Supracoŭnik biblijateki i muzieja Morhana ŭ Ńju-Jorku Robinsan Maklełan raźbiraŭsia ŭ zapaśnikach ustanovy i natknuŭsia na notny rukapis, jaki raniej nie sustrakaŭ. Na ražku arkuša jon ubačyŭ imia: Šapen, piša Euronews.
Biblijatekar źviarnuŭsia pa dapamohu da Džefry Kałbierha, daśledčyka tvorčaści polskaha kampazitara. Toj z krajnim ździŭleńniem uśviadomiŭ, što nikoli raniej takoha tvora nie bačyŭ.
Papiera, čarniła i počyrk byli staranna daśledavanyja. Śpiecyjalisty vyśvietlili, što ruka i paznaki typovyja dla Frederyka Šapena, a materyjały aŭtentyčnyja dla jaho epochi. U vyniku Muziej Morhana kanstatavaŭ, što heta sapraŭdy nieviadomy raniej vals polskaha kampazitara.
Partyturu datavali 1830—1835 hadami, kali Šapenu było kala 20 hadoŭ.
«My całkam upeŭnienyja ŭ našaj vysnovie», — zajaviŭ Maklełan, adznačyŭšy, što heta pieršaje ŭ svaim rodzie adkryćcio za apošnija paŭstahodździa. Inšyja padobnyja znachodki niadaŭna sustrakalisia, ale nakont ich śpiecyjalisty zachoŭvajuć niekatory skieptycyzm.
Kitajski pijanist Łan Łan syhraŭ tvor u Stejnviej-chole. Pavodle jaho słoŭ, «heta sapraŭdny Šapen: nie samaja składanaja jaho muzyka, ale jana ŭvasablaje adzin z samych charakternych dla jaho stylaŭ». Pavodle ŭražańniaŭ vykanaŭcy, «rezki pačatak nahadvaje pra surovyja zimy ŭ polskaj vioscy».
Ciapier čytajuć
Biedny, rasčaravany — asabliva ŭ rodnych — i nikomu niepatrebny. Zły dziońnik Baradulina dazvalaje zazirnuć unutr hienija17
Kamientary