U carkvie-šedeŭry, što zhareła pad Žabinkaj, da 2020 hoda słužyŭ śviatar-palitviazień Razanovič

My časta zabyvajem: usie kulturnyja kaštoŭnaści Biełarusi — chramy, zvany, abrazy — stvoranyja na narodnyja hrošy. U ich akumulavanyja namahańni i enierhija pakaleńniaŭ prodkaŭ. I źbierahali ich, zachoŭvali niaźmiennymi mnohija pakaleńni ludziej. U Ściapankach apošnimi takimi ludźmi byli Siarhiej i Luboŭ Razanovičy.

Viadoma, što arhanizatar antyłukašysckaj padpolnaj hrupy Mikałaj Aŭtuchovič byvaŭ u Breście ŭ haściach u siamji Razanovičaŭ. Pa viersii śledstva, siamja dapamahała hetamu byłomu afhancu i pradprymalniku chavacca. Jak śćviardžała śledstva, Aŭtuchovič z hrupaj paplečnikaŭ padpalvaŭ aŭtamabili siłavikoŭ, zadziejničanych u represijach paśla vybaraŭ 2020 hoda.

Čytajcie taksama: «My vyjdziem ščylnymi radami». Padrabiaznaści taho, što adbyvajecca na pracesie Aŭtuchoviča, uražvajuć i vymušajuć zadumacca

Za heta Pavieł Razanovič atrymaŭ 19 hadoŭ źniavoleńnia, ajciec Siarhiej Razanovič — 16, a matuška Luboŭ Razanovič — 15 hadoŭ.

Usie jany praciahvajuć zastavacca ŭ źniavoleńni. Z homielskaj žanočaj kałonii dachodziła infarmacyja pra kiepski stan zdaroŭja Lubovi Razanovič.

Pavialičyć

Luboŭ Razanovič raniej vałodała słužbaj taksi, jak i Aŭtuchovič. Muž Lubovi Siarhiej Razanovič — pravasłaŭny śviatar ź vioski Ściapanki Žabinkaŭskaha rajona. Ich syn Pavieł Razanovič pracavaŭ u adździele prymusovaha vykanańnia Leninskaha rajona Bresta.

Pavialičyć

Carkvu ŭ Ściapankach, razam ź jašče čatyrma pomnikami draŭlanaj architektury Paleśsia, źbiralisia ŭklučyć u śpis suśvietnaj spadčyny JUNESKA. 25 lipienia jana, miarkujučy pa videa, zhareła daščentu.

Pažarnyja pakul nie paviedamili svaich vysnoŭ ab pryčynach uzharańnia. 

Stračany pomnik draŭlanaha dojlidstva, pabudavany ŭ 1780 hodzie ŭ styli baroka. Carkva mieła status historyka-kulturnaj kaštoŭnaści respublikanskaha značeńnia.

Žurnalisty «Našaj Nivy» zdymali hetuju carkvu ŭ 2019 hodzie.

Pavialičyć

Jany nie damaŭlalisia na zdymki, chacieli, kab repartaž vyjšaŭ spantanny. Ale tak stałasia, što pa chramie ich praviała matuška Luboŭ Razanovič — žonka tamtejšaha śviatara.

«My paznajomilisia, kali jana, śpiašajučysia, pierastaŭlała kala varot carkvy čyjści skutar, što zaharadziŭ vyjezd jaje čornamu «Chiundaju»: treba da budaŭnikoŭ, daznavacca, kolki farby zakuplać na ramont. Farbavać buduć, jasna, u sini: «U inšy nam nie dazvolena», — raskazvali žurnalisty.

Pavialičyć

Niekali staražytnyja hreki, azdablajučy kamiennyja chramy, imitavali z marmuru elemienty draŭlanych kanstrukcyj. Našy prodki byli hrekami naadvarot: budujučy draŭlanyja cerkvy, jany imitavali muravanyja. Tamu chramy ŭ Ściapankach, a asabliva ŭ Dzivinie, padobnyja da kłasičnych pomnikaŭ vilenskaha baroka.

Pavialičyć

Pakul nieviadoma, ci acaleŭ zvon z carkvy ŭ Ściapankach. Jaho adlili ŭ pačatku XX stahodździa na achviaravańni viernikaŭ, a najbolšy ŭniosak zrabiŭ sielanin Ściapan Aksiucik. Imia hetaha mužčyny vybitaje ŭ bronzie na baku zvona. Zvon toj byŭ admietny tym, što ściapankaŭcam udałosia jaho schavać ci vyratavać spačatku ad savieckich balšavikoŭ, paśla ad palakoŭ, zatym ad niemcaŭ i paśla ad druhich savietaŭ. Jon viarnuŭsia na zvanicu paśla raspadu SSSR.

• 0
• 0
• 0
• 2
• 1
• 6
• 0
• 0