Ці заўважалі вы, як гутарыце з немаўлятамі? Як павышаецца ваш голас, калі вы звяртаецеся да дзіцяці «Ідзі сюды, малы!»? Аказваецца, так робяць ва ўсіх краінах свету.
Нядаўна навукоўцы высветлілі, што звычка размаўляць з дзецьмі асаблівым чынам (ці, прасцей кажучы, «сюсюкаць») характэрная для людзей практычна па ўсім свеце. Больш за 40 даследчыкаў сабралі і прааналізавалі 1615 запісаў голасу 410 бацькоў з 6 кантынентаў і на 18 мовах, піша New York Times.
Людзі, чыю гутарку аналізавалі даследчыкі, належалі да розных супольнасцей: вясковых і гарадскіх, ізаляваных і шматнацыянальных, ад паляўнічых і збіральнікаў у Танзаніі да жыхароў Пекіна. У кожнай з гэтых культур тое, як бацькі размаўлялі з малымі дзецьмі і як спявалі ім, адрознівалася ад таго, як тыя ж людзі гаварылі з дарослымі, і гэтыя адрозненні былі падобнымі — напрыклад, паўсюль людзі павышаюць голас, калі гутараць з малымі. Рэзультаты даследавання з’явіліся ў часопісе Nature Human Behavior.
Праца дае падставы лічыць, што тая функцыя, якую граюць сюсюканне і калыханкі, не залежыць ад культурных і сацыяльных рыс асяроддзя. Характарыстыкі голасу не толькі перадаюць важную інфармацыю накшталт сігналаў пра небяспеку, але і спрыяюць таму, каб дзіця вучылася ў дарослага мове і камунікацыі. Напрыклад, сюсюканне дапамагае некаторым дзецям лягчэй вучыць словы, калыханкі супакойвацца пры плачы, бо больш высокі голас спрыяе таму, што дзіця слухае вас з большай увагай.
Каб праверыць, наколькі людзі ўлоўліваюць розніцу паміж сюсюканнем і дарослай мовай, навукоўцы стварылі анлайн-гульню, у якой паўдзельнічала больш за 50 тысяч чалавек са 187 краін, якія размаўляюць на 199 мовах. Рэспандэнты праслухалі галасавыя запісы на розных мовах і з дакладнасцю ў 70% вызначылі, каму накіроўваліся звароты на запісах — дзецям ці дарослым. Ім нават не перашкаджала тое, што яны часам абсалютна не ведалі ні мовы, на якой быў запіс, ні культуры, да якой належала мова.
Ваш улюблёны колер сіні? У большасці людзей так — і вось чаму
Як пазбавіцца звычкі бясконца гартаць стужку навінаў? Адказваюць псіхолагі
Цяпер чытаюць
«Я сказаў на відэа, што мяне не катуюць — на той момант гэта было праўдай. А пасля мяне білі дзве гадзіны». Украінскі журналіст два гады правёў у расійскім палоне — вось што ён перажыў1
Каментары