Застаўся без парэчак. Уладальнік гадавальніка пад Мінскам — пра тое, як надвор’е паўплывала на працу
Каля дзесяці гадоў таму Уладзімір вырашыў адысці ад асноўнай дзейнасці і цалкам прысвяціць сябе невялікаму гадавальніку саджанцаў у Гаішчы. За гэтыя гады ён назапасіў досвед, таму можа параіць пачаткоўцам-садоўнікам, што рабіць, калі надвор’е то цешыць, то засмучае, піша газета «Прысталічча».
Першае, што трэба зрабіць, — вызначыцца, дзе захоўваць будучы ўраджай. Без такога сховішча прадукцыя прападае: нешта склююць птушкі, частка пладоў падмярзае, а тое, што застаецца, проста няма куды змясціць. Уладзімір з жалем адзначае, што сёлета ён не трапіў у дзяржаўную праграму падтрымкі фермераў, таму выкручваецца як можа. «Прыняў як непазбежнае, што сёлета з-за надвор’я будзе цяжка», — прызнаецца суразмоўца.
Аднак сумаваць Уладзіміру няма калі: спраў у гадавальніку хапае, а з работнікаў — толькі ён і яшчэ двое. Падпускаць да працы іншых, менш дасведчаных у вырошчванні саджанцаў, мужчына не хоча. Да таго ж, калі сезон збору ўраджаю завяршаецца, ён з гонарам думае: вось — вырасціў і захаваў сам!
— Цяпер (прынамсі ў нашым рэгіёне) ідуць дажджы, а для саду гэта — дабраславенне. Але калі раптам чакаецца ўраган, трэба быць гатовым да таго, што маладзенькія саджанцы могуць не вытрываць. Калі так здараецца, на наступны дзень мы аб’язджаем тэрыторыю і падлічваем колькасць загінулых дрэўцаў, — кажа суразмоўца.
Сёлета гадавальнік застаўся без парэчкі. Не варта чакаць і багатага ўраджаю яблыкаў: вясна была халодная і дажджлівая, таму пчолы не дапамаглі пладам завязацца.
Пацярпелыя дрэўцы выкапваюць і ўтылізуюць. Пры гэтым да страт Уладзімір ставіцца па-філасофску: ёсць магчымасць навучыцца працаваць у новых умовах.
— Надвор’е падкінула непрыемны сюрпрыз сёлета, але я ўжо разважаю, як з гэтым спраўляцца, — падкрэслівае Уладзімір. — Неабходна ўласнае сховішча, каб ураджай не прападаў. Хоць мы і спецыялізуемся менавіта на саджанцах, па плады прыходзяць жыхары з суседніх вёсак. Дзеля іх ёсць сэнс старацца.
Цяпер чытаюць
«Хаваеш свой жах, бо гэта шкілет са скурай». Святлана Ціханоўская прызналася, ці пазнала Сяргея праз пяць гадоў2
Каментары
[Зрэдагавана]