«Прачытаў у артыкуле Анатоля Сідарэвіча пра Алену Васілевіч жаночае імя Віця. Гэта правільна?» — запытаўся ў «Нашай Нівы» чытач з Віцебска.
Памяншальныя формы ўласных імёнаў ва ўсіх мовах залежаць ад канфесійных, рэгіянальных, нават сямейных традыцый, кажа мовазнаўца, былы пасол Беларусі ў Нямеччыне Пётра Садоўскі.
«Пры кантактах з суседзямі, далёкімі і блізкімі, усё мяшаецца. Цяпер размоўная форма афіцыйнага жаночага імя «Вікторыя» часта падаецца ў форме «Віка». Між тым я
раней, колькі сустракаў Вікторый (і на ўсходзе і на захадзе Беларусі), усюды памяншальна-ласкальна іх звалі «Вікця».
«Віка» ў дачыненні да нашых дзяўчатак мне гучыць як нешта чужое, салопна-зухаватае. А форма «Віця» сапраўды магла быць паводле сямейнай традыцыі.
На маёй малой радзіме (Ушачы, Ветрына — гэта каля Полацка), дзяўчатак ласкава называлі: Вікця, Вікцюся (Вікторыя), Маня, Манюся (Марыя), Віргуся (Віргінія), Тэкля, Пятрулька, Пятруся (Пятрунія), Матрунка (Матруна), Марця (Марта), Хрысця (Хрыстына), Кароля, Каралінка (Караліна). Валюся, Валя (Валянціна, Валентына), — апавядае Пётра Садоўскі.
— У размоўнай форме імя дзеўкі (у нас гэта форма неабразлівая) магло звязвацца з іменем бацькі: Валька Адолішка (бацька быў Адольф, папросту — «Адоля»), Тэкля Анашышка (бацька зваўся Анах), Міхаліна Ціцішка (бацька — Ціт)», — успамінае мовазнаўца.
«У маім радаводзе, у архівах, былі Казімір, Вінцэнт, Адэля (так і было запісана, а не поўным Адэлаіда), Гелена, Мардота, Браніслаў, Антося і Антоля, Франц, Аўгуст, Разалія, Марцыяна, Каміля, Паўліна, Марта, Тэафіля і Туфіля, Караліна», — дадае спадар Садоўскі.
Што за 17-гадовы стартапер, які выліў цэбар хлусні на Лібера на радасць беларускім спецслужбам7
Каментары