Жыхара Хойнікаў з расійскім пашпартам Дзмітрыя Кулічка асудзілі на 15 сутак за ўдзел у акцыі ў Мінску 9 жніўня. Ён адседзеў пяць сутак, выйшаў на волю і больш не ўдзельнічаў у мітынгах. Аднак праз тры месяцы яго апавясцілі аб высылцы з краіны і далі на зборы тры дні, паведамляюць Моцныя навіны.
Малады чалавек не разумее, чаму яму давялося на год пакінуць Беларусь і на якіх падставах яго выслалі з краіны за адзін пратакол за адміністрацыйнае парушэнне паводле артыкула 23.34 КаАП.
«Часам я забываю, што ў мяне расійскае грамадзянства. Я нарадзіўся, вырас, вучыўся і жыў у Беларусі, у Хойніках. У мяне ёсць дазвол на жыхарства, дзякуючы якому ў мяне такія ж правы, як і ў беларусаў. Пасля пяці правапарушэнняў за год выносіцца пытанне аб дэпартацыі. У мяне ні аднаго парушэння за апошні год, за выключэннем 9 жніўня. Я ўдакладняў ў пракурора пытанне дэпартацыі. Мне сказалі, што шанцы на высылку роўныя нулю. Тое ж самае мне сказаў супрацоўнік МУС, маўляў, за яго 20-гадовую службу нікога не высылалі з краіны за адно парушэнне», — распавядае Дзмітрый.
«Суткі» пасля затрымання Дзмітрый адбываў на Акрэсціна. Яму, як ён кажа, пашанцавала. Прывезлі затрыманых позна ўвечары, ноч яны прастаялі ў дворыку. Хлопца пасадзілі ў камеру з вольнымі назіральнікамі, іх не білі. Хоць з суседніх камер даносіліся крыкі. Дзмітрый кажа, было страшна.
«Прысудзілі 15 сутак. Адседзеў пяць пад падпіску, што не буду хадзіць на акцыі. Некаторы час працаваў і жыў у Мінску, але давялося вярнуцца ў Хойнікі. Мяне сталі часта выклікаць на размовы ў органы. Жыў спакойна, на мітынгі не хадзіў, але раптам даведаўся пра высылку. Я даведаўся 4 лістапада а 7 лістапада мяне не павінна было быць у краіне. Мне патлумачылі гэта так: дакументы ішлі доўга, супрацоўнікі органаў разграбаліся з заваламі. «Нам прыходзяць нарэшце паперы, вас дэпартуюць. Прабачце» — вось, што я пачуў ад супрацоўнікаў праваахоўных органаў», — дзеліцца сваёй гісторыяй з «Моцнымі Навінамі» Дзмітрый Кулічок.
Малады чалавек мог абскардзіць рашэнне, але не верыў у гэта. Зараз Дзмітрый знаходзіцца ў Расіі ў сваякоў, уладкаваўся на працу. Праз год плануе вярнуцца ў Беларусь, але не выключае, што за гэты час нешта можа змяніцца. «Цяжка ўсведамляць, што мяне дэпартавалі. Блізкія цяжка гэта прынялі, асабліва мама і сястра. Сябры мяне падтрымліваюць», — кажа хлопец.
Цяпер чытаюць
Лукашэнка: Мы хочам з Пакістана спецыялістаў, а не проста моладзь. І найперш у Баранавічы32
Каментары