Удава актывіста Максіма Чарняўскага расказала пра яго пакуты перад суіцыдам
Магдалена распавяла «Нашай Ніве» пра праблемы са здароўем Максіма, якія прывялі да трагічнага фіналу. А таксама пра іх пагадненне наконт дзяцей, якія ў выніку жылі з бабуляй і дзядулем.
14 сакавіка не стала беларускага актывіста Максіма Чарняўскага: ён скончыў жыццё самагубствам на фоне псіхалагічных праблем. На развітанне ў сваім фэйсбуку хлопец напісаў, што не зможа без сваіх дачок, Лілі і Ружы, якіх у яго «забіраюць».
Чарняўскі стаў вядомы ў 2011 годзе пасля таго, як зліў кадэбэшніка, які спрабаваў яго вербаваць, і апублічыў аўдыя перамоваў з супрацоўнікам органаў. Пасля гэтага ўчынку Максіму, на той момант студэнту факультэта журналістыкі БДУ і адміністратару суполкі «Надакучыў нам гэты Лукашэнка», прыйшлося з’ехаць з Беларусі. Ён пасяліўся ў Польшчы, прадоўжыў там адукацыю. Чарняўскі расказваў «Нашай Ніве», што нейкі час быў мадэратарам у рускамоўным сегменце сацсетак. За мяжой ён таксама перавучыўся на айцішніка і апошнім часам працаваў у польскай страхавой кампаніі. У нейкі момант хлопец адчуў сябе жанчынай і нават думаў змяніць пол, але пасля сустрэчы з полькай Магдаленай змяніў рашэнне і стаў бацькам двайнят.
Магдалена кажа, што Максім сапраўды вельмі моцна кахаў і яе, і двайнятак — гэта адчувалася. Але, на жаль, акурат пасля нараджэння дзяцей у яго, па яе словах, абвастрыліся псіхалагічныя праблемы.
«У яго абвастрыліся праблемы з псіхічным здароўем, фінансавымі абавязкамі і пазыкамі. Пачала развівацца шызафрэнія ці псіхоз (якая менавіта хвароба — невядома, бо ён не дажыў да шпіталізацыі). Акурат у пятніцу раніцай (14 сакавіка, у дзень здзяйснення самагубства — НН) ён быў на размове наконт афармлення ў шпіталь для псіхічна хворых. Гэта павінна было адбыцца цягам двух тыдняў, але вечарам таго ж дня Максім ужо, на жаль, не жыў».
Магдалена думае, што псіхіка Максіма проста не вытрымала ўсіх абавязкаў, што на яго наваліліся адначасова: быць добрым бацькам і мужам, забяспечваць сям’ю.
«Ён пайшоў з жыцця, таму што хацеў мець шчаслівы дом са мной і дочкамі, але рэальнасць аказалася для яго занадта складанай і цяжкай», — расказвае Магдалена.
Пры гэтым дзяўчына адмаўляе, што нехта хацеў зусім адабраць у Максіма дзяўчынак, пра што ён намякнуў у сваім апошнім допісе перад смерцю.
«Дзеці жылі са сваімі бабуляй і дзядулем (маімі бацькамі) і па дамове павінны былі жыць з імі да трох год. Такое пагадненне мы заключылі ў судзе разам з Максімам. Ён яго таксама падпісаў у інтарэсах дзяцей, таму што не мог забяспечыць дзецям фінансавую стабільнасць. Але ён мог іх бачыць. Я не хацела адбіраць у яго дзяцей. Як жанчына я не хацела быць маці-адзіночкай. Я хацела, каб у маіх дзяцей быў бацька ў асобе Максіма. Але ён быў хворы і так здарылася. Я ўпэўненая, што, калі б ён пачакаў лячэння, яму б дапамаглі ў шпіталі. Мне шкада, што ён не дачакаўся. Я ўпэўненая, што пасля выпіскі мы б разам знайшлі новае рашэнне яго праблем», — не хавае эмоцый Магдалена.
Каментары