«Еду а 4 раніцы, бо людзей вельмі шмат». У новым СІЗА ў Калядзічах — праблемы з перадачамі
Родныя падследных у новым СІЗА, куды перасялілі зняволеных з Валадаркі, вымушаныя прыязджаць туды а 4-5 раніцы, каб паспяваць аддаць перадачу. Чарга можа заняць палову дня. «Медыязона» знайшла некалькі родных зняволеных і даведалася, што адбываецца з адпраўкай перадач.
Супрацоўнікі стараюцца, але не спраўляюцца
Летам гэтага года ўсіх падследных з ізалятара на Валадарскага ў Мінску перамясцілі ў новы будынак СІЗА — у Калядзічы, а дакладней у вёску Пашковічы каля Калядзічаў, за 14 кіламетраў ад Мінска. Як піша тэлеграм-канал Mayday.team, сітуацыя з перадачамі пагаршаецца таксама з-за пачатку рамонту ў турме №8 у Жодзіне. Падследных, якія ўтрымліваюцца там, перапраўляюць у СІЗА ў Калядзічах.
Мінімум двое зняволеных, якія паспелі там пабываць, чулі, што частка супрацоўнікаў звольнілася пасля пераезду СІЗА. Родная аднаго з падследных расказала «Медыязоне», што ў ізалятары працуюць звычайна не ўсе акенцы для прыняцця перадач, а толькі два-тры.
«Супрацоўніцы там вельмі добрыя і хутка ўсё прымаюць. Але я на перадачу ўсё роўна еду а 4 раніцы, бо людзей вельмі шмат», — кажа яна.
У пачатку месяца і перад святамі, каб раніцай быць на месцы і заняць чаргу, тым, хто не з Мінска, трэба выязджаць ноччу.
«Я прыехала а 4.55 і была 50-я ў чарзе. У суботу нават не ведаю, што там будзе», — расказала жанчына, якая перадавала перадачу ў будні дзень.
У суботу горш за ўсё
У суботу ў ізалятар прыязджаюць тыя, хто з-за працы ці доўгай дарогі не можа прыехаць у будні.
«Я збіраюся ехаць у суботу, і мне сказалі, што чаргу трэба займаць з пятніцы. У мінулы раз мы выехалі ў тры ночы, там былі ў пяць, і ўжо былі трыццаць другія», — кажа родная зняволенага.
Іншая жанчына паведаміла, што, прыехаўшы ў суботу да сямі раніцы, апынулася ў чарзе амаль 150-й.
Чакаюць у машынах і на вуліцы, бяруць з сабой раскладныя крэслы
Адкрыццё ізалятара прыбыўшыя родныя чакаюць на вуліцы ці ў машынах. І летам, і цяпер. Памяшканне для прыняцця перадач адкрываецца ў 8 раніцы — з гэтага часу можна чакаць унутры. Там ёсць крэслы і дываны, але многія прыязджаюць з уласнымі раскладнымі крэсламі, бо месцаў усім не хапае.
Адна з родных расказала «Медыязоне», што такі «ажыятаж» ствараюць тыя, хто прыязджае сем’ямі, каб адправіць перадачу.
«Не адзін чалавек на перадачу, а цэлай сям’ёй — вось і атрымліваецца, што месца ў памяшканні мала. Самі ствараюць чэргі, а потым жаляцца. Штосьці можна адпраўляць поштай. І ніхто там, дарэчы, не галадае, іх жа кормяць. Можна грошы на рахунак пакласці, каб чалавек там мог купіць, што яму трэба ў краме», — сказала яна.
Іншагароднія едуць па некалькі гадзін у адзін бок
Родная аднаго з падследных з Магілёўскай вобласці расказала, што дарога ў адзін бок займае ў яе больш за тры гадзіны, таму перадачы яна возіць толькі адзін-два разы на месяц.
«Хацелася б часцей, але не атрымліваецца зусім», — кажа яна.
Жанчыны з Брэста пісалі ў чаце, што не могуць прывозіць прадукты часцей, чым раз-два на месяц, бо «дарога займае час і абыходзіцца не танна».
Дапамагае пошта — без свежых прадуктаў, але і без чэргаў
Каб пазбегнуць чэргаў, нехта з родных адпраўляе прадукты і рэчы па пошце. Але фрукты ці гародніна, якіх няма ў рацыёне зняволеных, такім чынам перадаць нельга, бо яны адносяцца да прадуктаў, якія хутка псуюцца.
«Я ўсё даведваюся праз адваката, яна кажа, што чэргі вельмі вялікія, і лепш па пошце. Па тым, што пішуць у чаце, чэргі дагэтуль вялікія. Лісты даходзяць, пасылкі таксама, таму мы справімся так», — расказала «Медыязоне» родная зняволенага.
Цяпер чытаюць
«Гэта была жывая камера сачэння». Што рабіла віцяблянка Кацярына, каб вызваліцца праз 5 гадоў замест прысуджаных 12 гадоў10
Каментары