Ukrainiec pryvioz z rasijskaha pałona kata. Kot adsiadzieŭ sa svaimi haspadarami čatyry z pałovaj hady
Miško — pieršaja žyvioła, jakaja była abmianianaja.
Razam z 84 pałonnymi, vyzvalenymi padčas abmienu 14 žniŭnia z kałonii №32 u akupavanaj Makiejeŭcy Danieckaj vobłaści, vyzvaliŭsia i kot Miško, jaki «adsiadzieŭ» razam sa svaimi haspadarami čatyry z pałovaj hady, pišuć «Naviny Danbasa».
Kot vyjšaŭ na volu razam z adnym sa svaich uładalnikaŭ, 26-hadovym bajcom USU Stanisłavam Pančankam, jaki prabyŭ u pałonie na akupavanaj terytoryi Ukrainy bolš za 6,5 hoda.
Druhi «baćka» kata, cyvilny pałonny, jaki ŭžo bolš za siem hadoŭ znachodzicca ŭ źniavoleńni, usio jašče čakaje nastupnaha abmienu.
Pa słovach Stanisłava, Miško vielmi razumny i łaskavy. Jon razam sa Stasam prajšoŭ vielmi ciažki šlach da miesca abmienu. A voś reabilitacyja ŭ kata była karotkaterminovaj — u špitali jon prabyŭ usiaho try dni. I psichołah ź im nie pracavaŭ — u špitali psichołah dla žyvioł nie praduhledžany — heta ž pieršy «chvościk», jaki trapiŭ na volu pa abmienie. Potym Stasa naviedała jaho maci, jakaja i zabrała Miško z saboj.
Stas kaža, što jany ź jaho mamaj užo pasiabravali. Miško novaje žyllo spadabałasia. Jon navat pačaŭ nabirać vahu. Katu treba pryvyknuć nie tolki da novych umovaŭ pražyvańnia, ale i navučycca spakojna siadzieć razam z novaj siamjoj u schoviščy, kali hučyć pavietranaja tryvoha, jakuju jon jašče nikoli ŭ svaim žyćci nie čuŭ. Na žal, u novym areale pražyvańnia Miško niespakojna — tam vajna hrymić rakietami i šachiedami amal štodnia.
«Ja nie moh pakinuć Miško — u kałonii jamu pahražaŭ los bamža»
Stas z 2017 hoda abaraniaŭ Danbas, dzie ŭ studzieni 2019 hoda i trapiŭ u pałon. Razam z tavaryšam pa niaščaści, hramadzianskim pałonnym, vychoŭvali Miško ź jaho maleńkich kipciuroŭ.
«Ja nie moh pakinuć Miško — u kałonii jamu pahražaŭ los bamža, — raspaviadaje Stas. — A heta ŭžo byŭ naš, možna skazać, chatni kot. Heta kaciania naš «zahadčyk haspadarki» — taksama asudžany, jaki pa zadańni administracyi kałonii vykonvaje roznyja haspadarčyja funkcyi, prynios da nas u barak zusim krochkim. Z vyhladu katu było tady tydni dva. Heta byŭ nie pieršy chvościk u baraku. A voś usich biaschatnich katoŭ, kali ich papulacyja ŭ kałonii pačynaje imkliva raści, pa zahadzie administracyi «zahadčyki haspadarki» źbirajuć u miašok i vykidvajuć za terytoryju zony. Kali b hetaha kata «departavali» za płot, jak heta pieryjadyčna robiać ź jaho svajakami, jon by samastojna tam nie vyžyŭ…».
Spačatku chłopcy vyrašyli, što heta — koška, i nazvali jaje Myškaj. Ale stała zrazumieła, što heta kot — Miško. Kali pačalisia sieryi vialikich abmienaŭ pamiž vajavaŭšymi bakami, to kožny «staražył» Makiejeŭskaj kałonii №32, zrazumieła, pačaŭ spadziavacca, što chutka padydzie i jaho čarha vyjści na volu. A ŭ hetaj kałonii, što vajennapałonnyja, što «palityčnyja» staražyły, prama skažam, užo «zasiedzielisia» — kožny adsiadzieŭ za kratami minimum 6—8 hadoŭ.
«Ja ž spadziajusia, što i moj tavaryš pa niaščaści, ź jakim my razam vychoŭvali Miško, taksama chutka trapić na abmien», — razvažaje Stas.
Jon raspaviadaje, što jany z tavaryšam stali zadumvacca pra dalejšy los kata. Katovy «tata-2» spadziavaŭsia, što kali jamu pašancuje trapić na abmien, to jaho siamja zabiare Miško da siabie. Jon staŭ kata da hetaha rychtavać. Navat fota svajoj mamy pastaviŭ u baraku tak, kab Miško pastajanna jaje bačyŭ i pryvykaŭ. Ale siamja «taty-2» brać kata admoviłasia. Skazali tak: maŭlaŭ, kali ciabie tut užo nie budzie, to i my budziem šukać sabie novy rehijon dla žyćcia.
