У Мінскім метрапалітэне распавялі, навошта патрэбна жазло з сігнальным дыскам і якія знакі ім падаюць
Сігналы дзейнічаюць па тым жа прынцыпе, што і на наземнай чыгунцы.
Многія з пасажыраў метро, напэўна, не раз бачылі на платформе супрацоўніц метрапалітэна ў форме, якія трымаюць у руках жазло з сігнальным дыскам уверсе.
Гэта могуць быць як дзяжурныя па станцыі, так і дзяжурныя па прыёме і адпраўцы цягнікоў. З дапамогай такога жазла работнікі падземкі могуць, напрыклад, спыніць цягнік або адправіць яго ў дарогу, даць каманду на зачыненне дзвярэй.
Усё гэта робіцца з дапамогай спецыяльных сігналаў, якія нагадваюць марскую семафорную азбуку, паведамляе тэлеграм-канал мінскай падземкі.
У метро сігналы дзейнічаюць паводле таго ж прынцыпу, што і на наземных пуцях. Калі цягнік ідзе з лініі ў дэпо або вяртаецца ў зваротны тупік, дзяжурны правярае, ці ўсе пасажыры выйшлі з вагонаў. Ён даходзіць да хваста цягніка, а затым паказвае дазваляльны сігнал. Машыніст бачыць яго ў люстэрка задняга віду.
Кажуць, што ў супрацоўнікаў службы руху ёсць прыкмета — ніколі не класці сігнальны дыск чырвоным бокам уверх. Быццам бы гэта — да няўдалай змены.
Вядома, не ўсе да гэтага ставяцца сур'ёзна, але на ўсялякі выпадак імкнуцца прытрымлівацца традыцыі.
У метрапалітэн сігнальны дыск прыйшоў з чыгункі, дзе ўжо выкарыстоўваўся доўгі час. Яшчэ ў правілах сігналізацыі, выдадзеных у 1912 годзе, уводзіўся падзел на чырвоны і белы сігналы для машыністаў.
Праўда, тады маглі выкарыстоўваць спецыяльныя ліхтары з каляровымі шклом, але агульная канцэпцыя ўжо прасочвалася.
З павелічэннем колькасці чыгунак востра паўстала неабходнасць эфектыўна кіраваць манеўраваннем саставаў, каб прывесці ўсё да аднастайнасці.
Цяпер чытаюць
Як склаўся лёс выпускнікоў, якімі журфак ганарыўся 10 гадоў таму? Гісторыя аднаго ўрачыстага калажа26
Каментары