Пра гарадзенскія дахі піша на сваім блогу Сяргей Астравец.
Зьнікаюць чарапічныя дахі, зьнікаюць адзін па адным, няўмольна. Мала дзе была, але ня будзе болей цаглянага як мае быць колеру даховачкі. Вайна дахоўцы абвешчана ўладай! Тымі, хто так і не навучыўся рабіць яе сам, дый ня вельмі імкнуўся. Тое, што было звычайнай справай калісьці для гарадзенцаў, сталася імпартовай рэччу, амаль што раскошай. А ў рэшце здалося ўладзе непатрэбшчынай. Зьнішчаць дахоўку гэтак, напэўна, прыемна, як руйнаваць старыя камяніцы, напрыклад…
Ты прызвычаіўся гадамі: гарадзенскі дождж цабаніць па чарапічнаму даху над тваёй галавою. Як ня стаць паэтам?! Нават хай гэта будзе паэзія ў прозе. Як супакойваў сапраўдны дах чарапічнага колеру, натхняў, рабіў штодзённую каву яшчэ смачнейшай… Але ў гэтай краіне пастаянныя толькі непрыемнасьці і расчараваньні. І вось ты назіраеш, седзячы за кампутарам з кавай: дзень першы, яны расчынілі акенца і ходзяць па даху штось вымяраючы, занатоўваючы. Сонечнае ўтульнае надвор’е, а на чарапічным даху пастаўлены тлусты крыж. Наступны дзень: 12.30, яны выламалі акенца, пачалі аддзіраць з гукам нашую плоскую дахоўку “бабровы хвост”, бачна, што яна выдатна захавалася, яны вымаюць “балгарку” і робяць дзірку ў даху.
Дзень трэці: яны майструюць жэрала — кішку, саштукаваную з чатырнаццаці жоўтых плястыкавых варонак, каб скідаць празь яе нашую любімую дахоўку. У выхадны дзень ціха. У наступны ў 13.45 яны выбіраюцца на дах, мацуюць вяроўкі і пачынаюць здымаць “бабровы хвост”. Сёньня ў невялікім падворку дзейнічае вялікі будаўнічы кран, ледзьве не трапляючы стралой у вокны, зьнішчэньне чарапічнага даху працягваецца. Пра гэта ўжо было вядома напярэдадні, але хацелася, каб здарылася чым пазьней. Мой прыяцель кажа: гэта вельмі падобна на распаўсюджаны сёньня “откат”, яны наладзілі вытворчасьць мэталадахоўкі і ім трэба яе кудысьці збываць. Я не спрачаюся: іх прасілі — уцяпліце сьцены, яны адказалі — гэта дорага і пачалі ламаць дах. Гарачае лета пад чарапіцай і гарачае лета пад жалезам…
На другім баку вуліцы ў мінулыя разы зьдзёрлі дахоўку з дзьвюх камяніцаў, замянілі бляхай і — мэталадахоўкай — у другім разе. Назіраў праз вакно з жалем. Здавалася, нас гэта ня будзе датычыць. У нас іншая, лепшая дахоўка, можна было адно падрамантаваць: сям-там некалькі штук выпалі. Але ў Горадні пачаўся ўпэўнены наступ на дахоўку. Увогуле я ня супраць мэталічнай, зважаючы, што палова камяніц Старога гораду дагэтуль гібеюць пад брудна-шэрым савецкім шыфэрам… Ледзь ня ўпаў, убачыўшы навюткую (дарэчы, зь Нямеччыны) сьветлую даховачку на камяніцы, што збоку пляца Тызэнгаўза, дах толькі што замянілі. Гэта дом нашага архітэктара, у яго ёсьць густ…
Цяпер чытаюць
«Мы чакалі Полк Каліноўскага, каб вызваліў нас». Палітвязень патлумачыў, чаму папрасіў аб памілаванні5
Каментары