Развітанне з эрай герояў. Чым парадуе «Місія невыканальная: фінальная расплата»

У гэтым зменлівым свеце мала такіх стабільных рэчаў, як «Місія невыканальная». Ужо амаль 30 гадоў, як Том Круз рэгулярна выпускае чарговыя фільмы сваёй шпіёнскай франшызы, што вырасла з аднайменнага серыяла 60-х.

Новая «Місія невыканальная: фінальная расплата» — ужо восьмая па ліку стужка ў серыі. І калі вы нейкім цудам прапусцілі мінулыя сем, трымайце кароткі лікбез.

Сэрца «Місіі невыканальнай» — Том Круз і яго герой Ітан Хант, якога Круз грае ўжо 29 гадоў. У 90-я Ханта абвінавацілі ў забойстве, але яму далі магчымасць пазбегнуць турмы. Для гэтага Ітану давялося далучыцца да атрада шпіёнаў пад назвай «Місія невыканальная». З таго часу Хант і яго сябры ратуюць свет у выпадках, дзе іншыя склалі б рукі — таму яго місіі і «невыканальныя».

У сёмай стужцы Хант сутыкаецца з настолькі небывалым ворагам, што барацьба з ім расцягнулася на два фільмы, апошні з якіх — цяперашняя прэм’ера. Гэты вораг — Існасць, моцны штучны інтэлект, здольны ператварыць чалавецтва ў сваіх нявольнікаў.

Але будзем шчырымі: такія фільмы, як «Місія невыканальная», вабяць зусім не сюжэтам. Гэта якасны галівудскі блакбастар, зроблены па канонах тых часоў, калі кінасвет яшчэ верыў у герояў, калі на экранах былі класічныя Джэймс Бонд і Індыяна Джонс, а кампанію ім складаў Джон «Моцны арэшак» Маклейн — Брус Уіліс, прасцей кажучы.

Такія фільмы заўжды былі для гледачоў акном у іншую рэальнасць, спосабам збегчы ад праблем і перажыць моцныя эмоцыі. Шмат у чым гэта спрацоўвае дзякуючы трукам і баявым сцэнам, і тут у Круза выдатная рэпутацыя. 

Пакуль у іншых фільмах трукі здымаюць на фоне зялёнага экрана і дамалёўваюць што трэба на камп’ютары або клічуць каскадзёраў, Круз выконвае трукі самастойна і нават у восьмым фільме знаходзіць чым здзівіць — а яму, на хвілінку, ужо 63 гады. Напрыклад, небяспечнымі падводнымі сцэнамі ў арктычных водах, а таксама трукамі на маленькім самалёце з хуткасцю пад 200 кіламетраў на гадзіну.

Павялічыць

Павялічыць

Гэтую «Місію невыканальную» прадстаўлялі гледачам як магчымае развітанне з Ітанам Хантам, хаця пакуль і невядома, ці так гэта на самой справе. Атрымалася, тым не менш, дастаткова пафасна, каб завяршыць гісторыю на гэтай ноце. У фільме не аднойчы прайшліся па асноўных этапах жыцця Ханта, і, можа, упершыню за ўсю франшызу паспрабавалі растлумачыць яго філасофію — тую, па якой Хант і яго каманда «жывуць і паміраюць у цені».

Цікава, што ў фільм вярнулі Уільяма Данлоў — таго самага аператыўніка з першай «Місіі», у каго Ітан скраў з-пад носа каштоўны дакумент у сэрцы амерыканскіх спецслужбаў. У цяперашняй «Місіі» ёсць яшчэ адзін незвычайны герой, і гэта вельмі ўдалы прыклад інклюзіўнасці ў кіно.

Калі каманда Ханта прыязджае на Поўнач, яны знаёмяцца з Тапісай — душэўнай прадстаўніцай карэннага паўночнага народа інуітаў. Гэта немаладая жанчына без супергеройскіх талентаў і мадэльнай знешнасці, якая шмат гадоў жыве далёка ад цывілізацыі і нават размаўляе не на англійскай, а на сваёй роднай мове інуктытут. Але ж у Круза і рэжысёра Крыстафера Макуоры атрымалася зрабіць такую жанчыну часткай каманды, якая ратуе свет і без якой місія аказалася б пад пагрозай. Каб змагацца са злымі хлопцамі, не абавязкова адпавядаць шаблоннаму выгляду героя.

Павялічыць

Дык навошта ж ісці на новую «Місію невыканальную»? Перш за ўсё, гэта — блакбастар такога ўзроўню, якія рэдка з’яўляюцца ў кінатэатрах, тым больш у беларускіх. Такіх баявых сцэн, якія Круз выдаваў раней, у новым фільме ўжо няма, але вам дакладна хопіць вострых уражанняў ад іншых трукаў. Хаця прызнаем — гэта будуць не самыя хуткія тры гадзіны вашага жыцця, і камусьці фільм можа падацца трохі зацягнутым.

Але «Місія» — гэта больш чым проста шпіёнская стужка. Гэта фільм, падобных якім больш не робяць, і Том Круз — ледзь не апошні з магікан эры сапраўдных герояў. Як і шматлікія іншыя героі, яго Ітан Хант траўмаваны жыццём, але не дае гэтай траўме ператварыць яго ў ныціка або прымусіць помсціць. 

Ён ратуе свет, проста таму што дабро — гэта правільна, і таму што, як бы ўсё ні было складана, часам у жыцці насамрэч трэба выбіраць паміж чорным і белым. І таму мы можам дараваць Крузу-Ханту, што часам яго поспех выглядае казачным і ён выжывае, здаецца, цудам. Такія ўжо часы, што герой, які проста змагаецца за дабро і не мае пры гэтым сваіх мэтаў, выглядае ў нечым істотай з легендаў, і не дзіва, што і рэальнасць фільма трохі адрозніваецца ад нашай. 

Так што не варта праз 30 гадоў ад нараджэння «Місіі невыканальнай» чакаць у ёй сапраўднага рэалізму, гэта гісторыя не пра тое. Пакуль кінаафішы забітыя экранізацыямі відэагульняў і коміксаў, ды яшчэ і хорарамі, Круз верыць, што кіно яшчэ можа натхняць і што ідэалізм у гэтым свеце важны.

• 7
• 1
• 0
• 1
• 1
• 0
• 0
• 1