«Tak, na Danbasie ciapier, i praŭda, usie žyvuć u režymie čakańnia padvozu vady — pra heta paŭsiul ciapier pišuć, — kaža Stas. — U kałonii taksama staŭ adčuvacca jaje niedachop. Uvohule, my pačali dumać pra evakuacyju kata. Vyrašyli tak: chto pieršy vyzvalicca, toj i voźmie kata z saboj.
Tamu zimoj tym asudžanym, što pracujuć na šviejnaj vytvorčaści, my zamovili śpiecyjalnuju torbu: z uščylnienymi ścienkami i dnom — kab dastavić Miško na volu z kamfortam. U nas hetuju sumku nahladčyki try razy kanfiskoŭvali. Ale, na ščaście, nam kožny raz udavałasia jaje viarnuć».
I voś, 25 lipienia, kali tyja, kaho źbiralisia «departavać» z terytoryi tak zvanaj «respubliki», zapoŭnili śpiecyjalnyja błanki, stała zrazumieła, što evakujaavać kata daviadziecca Stasu.
«Jaki jašče kot? Žyvy?!»
Suprać vyvazu kata za miežy «respubliki» administracyja kałonii nie piarečyła. I navat śpiecyjalnaha dazvołu na jaho vyvaz nie spatrebiłasia. Adnak ni Miško, ni Stas i nie ŭjaŭlali, jakaja ciažkaja daroha ich čakaje. Kali vyzvalajemych vieźli ŭ aŭtazakach u Rastoŭ — prablem nie było. A voś dalej, kali ich hruzili ŭ vajenna-transpartny samalot, dzie pryjšłosia siadzieć prosta na padłozie z zaklejenymi skotčam vačyma i źviazanymi za śpinaj płastykavaj stužkaj rukami, Stasu pryjšłosia chvalavacca za svajho ŭlubionca.
«Miško pavodziŭ siabie cicha ŭsiu darohu da samoha abmienu — z sumki nie vyryvaŭsia i tolki zredku padavaŭ hołas, — uspaminaje Stas. — Samalot «nabili» ludźmi vielmi ščylna. I nas pasadzili tak, što adzin čałaviek siadzieŭ z rassunutymi nahami, pamiž jakimi siadzieŭ inšy. Sumka z katom apynułasia ŭ mianie za śpinoj. Ja jaje adčuvaŭ. Jana była ciopłaja i trochi varušyłasia. Ja razumieŭ, što Miško žyvy».
Kali nočču hety samalot pryziamliŭsia na niejki vajskovy aeradrom, kudy źlacielisia i samaloty ź inšymi pałonnymi, pasažyram dazvolili schadzić pa patrebie prosta na travu. I dla hetaha ruki pieraviazali płastykavaj stužkaj užo śpieradu. Skarystaŭšysia vypadkam, Stas krychu ssunuŭ skotč z vačej, kab pahladzieć na svajho ŭlubionca. Ulubioniec byŭ u paradku, ale vypuścić jaho ŭ prybiralniu ahčymaści nie było. I ŭžo ŭ kancy šlachu biedny kocik nie vytrymaŭ — trochi zapeckaŭ sumku.
Amal sutki, jakija doŭžyłasia daroha da miesca abmienu, vyzvalajemych nie karmili, davali tolki vadu. Stas pasprabavaŭ napaić kata, ale Miško tak ukačaŭsia, što navat pić admoviŭsia. Druhi avijarejs kot taksama pieranios stojka.
Pierad pasadkaj pasažyram narešcie źniali skotč z vačej i vyzvalili ruki. A ŭžo ŭ aŭtobusach, jakija dastavili ludziej niepasredna da miesca abmienu, usim dali vady i trochi ježy.
«Kali nas užo abmianiali, to da špitala vieźli na mašynach chutkaj dapamohi, — raspaviadaje Stas. — Pry pasadcy ŭ «chutkuju» ja na ŭsialaki vypadak papiaredziŭ piersanał, što ŭ mianie ŭ sumcy kot. Jany vielmi ździvilisia: «Jaki jašče kot? Žyvy?!» Kažu: «Tak, žyvy. Jon taksama z kałonii №32». Ja pryadkryŭ sumku i pakazaŭ.
Kali nas raźmiaščali ŭ špitali, ja taksama papiaredziŭ piersanał, što ŭ mianie kot, i pasialiŭ jaho razam sa mnoj u pałacie — susiedzi nie piarečyli, a piersanał, viadoma, ździŭlaŭsia i prychodziŭ pahladzieć. U špitali ježy nam z katom, viadoma, užo chapała. Tam ja narešcie zmoh vyvieści Miško na vulicu ŭ prybiralniu Maja mama viedała, što sa mnoj pryjedzie kot. I jak tolki pryjechała mianie naviedać — zabrała jaho. Tak što jon ciapier u nas doma, pryvykaje da realij volnaj Ukrainy», — kaža Stas.
Kamientary