samaha «biełaruskaha» horada Polščy. Tam uźniali temu pravozu praduktaŭ praź litoŭskuju miažu — tak chutčej jechać, bo na polskaj zvyčajna čerhi.

Možna ŭ małych kolkaściach

Adrazu niekalki ŭdzielnikaŭ čata paćvierdzili, što pilnych pravierak, jak było spačatku, užo niama: «U kišeniach na sabie niešta nievialikaje možna vieźci, tak staranna nichto nie trasie», «Možna ŭ małych kolkaściach, da 2 kh, u adkrytych upakoŭkach pad nikam «mnie ŭ darohu»», «Hety šmon tolki spačatku byŭ». Adna z padpisčyc ździviła tym, što baćki pieryjadyčna jeździać na aŭtobusie praz Maryjampale i ŭmudrajucca pravozić navat chatnija zakatki.

Adna ź biełarusak pryznałasia, što vyjazdžaje ź dziciom praź Litvu prykładna raz na paŭhoda. Pavodle jaje słoŭ, litoŭskija supracoŭniki navat u valizku nie załaziać, adkryvajuć i zakryvajuć dla hałački, ale i jana nie nachabničaje: «U zaplečniku pierakusy dla dziciaci, u termasie sup, cukierki pamiž rečami, rečy stosikami ŭ asobnyja torby-pakiety dla čamadana. Pakul ni razu nie praviarali».

Jašče adno važkaje papiaredžańnie: «Kali ŭ aŭtobusie budzie pasažyr sa svaim hučnym mierkavańniem, to moža razzłavać usich, tady pačnuć hladzieć kožnaha jak treba». Zimoj, darečy, nie pracavaŭ renthien, i ŭsie družna pajšli na ručny dahlad.

«Jechali praz «Bieniakoni» ŭ pačatku maja. Praviarali na renthienie. U mianie było trochi słodyčaŭ. Ničoha nie skazali. I vareńnie jašče było babulinaje», — piša adna z udzielnic čata.

«Maju mamu niadaŭna abšukali z hałavy da noh. Pamiežnica skazała, što jana nibyta kožnyja vychadnyja jeździć (a heta byŭ mamin pieršy ŭ žyćci vyjezd). Zahlanuła va ŭsie skrynački, pakiety i h.d. Ale! Usio pakinuli, ničoha nie vykinuli. Ziefir, cukierki i inšyja prysmaki «Čyrvonaha charčavika» dajechali da ŭnukaŭ», — dzielicca svajoj historyjaj karystalnica Telegram.

Štrafujuć za ałkahol i cyharety

«Pra słoiki ahurkoŭ, chto pisaŭ — heta śmieła, viadoma», — ździviŭsia adzin z udzielnikaŭ i nahadaŭ, što za heta mohuć vypisać štraf. Jaho nichto nie admianiaŭ.

Jašče adna karystalnica napisała, što štraf i vysadku z aŭtobusa mohuć atrymać za ałkahol i cyharety. Pa praduktach, kali pytańnie paŭstanie pryncypova, maksimum — prymusiać vykinuć.

Ci časta na litoŭskaj miažy zatrymlivajucca aŭtobusy?

Maršrut ź Minska ŭ Biełastok (praź Lidu) ź pierasadkaj u Maryjampale, badaj, zachoŭvaje status samaha chutkaha. Pakolki havorka zajšła pra miažu, adna z mam nie ŭpuściła mahčymaść udakładnić, nakolki mocna jon moža zatrymlivacca. U adkaz raspaviali, što chodzić pa raskładzie, maksimum zatrymki — u miežach paŭhadziny. Pieravozčyk zacikaŭleny rabić usio svoječasova, bo maršrut praduhledžvaje stykoŭku.

Pa darozie ŭ baćkoŭskim čacie zakranuli i temu paśviedčańnia ab naradžeńni. Adna ź biełarusak adznačyła, što letaś u niejki pieryjad jaho pytalisia praktyčna va ŭsich dziaciej.

Ź sinim pašpartam heta niełahična, bo dzieci ŭ jaho ŭpisanyja.

«Jaho mohuć zapytać, mohuć nie zapytać. Zaležyć ad pamiežnika, bolš šancaŭ, što zapytajuć ź bijamietryčnym pašpartam — tamu što tam niama piačatki», — śćviardžaje adna z padpisčyc.

• 0
• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0