Ён можа быць мясным ці вегетарыянскім, пікантным і салодкім, будзённым ці пададзеным святочна. У любым выглядзе і пад любой рэгіянальнай назвай мы пазнаем зімовую страву нашых бабуль — аўсяны кісель.
Выгляд у гэтай ежы малаапетытны. Шэра-бэжавы колер, незразумелая кансістэнцыя — сучасныя людзі такога гідзяцца. Але гурманы запэўніваюць: пакаштаваць варта!
«Музя»
Найбольш папулярны посны варыянт. Аўсяныя шматкі заліваюць вадой і настойваюць з дражджамі, пасля адцэджваюць і падаграюць.
Хто хоча, на смак дадае кіслінку — напрыклад, воцат. Але гэта неабавязкова.
Такі кісель лёгка ператвараецца ў скаромны — да яго проста дадаюць смажаныя скваркі ці дробна парэзаную каўбасу.
Але можна замарочыцца ды зрабіць яшчэ больш аўтэнтычна. Напрыклад, адзін краязнаўца не так даўно маляўніча апісаў у фэйсбуку драматычны сюжэт прыгатавання сямейнай стравы:
«Хто ад выгляду гэтага месіва яшчэ не страціў прытомнасць, падрыхтуйцеся — я пагружу вас у бабулін свет. Кіслы пах, які на 5 сантыметраў уеўся ў глыбіню драўляных сцен — гэта ўсё ён, жур — аўсяны кісель. Пакуль рыхтуецца рошчына, усе дзеці ў доме абыходзяць гэтае месца, як каты сабачую будку. Але калі пачынаюць варыць цэжу, ператвараючы яе ў кісель, дзеці, як мухі ад дыхлафосу, падаюць на падлогу. Хто мацнейшы — хаваецца пад плінтус, затыкаюць насы падушкамі. Дарослыя ж з садысцкім задавальненнем працягваюць свае магічныя пасы, прытанцоўваючы ў чаканні смачнага варыва.
На наступную раніцу, калі музя добра закісялілася, пачынаецца магія: цыбулька падсмажваецца на шмальцы, туды ж закінуць пальцам пханую каўбаску, крыху падкінуць маярану ці чабору і заліць усё журам! Водар дысануе: кісель і каўбаска яшчэ горш, чым лялечны мульцік. Але траплянне першай лыжкі журу ў рот выклікае той жа шквал эмоцый, што і разгляданне сабора НотрДамдэПары не на карцінцы, а ў рэальнасці! Лялечны мульцік ператвараецца ў дыснееўскую «Фантазію».
Магчымы і веганскі варыянт, калі замест бабулінай каўбаскі падсмажваюцца пушчанскія белыя грыбочкі. Тады жур абвалаквае страўнік з падвойнай лагодай і карыснасцю.
У палякаў папулярная варыяцыя на тэму кісялю — журак, сытны суп, у які могуць кінуць не сапраўдную рошчыну, а пшанічную муку з гурковым расолам дзеля кіслінкі».
У добрых рэстаранах на аснове аўсянага кісялю робяць кактэйлі і сервіруюць у келіхах. Упрыгожваюць сезоннымі ягадамі ці мятай.
Рэцэпт аўсянага кісялю
Для рошчыны:
- 4 літры вады
- 500 г аўсяных крупаў
Для аўсянага кактэйлю:
- 500 мл гатовага кісялю
- 200 мл 20-працэнтных вяршкоў
- 3 сталовыя лыжкі мёду
- 0,5—1 чайная лыжка карыцы
(мёд і карыцу можна замяніць ягадамі, іншымі прыправамі на кожны густ)
Як згатаваць аўсяны кісель
У гарачую ваду (60—70 градусаў) дадаць змолатае зерне аўса. Пакінуць на 2—3 дні ў цёплым месцы для закісання. Улетку, калі горача, можа быць дастаткова і сутак. Рошчына будзе мець прыемны кіславаты пах.
Вадкасць адцадзіць праз некалькі слаёў марлі. Жмых выкінуць, а цэжа можа захоўвацца ў закрытым посудзе да 2 тыдняў.
Каб атрымаць кісель, рошчыну ставім на пліту і, пастаянна памешваючы, даводзім да кіпення. Чым лепшая якасць аўса, тым гусцейшы атрымаецца кісель.
Гатуем аўсяны кактэйль
У астуджаны кісель дадаць вяршкі, мёд, карыцу. Калі кактэйль атрымліваецца вельмі густы, можна ўліць крыху гатаванай вады. Падаваць халодным з мятай.
Каментары