«Voś ubačycie. Praź niekalki tydniaŭ ci dzion». Namioki Łukašenki pra niejkija kroki vyrazali z tekstavaj viersii jaho pramovy
Łukašenka rychtavaŭ prysutnych, što nieŭzabavie štości pavinna źmianicca, tamu što časam treba «ŭcichamirycca, padumać ab budučyni, ab našaj dziaržavie».
Padčas uračystaha schodu, pryśviečanaha 3 lipienia, Alaksandr Łukašenka chaatyčna razvažaŭ pra palitviaźniaŭ, pieraskokvajučy z dumki na dumki.
Adnak niekalki skazaŭ ź jaho vystupu na hetu temu byli vyrazanyja z tekstavaj viersii, apublikavanaj na sajcie palityka.
Łukašenka zavočna spračaŭsia ź niejkimi svaimi prychilnikami, jakija nie padtrymlivajuć vyzvaleńnie palitviaźniaŭ:
«Jość i tyja, chto asudžaŭ u płanie taho, što nu navošta baćka ich adpuściŭ? Dy niachaj by jany zdochli tam.
Słuchajcie, a ŭ nas što, meta, kab jany tam zdochli? Nie daj boh, viadoma. Heta ž abvinavaciać režym. Heta ž najpierš mianie abvinavaciać».
Paśla Łukašenka pieraklučyŭsia na bajku pra bunt u turmie ŭ 1980-ja, ale znoŭ viarnuŭsia da staroj temy:
«Ja zychodžu zaŭsiody z taho, nu a jakaja meta? Nu meta jakaja? Jak niekatoryja kryčać: «Baćka darma [ich vyzvalaje], treba było, kab zdochli. Heta nie maja meta. Heta drennyja ludzi, heta źviarjo. Heta złačyncy. Ale ja liču, što heta ludzi.
I ja zaŭsiody šukaju vychad, kab nie było nam horš. Nu i kab im nie dobra było. Voś ubačycie, ja ŭžo heta baču. Praź niekalki, moža, tydniaŭ, dzion… Nie budu kazać pra heta publična.
Tamu pierš čym razvažać ab čymści, asudžać i hetak dalej, vy zaŭsiody zadavajcie pytańnie. Nu a jakaja meta? Dla čaho? Navošta? Tamu tut palityka, jana nie zaŭsiody takaja voś pavinna być pramaliniejnaj. I ja sam časta pra heta kažu, tamu što ja čałaviek pramaliniejny zanadta časam. A treba tak ucichamirycca časam, padumać ab budučyni. Ab mecie, ab našaj dziaržavie. Ale heta nie značyć, što my voś hetych bandytaŭ pavypuskajem, i jany zaŭtra nam padarvuć krainu».
Z błytanaj pramovy možna zrazumieć namiok Łukašenki: niejki krok moža być zrobleny praz «niekalki tydniaŭ ci dzion», i jon paličyŭ patrebnym zahadzia paviedamić pra heta siłavikam i inšym pradstaŭnikam svajoj elity, zaprošanym na ŭračystaści.
Admietna, što hetyja niekalki skazaŭ — ad «šukaju vychad» da «nie budu kazać publična» nie ŭvajšli ŭ tekstavuju viersiju jaho pramovy.
Ciapier čytajuć
U Sule adznačyli Kupalle. Haściej było stolki, što na darohach utvarylisia zatory6
Kamientary
I ja tak pradbaču, što amal usich departujuć za miežy Biełarusi, prynamsi tych, chto na jaho pohlad maje upłyŭ
Nu, moža i vycyhaniŭ niešta ŭ Kiełaha.
Pahladzim.