«Беларусы — карыслівыя, неспагадлівыя, сабе наўме. А вось, мы і такія»
Прачытала загадкавую кніжку «Паспець да цемры: містычныя гісторыі з Беларусі». Адчуванні ад Паўліны Кот у мяне былі як ад раману Кейт Аткінсан «Жыццё пасля жыцця». А ў Тафілі Багач апісанае жыццё вёскі/аграгарадка ва ўсходняй Беларусі, піша ў сябе ў фэйсбуку Паўліна Скурко.
Прачытала загадкавую кніжку «Паспець да цемры: містычныя гісторыі з Беларусі» — дзве аповесці беларускіх пісьменніц пад псеўданімамі (Паўліна Кот і Тафіля Багач), выдавецтва «Пфляўмбаўм».
Псеўданімы такія цудоўныя, пасуюць і творам, і ў цэлым прыгожыя. Можа, новыя імёны будуць як новае дыханне, штуршок для аўтарак (якіх я, мне здаецца, пазнала).
У Тафілі Багач — нармальны рэалізм, а містыка толькі ў прыёме з чарцямі (дзядуля і ўнук чарты назіраюць і нязмушана каментуюць жыццё вёскі/аграгарадка ва ўсходняй Беларусі).
У Паўліны Кот — імпрэсіянізм, а містыка — у атмасферы Мінска 90-х. Плывеш праз горад як у басейне з цёплай вадой, скрозь блікі і прыемны шум Свіслачы ля Траецкага, ракі жыцця. Пра ўсё забываеш у час заплыву. Не хочацца, каб заканчваўся.
Адчуванні ад Паўліны Кот у мяне былі як ад рамана Кейт Аткінсан «Жыццё пасля жыцця», але там хапіла з галавой, а тут увогуле не хапіла: што было з гераіняй да, што было пасля — вельмі цікава пабачыць — хацелася б старонак 300, а не 44. Менск у аповесці — у шэрані, на сутонні, галоўная гераіня — цікавая, закрытая, поўная таямніцы. Хочацца знаць пра яе загадкавых сяброў, загадкавую кватэру для спатканняў…
Героі аповесці Тафілі Багач, наадварот, як на далоні. Цяжка з некім з іх салідарызавацца, але ж як добра напісана.
Мы ўжо прывыклі да адчування, што беларус беларусу беларус. Але тут усе іншыя, тут беларусы — карыслівыя, неспагадлівыя, сабе наўме. А вось, мы і такія.
Але трэба памятаць, што не толькі мы, людзі такія. У гэтым плане аповесць Т.Б. адкрывае чытачу цёмную частку агульначалавечай натуры. Каб паказаць гэту натуру, выбраныя жыхары аграгарадка (хацела напісаць «мястэчка», але гэта ўжо не яно).
Замест аграгарадка тут магло быць і оперны тэатр, і завод, і айці (я думаю).
Цяпер чытаюць
«Калі б у Беларусі ўсё было добра, то вашы б не ехалі сюды па каўбасу». Рэпартаж з прымежных Баброўнікаў14
Каментары