Беларуска ў 90 гадоў рэгулярна ходзіць на канцэрты, робіць макіяж і носіць абутак на абцасах
Мінская цымбалістка і педагог Таццяна Сцяпанава нядаўна адсвяткавала 90-годдзе. Нягледзячы на свой узрост яна актыўна праводзіць будні і насалоджваецца жыццём. Журналісты Onliner паразмаўлялі з беларускай.
Таццяна Пятроўна нарадзілася 9 мая 1935 года. Бацька працаваў на заводзе «Ударнік», маці — у гасцініцы «Еўропа». У 1941 годзе горад пачалі бамбіць — так дзяўчынка даведалася пра вайну. Цяпер жанчына ўзгадвае, што было, калі сям'я жыла каля чыгуначнага вакзала:
«Ад тых бамбёжак мы ратаваліся як маглі. Аднойчы паспрабавалі забегчы ў падвал аднаго з дамоў побач з Ленінградскай, але нас не ўпусцілі: ён быў забіты людзьмі. У выніку мы кудысьці ўцяклі, а потым даведаліся, што ў той хаты трапіла бомба. Ніхто з прытулку не выйшаў».
Бацька дзяўчынкі адразу пайшоў у партызаны. Драўляны дом Сцяпанавых занялі немцы, і жыць даводзілася ў знаёмых і ў бабулі. У чэрвені 1943 года маленькая Таня са старэйшай сястрой Жэняй ледзь не апынуліся ў эпіцэнтры дыверсіі партызан: дзяўчынкі знаходзіліся побач з Домам афіцэраў, калі падпольшчыкі здзейснілі там замах на гаўляйтара Вільгельма Кубе.
Як і многія іншыя сваякі, бацька Таццяны загінуў на фронце. У пасляваенныя гады дзяўчынцы прыйшлося бадзяцца па дзіцячых дамах. Яна добра грала на цымбалах, але вельмі любіла спорт, сур'ёзна збіралася паступіць у профільны тэхнікум, аднак у апошні момант адгаварыла бабуля. Так беларуску прынялі ў спецшколу адораных музыкантаў, і ўсё наступнае жыццё яна звязала з творчасцю.
«Гэтая школа дагэтуль знаходзіцца ў раёне плошчы Свабоды. Музыка тады была ў модзе, там вучыліся дзеці эліты, і трапіць туды было вельмі складана. Але цымбалістаў у той час амаль не было. Акрамя таго, я выпускніца дзіцячага дома, таму мяне з радасцю прынялі.
Пасля гэтага ўсёй школай шукалі мне жыллё, але я пайшла да сястры — яна жыла за печкай у адной бабулі ў драўляным доме на вуліцы Захарава. Гэта ўжо потым мне выдзелілі пакой у доме над кінатэатрам «Цэнтральны». У 1966 годзе я атрымала кватэру на Кахоўскай, і замест мяне туды засялілі… як думаеце каго? Уладзіміра Мулявіна і яго першую жонку Лідачку Кармальскую!»
У 1954 годзе Таццяну прынялі ў аркестр народных інструментаў, якім кіраваў знакаміты дырыжор Іосіф Жыновіч (гэта ў яго гонар назвалі вуліцу ў сталічным мікрараёне Дамброўка).
Разам з аркестрам Таццяна Сцяпанава аб'ездзіла практычна ўвесь Савецкі Саюз, удзельнічала ва ўрадавых, зборных канцэртах і нават лётала ў Канадскі Манрэаль на міжнародную выставу «Экспа-67».
«Гэта ж калі мы лёталі… былі адчуванні, што ў іншы свет трапілі. Наш аўтобус У Канадзе ехаў так, нібы лодка па вадзе плыла. А мудрагелістыя развязкі дарог — гэта проста нешта! Я такое ўпершыню ў жыцці ўбачыла. Мы былі ў шоку».
У 1974 годзе Таццяна пайшла выкладаць у музычным вучылішчы, стварыла ансамбль цымбалістаў, а ў першай палове 1990-х пайшла на пенсію. Пажыўшы некалькі гадоў у пляменніцы ў ЗША, яна вярнулася дадому: як добра б ні было за мяжой, яе заўсёды цягнула дадому.
Нягледзячы на ўзрост, Таццяна Пятроўна вядзе актыўны лад жыцця і запэўнівае, што не можа сядзець без справы. А пачынаецца яе дзень з зарадкі.
«Спачатку я распрацоўваю рукі: павярну кожную сто разоў у адзін бок, затым у другі. Асабліва левую: яна часцяком нямее. Адчуўшы нейкія курчы ў нагах, таксама пачынаю іх размінаць. Правесці дзень, нічога не зрабіўшы, не магу.
Я захапляюся вязаннем. Вось, да прыкладу, нядаўна Дачка прынесла тканіну і папрасіла пашыць прасціну — я занялася. Кожны вечар чытаю. Часам спрабую разгадваць крыжаванкі. Бывае ўжо складана, але ўсё роўна стараюся. А словы, якія не ведаю, часам падглядаю ў адказах.
Але гэта не ўсё. У мяне ёсць абанемент, і па ім я ўвесь час хаджу на канцэрты ў нашу філармонію. Люблю наш сімфанічны аркестр пад кіраўніцтвам Аляксандра Анісімава. Асабліва люблю сімфоніі Чайкоўскага, Барадзіна, Бетховена, Грыга… калі слухаю сімфонію і пры гэтым аркестр гучыць добра — гэта найвышэйшае асалоду».
Дыету Таццяна не выконвае, можа выпіць трохі алкаголь. «Часам размешваю беларускі бальзам з гарэлачкай», — прызнаецца яна.
Яшчэ адна запал Таццяны Пятроўны — аўтамабіль. Правы яна атрымала ў 1995-м, калі ёй было 60. Аднак на працягу апошняга года гераіня за руль не садзіцца.
«Вось гэтая дзяўчына мне забараніла: не дае, — з усмешкай паказвае на ўнучку суразмоўніца. — А я вельмі люблю сваю машыну».
Жанчына запэўнівае, што раней на кампактным жоўценькім Renault Twingo магла пракаціцца з ветрыкам і час ад часу выціскала на спідометры максімум — 110 км/г. Абмінуць сустрэчы з ДАІ ёй таксама не ўдалося.
«Выхваляцца не хачу, але хуткасць я любіла. Супрацоўнікі Дзяржаўтаінспекцыі спынялі, аднак нячаста — разы два. Аднойчы міліцыянт, уважліва паглядзеўшы ў дакументы, вымавіў: «А я думаў, што вам 26!» Я засмяялася і сказала: «Божа мой, ды за такія словы я вам гатовая любы штраф заплаціць!» Ён вярнуў дакументы і папрасіў, каб я больш не парушала».
Кампліменты для Таццяны Пятроўны не рэдкасць. Яна кажа, што заўсёды надае ўвагу сваёй знешнасці і штодня робіць сабе макіяж. Яна да гэтага часу ходзіць на абцасах і з нагоды гатовая надзець элегантныя карункавыя пальчаткі.
Цяпер чытаюць
«Вяртайцеся, калі дарасцяце». Адзін з самых дарагіх рэстаранаў Мінска шакуе сваёй камунікацыяй7
Каментары