«Глянь іншы раз на яе — і растанне растане». Новыя вершы паэтаў — Хадановіч, Шчур, Булаўскі
У новай рэальнасці найлепшыя беларускія творцы змяшчаюць свае новыя творы ў сацыяльных сетках.
плачам, бо возіць ваду на пакрыўджаных восень
возьме ў аблогу Залессе і возьме Завоссе
стужкі дрыжаць на вятрыску спужанаю птушкай
птушкі лятуць у завосень апошняю стужкай
бабіна лета з такім нежаночым абліччам
што павуту ў валасах сівізною не лічым
хворая восень навучыць любіць, як здароўе
тую, што з намі тым больш, чым навокал х***ровей
тую, што некалі здзівіць старой навіною
з выраю вернецца восень — і будзе вясною
з ёю паўзуць на святло сутарэнні і лёхі
подых на поўнае неба — здаровы і лёгкі
гэты закон непахісны, як нашы хістанні:
глянь іншы раз на яе — і растанне растане
снегам калядным у чысты ручай велікодны
неверагодны, як мы — і, як мы, верагодны
Я ўсё жыццё лічыў сябе няверуючым
ганарыўся гэтым
і ніколі ім насамрэч не быў
проста баяўся прызнацца сабе ў сваёй веры
і тым не менш заўжды верыў
як той казаў ва ўсё апроч бога
у красу краіну свабоду лёс каханне сябе будучыню паэзію філасофію
у што я веру цяпер добрае пытанне
магчыма ў сяброўства
і магчыма ў бацькоўства
у інтуіцыю
не магу сказаць каб у рэінкарнацыю
але ў тое што цела гэта не зусім я
і што я гэта не зусім я
ну і ўсё яшчэ ў лёс які называецца кармай
так, у лёс
Уладзімір Булаўскі. Павер мне, Юра
Я яшчэ дыхаю. Мне дыхаюць (у спіну).
Я яшчэ пішу. Мне пішуць (штрафы).
Можна проста усе астынуць?
Мама, дзе забыўся я пакласці ў шафу Мары
Пуста ў горадзе, бо ўсе ў раз'ездах.
А ў тумане хлопец маладзенькі
Весяліцца і так танчыць, дзёрзкі,
Як я ўжо не ўмею, пэўна.
Я за горадам. Цяпер, нарэшце, чую,
Як усё меней, меней, меней, меней
Прарываецца скрозь сон. Павер мне, Юра
Мы ўсё здолеем, Юрась, павер мне.
«Пра сустрэчу Луку заўсёды прасілі перадаць Пуціну». Шустэр расказаў, як Лукашэнка прапаноўваў свае паслугі амерыканцам9
Каментары