«Знаёмая прасіла дасылаць фота з Францыі». Беларусы пра тое, як іх таемна выкарыстоўвалі для прыкрыцця здрад

Імёны герояў зменены ў мэтах бяспекі.

«Чалавек дзеля свайго сэксу спрабаваў прымусіць мяне трэсціся ў аўтобусе»

Анжэла:

— Неяк мне трэба было на тыдзень ляцець у камандзіроўку ў Францыю. Я была на сёмым небе ад шчасця. Ішла па вуліцы, усміхалася. І раптам сустрэла былую аднакласніцу. Не скажу, што мы сябравалі — проста маглі раз на некалькі месяцаў папіць разам кавы, калі знянацку дзесьці ў горадзе сустрэліся.

Канечне, я распавяла ёй пра тое, як мне пашанцавала. І тут пачалося дзіўнае. Знаёмая загарэлася ідэяй паехаць разам са мной. Мяне гэта моцна здзівіла. Кажу: «Дык а навошта? Я ж не ў адпачынак еду — днямі буду занятая». Але дзяўчына не супакойвалася: «Дык я буду сама па горадзе гуляць! А па вечарах будзем тусіць разам».

Яна была настойлівая, казала, што сама знойдзе лаўкосты з Вільні, каб танна даляцець. У выніку знаёмая была расчараваная: танных квіткоў на самалёт не знайшла, таму прапанавала ехаць аўтобусам. А ехаць трэба было, здаецца, каля 36 гадзін!

Я катэгарычна адмовілася: мне квіткі аплачвалі, а пакутаваць у аўтобусе не было ніякага жадання. Сама я ў выніку павінна была ляцець з Вільні, бо з Мінску не было самалёта ў патрэбны дзень.

І знаёмая стала прапаноўваць праводзіць мяне ў аэрапорт — паехаць разам са мной на аўтобусе. Тут мне канчаткова стала зразумела, што мяне спрабуюць уцягнуць у нейкую дзіўную гісторыю. Я проста сказала: «Давай шчыра: навошта табе гэта трэба?».

Нечакана знаёмая сказала ўсю праўду.

Высветлілася, што ў яе ўжо два гады ёсць каханак у Германіі. І час ад часу яна перыядычна ездзіць да яго, хлусячы мужу пра камандзіроўку. У гэты раз яна планавала прыкрыцца мною — даехаць аўтобусам да таго нямецкага горада (ён быў па маршруце ў мой французскі горад) і там сысці. А на адваротным шляху — падсесці ў аўтобус да мяне.

Я думала, што мяне разарве ад злосці, калі зразумела, што чалавек дзеля свайго сэксу спрабаваў прымусіць мяне трэсціся ў аўтобусе 72 гадзіны агулам.

У Вільню са мной яна хацела ехаць разам, каб яе муж пабачыў, што мы сапраўды з’ехалі разам — а потым ўжо з Літвы дзяўчына паехала бы, куды ёй трэба. Знаёмая папрасіла хаця б дасылаць ёй фоткі з краявідамі Францыі, каб яна магла перасылаць мужу. Але я катэгарычна адмовілася дапамагаць ёй з алібі. Вось калі-небудзь выкрыецца ўсё — і хто будзе вінаватым? Не хачу ніяк удзельнічаць у чужых сямейных драмах.

«Папрасіў фоты кватэры і знік»

Дзяніс:

— Мы з жонкай набылі новую кватэру. Грошай лішніх не было, таму я імкнуўся як мага больш рабіць самастойна.

А тут неяк сядзелі ў гасцях у сяброўкі жонкі, паскардзіліся, што вось так доўга не можам заехаць ва ўласную кватэру, прыходзіцца працягваць жыць з бацькамі (а там ужо і канфліктаў хапала з усіх бакоў). Муж сяброўкі адразу пачаў прапаноўваць сваю дапамогу. Ён сапраўды працаваў у сферы будоўлі. Маўляў, я ведаю, як усё рабіць якасна і хутка.

Мне было неяк няёмка — усё ж такі не самы блізкі чалавек. Але ён так настойваў, што я быў вымушаны пагадзіцца. На наступны дзень хлопец папрасіў мяне даслаць фоткі кватэры і што зроблена… І знік. Я два ці тры разы напісаў яму з пытаннем, калі ён зможа падключыцца, але ён праігнараваў.

Потым узнік недзе праз месяц і зноў папрасіў фоткі. Я здзівіўся, але даслаў. І ён знік! Калі ён папрасіў фоткі яшчэ праз некалькі тыдняў, я ўжо раззлаваўся. Адказаў, што, калі дапамагаць не збіраецца, дык я фотасэсіі сваёй нерухомасці больш рабіць не буду.

Праз хвіліну тэлефануе: «Ну зразумей ты мяне як мужык мужыка!» Высветлілася, што ён увесь гэты час жонцы хлусіў, што пасля асноўнай працы мне дапамагае. А алібі трэба як-небудзь пацвярджаць — вось ён і прасіў фоткі.

Я сказаў, што больш фотачак не будзе — няхай выкручваецца, як хоча, але каб мяне не было ў той гісторыі.

• 0
• 0
• 12
• 10
• 0
• 1
• 2
• 0