Мярцвеюць спіна і мазгі ад такой перагрузкі:
Пякельныя ляскат, і грукат, і спраў гламазда.
Занятасці грунт абярнуўся падступным і грузкім:
Тут з працай «гамон», а без працы таксама бяда.
Запомняцца з жахам урокі сучаснага рабства,
Дзе з кубачкам кавы і штучнай усмешкай цівун,
Дзе, як ні працуй, не набудзеш пасад, ні багацця,
Дзе жарт і пагляд б'юць балюча, як востры бізун.
Каляды, Вялікдзень, нядзеля і вечар на працы.
Дазвання забылася, як выглядае касцёл.
Адно суцяшае: навокал снуюць партугальцы —
У пекле з сябрамі патраплю ў той самы кацёл.
Іх свет нескладаны, дзе дух камарадарства моцны,
А скончыла школу хіба што якое дзяўчо.
Ды тут не дыплом у сяброўства дае правамоцтвы —
І кожны твой сябра, хто ў працы падставіць плячо.
Ідзе незваротны працэс непатрэбных мазгоў абнулення.
Зрабілася цела нячуйным, як моцны і гнуткі метал.
Магчымасцяў край і свабодаў увасабленне?
Хіба што сытней, чым капальня ці лесапавал.
Цяпер чытаюць
Хто тая Аліна, з якой Лукашэнка танцаваў гэтым разам на навагоднім балі23
Каментары